Nie zgodzę się.
Przecież z przyjaźnią spotykamy się od urodzenia.

Sama się przekonałam, że przyjaźń kończy się często z naszej winy, choć nieświadomie. Wystarczy na chwilę się lekko oddalić, dosłownie na moment. Gdy my odchodzimy o krok, druga osoba też to robi. Tym samym coraz bardziej się od siebie oddalamy, zmieniamy się. Po jakimś czasie jesteśmy już tak różni, że poszukujemy innego towarzystwa. W końcu przestajemu być przyjaciółmi.

Nie sądzę, że "Przy­jaźń, która się kończy, tak nap­rawdę nig­dy się nie zaczęła". Mimo, że się skończyła, nadal mamy wspomnienia. Nadal pozostają w pamięci wspólne chwile. Mimo, że już nie rozmawiamy z drugą osobą, gdy spoglądamy na wspólne zdjęcia, przypominamy sobie często najpiękniejsze czasy. I choć wiemy, że ta przyjaźń nie powróci, to gdybyśmy mogli cofnąć czas, za wszelką cenę staralibyśmy się ją zatrzymać, bo to była PRZYJAŹŃ.

Potencjalnie każdy człowiek nim jest.

Zgadzam się- inni ludzie mogą nam wszystko próbować wydzrzeć, ale honor zawsze w nas zostanie. Dzięki niemu nawet gdy przegramy słuszną sprawę możemy być zgodni sami z sobą i nie dawać się złym wpływom ludzi, którzy chcą dla nas źle.

Tak czy inaczej jeśli ktoś dopuści, żeby światło nadziei zgasło, tym łatwiej ją straci...

oj jest, i gdyby choć przybrał kształt.....