Jesień w zamyśleniu nosi
smutek w dłoniach
uśmiech
jak skupienie cierpki

Liście jeszcze nie opadły
na milczącą ziemię
jest powściągliwość w alejkach
wciąż bezbarwnych
którymi idzie o świcie
z garścią tabletek

Zwykły płaszcz
torebka w kolorze sennym
reklamówka z kosmetykami
i więcej nie ma niczego
w nieczułym świecie

kwiaty...

Z tamtej dziewczyny
nie zostało nic
prócz kilku zmarszczek
wytartych przez czas

i tych samych oczu
patrzących w jedno niebo

wtedy nie umiałeś pożegnać
się słowami więc odszedłeś
bezszelestnie w ciszy

ileż trzeba przejść żeby zdjąć buty
przed ludzkim cierpieniem
nie mówić o ziemi obiecanej
jeśli nie przyniesie się jutro choćby szklanki wody

ileż trzeba zrozumieć by nie stukać w szkiełko zegarka
tylko samemu być dla człowieka wskazówką
godziną która nadejdzie

kwadransem po
co wciąż stoi i czeka

bo wszystko co chce minąć
tak często jest nie w porę

(2019)

nie wiem jaki
wschodów słońca mam debet
ani ile mi kroków zostało
ale wiem, że niebo jest bliżej
o niebo
niż stąd do gwiazd

życie to cienka linia
między ramionami a krzyżem

przyglądam się tańczącym żurawiom
i wiem już jak Ci dziękować
za dłoń, która mnie budzi o świcie
i że spod ciężaru powiek
znowu pozwalasz mi wstać

Gliniany kubeczek
na stole w plamy
malował go dla niej
ale odeszła
w srebrzysty znój
i nastała cisza
rodząca wewnętrzny chaos

Ciężko jest żyć
na pograniczu snu
nie łatwo jest obłok
chwycić zaspany za skrzydło
przychodzi życia mrok
wśród alejek
zapadającego się parku

Świat bywa szary
popiół z głowy spada
życie wbija nóż
w wątrobę
pęczniejącej na lęku ladzie
jak przejechany padalec...