byłam u człowieka
w mieszkaniu w którym już nie mieszkał
odszedł tak jak stał
w zielonym kolorze po przejściach
szukałam w szarości garnituru i butów
dobierałam skarpety do pary
na całospalenie

najbardziej mnie wstrząsnęła
niekompletność wszystkiego
stojące krzywo krzesło przy stole [...]

jak to jest rodzić się po śmierci
tu łatwo o nadinterpretację
przykładowo w ogrodzie róża
urasta dziś wyżej niż kiedykolwiek
wcześniej
ponoć do ciebie - wyciągnij białe ręce

tutaj twoja sześćdziesiąta jesień
przylgnęła do ścian bluszczem:
kłębią się włosy oderwane suche
zmiecione różewiczowską miotłą
"matka odchodzi" napisał i cóż więcej dla niego
i dla mnie
tato: ojcowie umierają
ale jak długo trzeba się rodzić
w swoim ciele raz jeszcze
aby pozostać twoim dzieckiem
nie wiem -

boję się wierszy pozbawionych człowieka
gdzie dominują motywy roślinne i zwierzęce
odgłosy szarpią przez sen co jeśli
raj okaże się wystarczająco boski
bez tych dwojga

jak twoje ostatnie wiersze
powstrzymują się z bólu od życia
dopóki znów nie napiszesz prawdy
że nam się zdarzyło najbardziej
kochać po niedowierzanie człowieka

Nie zatrzymam myśli
ani uciekającego czasu
gdzie za moment
będę Twoją mamą

Odczuwam ekscytację
poplątaną z lękiem
czy zapełnie po brzegi
maleńkie serce

Miłością czy szczęściem
tak abyś mogła kruszyno
za parę lat szepnąć
że jesteś ze mnie dumna...

22.09.2021

Usiądź obok
Na skraju łóżka
Pochyl się niczym wierzba płacząca
Swoimi witkami
Czule opleć me serce
Niech już nie drży
Jak ta samotna osika