Wiem przyjacielu, zawiodłem cię. Nie mam skrzydeł, mam duże ręce, chciałem zagarnąć cały świat dla siebie, mam aspiracje, chciałem być najważniejszy, moje ego cierpi, gdy jesteś lepszy ode mnie. Mam w sobie zazdrość, dlatego moje duże stopy deptały kwiaty w twoim ogrodzie.
Czy wiesz jak to jest, kiedy na łokciach przylepia się naskórek ludzkich pleców, a dłonie zajęte trzymaniem maski, nie dzierżą lekkiego pióra ?
Przemykam cicho pod twoimi oknami, z kapturem opuszczonym na twarz. Nie, to nie wstyd. Nie znam go. To twoje światło razi moje oczy.

Kiedy palisz za sobą mosty do ludzkich serc
- nie dziw się, że już tylko cisza coraz głośniej dzwoni do twoich drzwi.

Bi­letu do ra­ju nie ku­pisz za żad­ne pieniądze.
Za dob­roć - dos­ta­niesz go za darmo.

Sam już nie wiem, która piękniejsza; naga prawda, czy ta ubrana w słowa - poezja.

Wystarczy jeden podmuch aby płomień zgasł na zawsze. Ludzie chronią się przed wiatrem, zamykają w klatkach, aby tlić się jak najdłużej zamiast błysnąć raz, ale jasno i szczęśliwie.

Dziś w rozmowie telefonicznej przeprosiłem, jeśli wokół mnie było słychać śpiew ptaków, tłumacząc to tym, że akurat byłem w parku. Ptaki odfrunęły. Wiewiórki wymieniły ze mną ciche spojrzenie.

Babcie są skarbem naszego dzieciństwa, troską naszego dojrzewania i ukochanym cieniem naszej dorosłości.

Droga do siebie - przez siebie daleka
- najkrótsza przez ludzi.