Ty który ukrywasz się latem
w nienarodzonych pąkach piwonii
i w majestacie róży
zadziwiasz kroplę rosy

doskonałością mistrza
malujesz plamkę słońca na dojrzałych czereśniach
i w pełnych pszenicy kłosach
kołyszesz nasze tęsknoty

i choć Imię Twe zaczyna się w gwiazdach
i anioły wymawiają je z drżeniem
nie wahałeś się upaść jak ziarno
w jałową serc naszych glebę

i choć widzę jakby niejasno w zwierciadle
utkałeś mnie tak cudownie
że wszystko co we mnie piękne
mam Ojcze niebieski po Tobie

i z każdym nowym dniem
rozlaną jak krew Golgoty
wyznajesz mi swoją miłość
poranną łuną zorzy

gdybym mogła cię przewidzieć
zasłoniłabym niebo

może dlatego jestem
- nieprzewidywalna

na starych cmentarzach
tyle grobów bez kwiatów
iskier
złożonych dłoni
a przecież róże w moim kraju
najpiękniej pachną - w imieniny matki

pamiętam - znałem kiedyś pieśń o słońcu
co przychodzi
z dalekiego brzegu
z biblijnego raju

o morzu - do którego płyną
wszystkie ziemskie rzeki

i stąd to samo wciąż w oczach lśnienie
gdy mówimy o miłości - co w źrenicach czarnych
odbija się złotem
bo wielki jest ogrom nieba
a tęsknocie mojej

ogromu zazdrości