tkwię tu po tobie
jak ta śliwka
zapomniana i zostawiona
w szklance
po wypitym kompocie
co w niego wpadłam

bo kto piął się za wysoko
prędko w dół spadł

Staram się przetrwać
Po drodze tyle drzew
Dlaczego kuszą?

Gdybyś napisała jedno czułe słowo
Zabrała z tych mrocznych odmętów
Potrząsnęła moją głową
Objęła ją ramionami zakrętów

Czy jedyne co nas różni
To że ja chcę umrzeć z Tobą
A Ty żyć ze mną?

Poczekam
Tak jak drzewa poczekają
One będą tu za sto lat
Im wszystko jedno

Naucz mnie słuchać
by czekanym wędrowcem
powitać twe milczenie
zamiast siebie w sobie
sumieniem
Naucz mnie patrzeć
by oczy bardziej wierzyły
cichemu światłu twych najdalszych gwiazd
niż ślepym krzykom bliskich słońc
Naucz mnie czuć
by zgubionej mrówce [...]

noc zaskrzypiała mroźnym oddechem
przyszpiliła do szyby trzepot motyla
ostatni bezdech zeszkliła
koronkową finezją
oszadziła popękane skrzydła
a księżyc ultrafioletowym blaskiem
wypełnił żłobki pomiędzy ostrzami

poranne mgnienie słońca rozmyje
splot chwili
kroplami spłynie nie z tej bajki
zabłąkane istnienie