boję się wierszy pozbawionych człowieka
gdzie dominują motywy roślinne i zwierzęce
odgłosy szarpią przez sen co jeśli
raj okaże się wystarczająco boski
bez tych dwojga

jak twoje ostatnie wiersze
powstrzymują się z bólu od życia
dopóki znów nie napiszesz prawdy
że nam się zdarzyło najbardziej
kochać po niedowierzanie człowieka

Nie zatrzymam myśli
ani uciekającego czasu
gdzie za moment
będę Twoją mamą

Odczuwam ekscytację
poplątaną z lękiem
czy zapełnie po brzegi
maleńkie serce

Miłością czy szczęściem
tak abyś mogła kruszyno
za parę lat szepnąć
że jesteś ze mnie dumna...

22.09.2021

Usiądź obok
Na skraju łóżka
Pochyl się niczym wierzba płacząca
Swoimi witkami
Czule opleć me serce
Niech już nie drży
Jak ta samotna osika

nie znali się z widzenia tylko
słów przeszli tam i z powrotem odyseje
po omacku co do łzy się rozkleili
prozą i wierszem
obu światom odwracali wzrok
gdy kreska po kresce
nadszedł ich czas na coś za coś

wzięli się z ziemi i chcą dobrze
wykorzystać swoje powierzchnie
łóżka czystszego nie będzie
a to nie grzech
że mają ochotę na kawałek człowieka

Ciepłym wiatrem ukołysane
pod srebrnymi gwiazdami śpią wiersze;
one lubią poić się łzami,
zanim w słowa odzieją się pierwsze.

Od owego napoju, co solą
życia bywa zwykle dla wierszy
- smaku szczęścia czy smutku goryczy-
przebudzone - przyjmą kształt pierwszy.