ilekroć wypowiadasz: poza czasem
widzę postać o najjaśniejszych oczach
w nich coraz mniejsze przerywające siebie kręgi

sekundy gasną poza ramą dłoni
może czas nie wie nic o wieczności

gdy z każdym oddechem wypływam dalej
by zebrać to co nie chce powrócić
wciąż znajdujesz mnie tu

czekając jutro na brzegu
nie próbuj zatrzymać fal

Pisać
jak to łatwo powiedzieć
gdy alfabetom brakuje w tobie liter
by uwierzyć zmysłom
gdy cisza twym siewcą
a milczenie skałą jej ziarnom
gdy wiatrom ulotnych słów ciągle mało
by żaglami łopotać prawdzie
gdy zbyt wiele w słowach chłodu luster
by oczom stać się światłem
jakby pragnienie sycić kroplami z lodowych sopli
gdy głodem ust pożądasz źródlanej wody
by wmilczeć się w siebie
do ostatniego słowa aż po prawdę
pisaniem
jakby pióro było skalpelem
a krew atramentem
aż do ostatniej kropli
przelanej wierszem

popieleje me serce
od twojej nieobecności
na próżno szukam z pochodnią w dłoni
miejsc które zamgliłeś

tylko tam o jedno tchnienie
było nas dużo

dziś już nic nie przypomina żaru
spojrzeń tamtej zimy
nie przenika bliznami
utracona nadzieja

pamiętam tylko
zgasiłeś prędko papierosa
by zapalić ogień w moim sercu

i nawet twoje odejście go nie ugasiło

Jeszcze kiedyś będzie tak zwyczajnie
Doceniamy nagle błahe sprawy
Na pustych ulicach brak uśmiechów
Beztroskich pogwarków ... wspólnej kawy...

Jeszcze kiedyś razem usiądziemy
Bez ust zasłoniętych rozprawiając
Znów blisko jak kiedyś obok siebie
Z radością na sercach uśmiechając

Jeszcze kiedyś. ..czasem tak odległe. ..
Mamy tyle pragnień tak zwyczajnych
Życie wciąż potrafi nas zaskoczyć
Satysfakcją z rzeczy tak banalnych

Strach o bliskich smutkiem się przeplata
I bezsilność na to co się dzieje
Zasypiając śnię o lepszym jutrze
Może wkrótce?...Taką ciągle mam nadzieję. ..

A może ktoś cię w natchnieniu wymyślił,
Może jesteś utkana z mgły?
Może gdybym cię prawdziwą wyśnił -
To - o czym wtedy miałbym sny?

Może cię stworzył jakiś szatan czy bóg,
A może krew w tobie pospolita?
Może bym umiał upaść ci do nóg,
Gdybym umiał z ust twoich czytać?

Może śmiejesz się ze mnie, gdy piszę
Te nieudolne, romantyczne płacze,
Lecz może kiedyś, w jakaś smutną ciszę,
Pomyślisz: "Czy jeszcze go zobaczę?"

A ja odejdę z tym nieodgadnieniem,
Z Tobą nieodkrytą, z sobą zaginionym,
Połączy nas jedno - surowe milczenie
O śnie na zawsze niewyśnionym.

Gdzie jest kwiat, który uschnął
Ptak, który nie doleciał do jutrzejszego świtu
Uśmiech, który zastygnął w wieczności

Pytam bo wczoraj choć przecież już przeszło
Przywarło do powiek wspomnień
i łez czystych jak źródło

Więc skoro minęło
Dlaczego jest pełne
A teraz umiera w nicości

Pytam gdzie jesteś atomie
co z Jego serca zabrałeś ostatnie bicie

Mówią, że Jesteś szczęśliwy
Moja wiara nie jest tak silna
W niebycie
Spowite mgłą zwatpienie