Smutek po stracie kogoś to po prostu miłość, która nie ma dokąd pójść.

[...] miłe mi światło, jakie daje z siebie człowiek. Nie trzeba mi opasłej świecy. Tylko płomieniem mierzy się jej wartość.

Istnieją ludzie, którzy posiadają tak mało odwagi, by stwierdzić cokolwiek, że boją się nawet oświadczyć, iż wieje wiatr, chociaż wyraźnie to czują, o ile nie usłyszą przedtem, że ktoś już to powiedział.

Człowiek jest z żelaza. Dlatego nie odczuwa czasem kajdan jako obcego ciała.

Logika jest wrogiem sztuki, ale sztuce nie wolno być wrogiem logiki.