Nominacje

W modlitwę o deszcz
Najczulej wsłuchuje się
Wiatr zmian, zadziwia

(ojcu)

tyle mam więcej im wyraźniej cię widzę
gdy zostawiasz swe przyszłe wiosny w ogrodzie za domem
ścinam żywopłot jak słowa co nadto podrosły pod niebo
i oduczyły się ludzkiego trwania:
takie to proste - wzrastamy i wracamy
do ręki która ofiarowała życie
jestem zatem i ja
przy twoich dłoniach
odłamana gałąź
mówię: nie ma nieba i ogrodu
bez ciebie

Czego nam potrzeba?
Słów prostych.
Ufam.
Miłość.
Chleb.
Aby ciemność nie oślepiła
i drogi nie utrudniła.

Czego nam potrzeba?
Spokoju i ciszy
aby usłyszeć głos [...]

Skończyła się wena,
wrażliwość ma focha.
Pomiędzy duszą a sercem
stagnacja.
Prosiłam ją wprawdzie:
ustąp na chwilę.
Nie spodobała jej się
narracja.
Próbuję myśli pozbierać,
ubrać je dla niej
w słowa uznania.
A tu, niestety, biała kartka
z napisem:
Żegnaj! (Do odwołania)

Jesienią będę dobierać
starannie każde słowo,
rozmyślać będę o zmierzchu
z nostalgią, zaduszkowo.

Latem słowa mi tańczą
kwiatowo i wiśniowo,
niosą mnie gdzieś hen- w chmury
i jakoś mi tak - baśniowo...

Czasem w obłokach błyśnie
iskra uczucia jak gwiazda,
to znowu spod chmur wysokich
jak bocian wracam do gniazda.

Latem w marzeniach wędruję
z herbatą mrożoną, kawą
i słowa nade mną tańczą
- są lekką, letnią zabawą.

I by mnie nie poniosło tam,
gdzie się chadza za młodu,
dorzucam galazkę mięty
z kolejną kostką lodu...

bezludniej mi o siebie odkąd wiem
że nie muszę być w sercu własnego świata
czasem widuję się na pograniczach
jak bliźniak włóczykij w zielonym od trawy płaszczu
pytam co dalej będzie
nie widziałem jeszcze
tak głębokiej niepewności na twarzy
tego człowieka
jego linie papilarne
niby słoje drzewa dzieciństwa
pierścienie na wodzie
w jakiej obmywam usta
zostawił mi
adres najbliższej zmarszczki
zdradził że tam zaśnie zachodzące słońce
jak oderwany z witrażu fragment skrzydła

zaczesywał moje włosy palcami
jakby zacierał ślad na piasku po odkrywcy
który wyrósł z dziurawych butów ciała
i odbiega wyciągając rękę