popieleje me serce
od twojej nieobecności
na próżno szukam z pochodnią w dłoni
miejsc które zamgliłeś

tylko tam o jedno tchnienie
było nas dużo

dziś już nic nie przypomina żaru
spojrzeń tamtej zimy
nie przenika bliznami
utracona nadzieja

pamiętam tylko
zgasiłeś prędko papierosa
by zapalić ogień w moim sercu

i nawet twoje odejście go nie ugasiło

Jeszcze kiedyś będzie tak zwyczajnie
Doceniamy nagle błahe sprawy
Na pustych ulicach brak uśmiechów
Beztroskich pogwarków ... wspólnej kawy...

Jeszcze kiedyś razem usiądziemy
Bez ust zasłoniętych rozprawiając
Znów blisko jak kiedyś obok siebie
Z radością na sercach uśmiechając

Jeszcze kiedyś. ..czasem tak odległe. ..
Mamy tyle pragnień tak zwyczajnych
Życie wciąż potrafi nas zaskoczyć
Satysfakcją z rzeczy tak banalnych

Strach o bliskich smutkiem się przeplata
I bezsilność na to co się dzieje
Zasypiając śnię o lepszym jutrze
Może wkrótce?...Taką ciągle mam nadzieję. ..

A może ktoś cię w natchnieniu wymyślił,
Może jesteś utkana z mgły?
Może gdybym cię prawdziwą wyśnił -
To - o czym wtedy miałbym sny?

Może cię stworzył jakiś szatan czy bóg,
A może krew w tobie pospolita?
Może bym umiał upaść ci do nóg,
Gdybym umiał z ust twoich czytać?

Może śmiejesz się ze mnie, gdy piszę
Te nieudolne, romantyczne płacze,
Lecz może kiedyś, w jakaś smutną ciszę,
Pomyślisz: "Czy jeszcze go zobaczę?"

A ja odejdę z tym nieodgadnieniem,
Z Tobą nieodkrytą, z sobą zaginionym,
Połączy nas jedno - surowe milczenie
O śnie na zawsze niewyśnionym.

Gdzie jest kwiat, który uschnął
Ptak, który nie doleciał do jutrzejszego świtu
Uśmiech, który zastygnął w wieczności

Pytam bo wczoraj choć przecież już przeszło
Przywarło do powiek wspomnień
i łez czystych jak źródło

Więc skoro minęło
Dlaczego jest pełne
A teraz umiera w nicości

Pytam gdzie jesteś atomie
co z Jego serca zabrałeś ostatnie bicie

Mówią, że Jesteś szczęśliwy
Moja wiara nie jest tak silna
W niebycie
Spowite mgłą zwatpienie

czas zamknięty jest w zegarach
a maski bogów
ludzie zdejmują ze swych twarzy

lecz kto w ręku nie miał - kielicha z goryczą
nie wie
czym napoić serce

Ty - któryś nas wywiódł z egipskiej niewoli
i dźwigał Krzyż tak wielki
aż niepojęty

i nadzieją ramion otwartych
co się przez tłum przedziera
szeptał słowa najcichsze: A oto Ja jestem z wami...

pozwól mi zgasnąć - jak świeca przed ołtarzem
lub jako róża w ogrodach jesienią więdnąca

bo jeśli miłość Twoja, Panie
jest chlebem aniołów

imię moje: głód

Choć
nie pytam Boga dlaczego
i wiem
że wszystko w życiu
jest po coś
uparta łza
wymyka się rozsądkowi
myśl bezmyślna
nie umie się modlić
serce kamienieje z rozpaczy

choć wiem
że krzyż mój
skrojony na miarę
szukam Człowieka z Cyreny

nie chciał niczego widzieć
ten skazaniec pokrzyżował mu plany
tylko wrócić spokojnie do domu
i oprzeć o czoło żony
swoje spracowane ręce

nie wiedział
że został dotknięty
w chwili gdy dotknął krzyża
i że to nie on dźwiga
ale że jest dźwigany

i że ten ciężar
który wbijał się w ramię
ukształtował mu serce