jesteś ostatnią zapałką
na granicy z nocą

gdy szaleństwo
znów zakreśla się konturem
wokół chorej pustki

niemym listem
wydrapanym na ścianach
jak blizny

których nikt nie czyta

i choć driady
całują się pod osłoną liści

ty
zdzierasz tylko skórę
z bezsenności

czekając
kiedy nie powrócę.

nie potrzeba mi kochać Cię
jeszcze bardziej
mówisz,
że ja to zbyt wiele

i wtulasz się ciszą zieloną
w moje dłonie
nawet wtedy, kiedy mnie
nie ma

ze snów samotnych zrodzona
modlitwą wyszeptana
uchwycona obłokiem
płyniesz
radosną myślą mojego czynu

jak nie kochać Ciebie więcej mam
jeśli boję się

że mi życia dla Ciebie
zabraknie

Kropla rosy
Spadła na me serce
Z Twoich oczu

Obumarło

By ziarno głęboko schowane
Mogło wykiełkować
I wydać owoce miłości

ten zachód słońca
niech będzie tak wyjatkowy

jakby był ostatni

zmęczone słońce
niech odda
tych parę westchnień
i wzruszeń

jakby świeciło pierwszy raz

słowa
niech rozkołyszą się
i przygarbią mnie
znaczeniem

po raz kolejny
-nie do zrozumienia

Skóra twoja niedoścignionym aksamitem
Nektar goryczą wobec słodyczy piersi
Arie ptaków milkną przy twoim szepcie
Wieczne natchnienie poetów
Wzór dla dłuta i pędzla
Kwiat tej ziemi, ale nie kobieta
Lecz to po tym,
gdy zobaczyłem w tobie obrzydliwość
i napisałem ci list rozwodowy
Na początku byłaś
ciałem z mojego ciała
kością z moich kości,
zanim zatwardziały nasze serca

W gabinecie dojrzałych myśli
Stoją trzy drzewa i ptak
Zaglądam do nich czasem
W zależności od pogody

W dębie czuć jesień

Zapomniana już dawno zieleń
Usycha jak moja dusza
Zupełnie jak liście
Pałętające się pod moimi stopami [...]