nie płacz tato

od twoich łez ciężko mi jest
oddychać

świat będzie
jak i był

że kłębek życia maleje
i tobie i mi ?

nie płacz tato

może bezpieczniej jest czasem
pytaniem nie unosić brwi
zamknąć się w klatce
dni szarych

jak ranny zwierz
i milczeć

- choć chce się wyć

nasze kruche sny
na krańcach świateł gwiazd zrodzone są
nasze nikłe zmysły
pragną zliczyć spadających życzeń tłumy
kiedy deszcze emocji skupiają się jedynie
na fałszywym blasku księżyca

być może na miłość wpływają złącza samotnych galaktyk
a w żadnej z nich nie ma obecności człowieka

pośród wszystkich nieskończonych grawitacji we wszechświecie
ciężko kogoś przyciągnąć
lub uczucia piękne niczym zorza obnażyć

była sobie bajka
taka no wiesz - z morałem
co jak go znajdziesz
to już wiesz

a jak nie
to - on ciebie sponiewiera

powiesz
przypadek, głupie losu zrządzenie,
człowiek za dobry lub czort go wie
wszystko to tak
i też nie

nigdy tak do końca
nie wiesz
kim jest człowiek obok
i ty

zapadam się
ubrana w coraz dłuższe wieczory
odliczam spadające kasztany

obok mnie
sosny w szpilkach
niezgrabnie uciekają
w siebie

nadciąga
rzeź niewiniątek

pora dokręcić główki
kasztanowym ludkom
niedługo znów zawisną
na gałęziach

ale teraz zapal świece
będziemy wspominać
lato

Opuszczam powieki
flagę do połowy masztu
nie ma już mej drogi
gdzie oczy poniosą
piasek łzy zastępuje
zrzucając senne łuski
zaglądacie mi w ślepia
a są teraz zbyt słodkie
gdy się otworzę
to się w nich zmienię

jest świt
mgła wszystko spowiła
a tyle mi przypomina
wiatr wieje dziś z twojego brzegu
wypełnia solą powietrze
czas mija mnie
nie jest mi wrogiem
nie boję się, że lato odejdzie
najgorzej jest kiedy myślę
że jesień przyjdzie bez ciebie