niezłomni, leśni, wyklęci
oni nie złożyli broni
synowie polskiej ziemi
nie czuli się wolni

żołnierze nieugięci
nazwani leśną bandą
opluci, zniesławieni
sowiecką propagandą

torturowani, straceni [...]

w zamglonej
przestrzeni
utkwił
stęskniony wzrok

drzewa opustoszałe
jak dusza
wyciągają
nagie ramiona
ku niebu

rozsypały się marzenia
łzy jak perły
potoczyły
po smutnej twarzy

najwyższy czas
ewakuować się
z twojego serca

Zimny wiatr
omiótł z kurzu
pęcherzyki płucne
chmury porozstawiał
po kątach

ciepłe słońce
ogrzewa przewietrzone
przestrzenie
układa na grządkach
kiełki tulipanów

a czarno ubrany
sędzia kos
patrzy z góry
na tę grę terenową
i głośnym gwizdaniem
ogłasza przewagę
wiosny

żaden z twoich listów nie dotarł
na czas
pachnę więc czeka(nie)m

a ty jak zwykle niesłowny
we wszystkim co było
na(m)pisane

na wietrze łapałam każde
rzucone przez ciebie słowo
i mam ich pełno obok

a jednak
jestem niemową

Śmierć świata zasypia,
Zima znika w jaskini.
Tęskne słońca drzewa skrzypią
Koronami szarymi.
Za oknem chaos, w mediach dwa światy.
Stos martwych patyków płonie.
Lodowe kruszą się kraty,
Uśmiech rodzą ciepłe dłonie.
Ostatni duch zimy usiadł dziś z nami,
Przy pierwszym ognisku.
Przeminął jak i my przemijamy sami,
I jak całe życie w mroku pryska.
A jednak, mimo ulotności,
Śmiech, fantazje, słowa jak ćmy latały
Wystarczyło tylko wzlecieć miłości ...
Zachwycasz sobą błękit w gwiazdach cały.

Lubię rapowanie
słów kompletowanie
na tak
nie na nie
spotkanie
weny ze słowami
treści z ideami
w pozytywnym
wajbie
klejącym sylab
armie [...]

Mój pies swym pazurem
Wykopał dziś dziurę
Ciemną i głęboką,
Gdzie nie sięga oko
I wszystkie me smutki
Porwał w swój pysk krótki
Do dziury je wrzucił
I ziemią zarzucił.
A kot, gdy mnie boli
Na nogi się gramoli
I swą panią grzeje
Gdy rozpacz szaleje
Tak z mruczeniem głośnym
Ból staje się znośny.