[...] nie powinno się tkwić na stanowisku tak długo, by w końcu mieć uczucie, że na wszystkie pytania już się kiedyś odpowiadało.

Miłość jest warta śmierci. Miłość jest warta życia. Moje poszukiwanie ciebie, twoje poszukiwanie mnie wykracza poza życie i śmierć, w jeden długi zew dziczy. Nie wiem, czy to, co słyszę, jest odpowiedzią czy echem. Być może nic nie słyszę. Nieważne. Wyprawa musi się odbyć.

Nasza miłość była silna, ale także spokojniejsza, dojrzalsza, i może miłość wcale nie powinna taka być. Wiedziałem, że rozstanie będzie bolesne, ale nie druzgoczące. Zastanawiałem się, czy to również przychodzi wraz z dojrzałością, czy może po wielu latach sercowych zawodów w końcu zaczynasz się bronić.

Bo miłość jest jak drzewo: sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz, na ruinie serca, dalej się zieleni.

Na zewnątrz był wielki hałas, jakieś drganie wibrujące w powietrzu. Z początku myślałem, że to rzeka, ale po wybuchach śmiechu poznałem, że to tłum.