Teksty dnia

ponad drogami i łanami zbóż
wyciągam dłoń
łaskoczę wysokie trawy
oddycham szaleństwem kwiatów
wariacjami barw

Pędzę
mijam wiejskie ogrody
zlizuję mleko z ust

I unoszę się
ponad beton miast
szum kroków
cienie uśmiechów

Mknę
przeobrażając się we wszystkie istoty
własnego istnienia
i trwam
w najpiękniejszej formie
siebie

(ojcu)

tyle mam więcej im wyraźniej cię widzę
gdy zostawiasz swe przyszłe wiosny w ogrodzie za domem
ścinam żywopłot jak słowa co nadto podrosły pod niebo
i oduczyły się ludzkiego trwania:
takie to proste - wzrastamy i wracamy
do ręki która ofiarowała życie
jestem zatem i ja
przy twoich dłoniach
odłamana gałąź
mówię: nie ma nieba i ogrodu
bez ciebie

Jesienią będę dobierać
starannie każde słowo,
rozmyślać będę o zmierzchu
z nostalgią, zaduszkowo.

Latem słowa mi tańczą
kwiatowo i wiśniowo,
niosą mnie gdzieś hen- w chmury
i jakoś mi tak - baśniowo...

Czasem w obłokach błyśnie
iskra uczucia jak gwiazda,
to znowu spod chmur wysokich
jak bocian wracam do gniazda.

Latem w marzeniach wędruję
z herbatą mrożoną, kawą
i słowa nade mną tańczą
- są lekką, letnią zabawą.

I by mnie nie poniosło tam,
gdzie się chadza za młodu,
dorzucam galazkę mięty
z kolejną kostką lodu...

tak pisać jak Halina
o pająkach i ustach czerwonych
od miłości

żeby uczucia spływały
idealną strużką potu
pomiędzy piersiami

albo marzyć tak
że niebo pęka z tęsknoty
I powietrze wrzeszczy
ostygłe z gorącej nocy

tak pisać
żeby spod kamieni
wyrastały wiersze zielone
a pająki prężyły ramiona
od pocałunków

żeby miłość wciąż była czerwona
i ust pełna
po brzegi

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]