Jest, są nieograniczone pokłady Miłości Bożej lub jak kto woli miłości, dobra wszechświata, z których to nieograniczonych pokładów ludzie mogą czerpać nieskończone jej ilości w nieskończonej ilości czynionego dobra, szczęścia. Czy umiera miłość ludzka? Tworzona przez niego - człowieka z namiętności, z dostrzegania piękna, wyrażania się twórczością? Raczej myślę, że kumuluje się w tym eterycznym pierwiastku, nazywanym powszechnie duszą i stale ubogaca ją i z tym bagażem piękna i mądrości, naszym zadaniem odejść jest na błogosławione zielone prerię wszechwiecznego Manitu albo tylko do swojej enklawy spokojnego filozoficznego bytowania w wolnostojeństwie z innymi duszami i bytami całego Wielkiego Wybuchu.

Świetna myśl, dla wybranych
jedyne słowo-klucz , zmienia myśl
i jest taka Alle.nowa ;)

Godny cytat.

W pewnym wieku bezpieczeństwo zdaje się być nudne, a w innym strach sprawia, że człowiek dziecinnieje. ;)
Pozdrawiam. :))

Jerzy Pilch w jednym ze swoich felietonów opowiadał o jakimś amerykańskim chyba pisarzu pochodzenia żydowskiego, który to wszedł na mównicę przed audytorium pisarzy z całego świata i zaczął czytać swoją najnowszą książkę. Poczytał i odwrócił się i w milczeniu wyszedł. Pisarze też milczeli. Jedni w zachwycie, inni z potraktowania ich jak śmieci. Ów pisarz, o którym nigdy wcześniej i nigdy potem nie słyszałem, wybrał naprawdę stosowną chwilę na mowę i milczenie. Wywołać mową milczenie u takiego grona , to jest coś. Jedne milczenie było naśladownictwem tegoż snobizmu, drugie oburzeniem wedle tego snobizmu, ale ludzie pewnego rodzaju inteligencji tak mają. Nie potrafią nie milczeć, czyli w tym wypadku, któryś z pisarzy tworzących audytorium dla wątpliwego wykładu uwielbianego pisarza, powinien rzucić w niego niedopitą butelką wody mineralnej i krzyknąć - e ty cwaniaczek, wytłumacz no się, bo w ryj.