Tak łatwo widzi każdy,
Że woda nie ma barwy.
Jest jak powietrze i zmienia
Ją jedna kropla zabarwienia
Do płynu przez nas wlana,
Choćby łza zranienia,
Czy atramentu ciemna plama.

Niech mi ktoś powie,
Którym kolorem człowiek
Najbardziej mógłby być?
W błękitnym arrasie złota nić
Pozwala sercu cicho śnić
O Twoich rzęsach na linii powiek.
Wystarczą, by szczęśliwym być.

W chłodnym błękicie spragnionych
Ust nie leczy żółcień znicza,
Ani sen snów bez oblicza,
Lecz łyk podany z Twoich dłoni
Ugasić może szorstki płomień.

Quid Quidem

nie ma znaczenia że światło
zgasło nagle w naszych oczach
nie ma znaczenia że życie zaczęło się
znów od końca

liczy się że jesteś tak blisko
że czuję cynamonowy zapach
twoich marzeń
smakuję upojnych myśli
że moje ciało szybuje ponad chmurzyskami
prosto w namiętne niebo

mam cię na wyciągnięcie serca
słyszę twój zaspokojony oddech
słyszę rozkwitającą niewinność
łaszącą się do naszych niepewnych dłoni
pełnych strachu ale zakochanych
w ciszy

powierzona twej sennej subtelności
zbieram nowo narodzone cienie
by nie było nam zimno

Zdjęcie 1
Rynek jest podświetlony
skrzy się kamienic sznur
platany jak perły
rozsypane po ciemnej skórze nieba

Ludzie jedzą
tureckie potrawy
piją piwo
pies na długiej smyczy
obwąchuje ławkę [...]

zieleń czuje się młodo
sięga po świeżość wody
nie może się pogodzić
ze zmianą swojej urody

lecz na nic te zabiegi
lifting, terapia w cieniu
już nowe pędy nie rosną
już droga ku zapomnieniu

i ptak już tutaj nie śpiewa
gniazda tu już nie mości
wszystko ulega zmianie
prawu przemijalności