Miejsce dla Twoich myśli

już nie wierzę w blask twoich odczuć
jak nie wierzy się niebu zachmurzonemu

gdy nad ranem niebo głęboko wzdycha
i odgłosy nocy cichną
ja, analfabetka budze się w mgle poezji

nie do twarzy mi z twoimi słowami
zalewajacymi kolory które mam wewnatrz
usta milczą nie dopuszczajac do głosu lęku

chodze po moście blizn
rozbitego lustra twoim śmiechem

pierwszy
czuły pocałunek…
otwieram
Twoje serce
powoli
niepewnie
jak lekki wietrzyk
co delikatnie rozwiewa
Twoje włosy…
zabieram smutek
zostawiam radość
i pamięć
co trwać będzie
wiecznie

Kiedy nadejdą lepsze dni? Kiedy światło ujrzę znów?
Wciąż w otchłań spadam i szczęście ucieka mi.
Topię się.
Nie umiem złapać powietrza, chociaż staram się jak mogę.
I nie mam chęci już, nie chcę żyć, nie chcę wstać.
Stoję w miejscu i upadam.
Jestem zła, jestem smutna; nie umiem grać już.
Uśmiech przyklejony, serce krwawi, dusza płacze.
Czy radość jeszcze wróci?
Potrzebuję pomocy, ale nie umiem o nią prosić.
Boje się każdego dnia i nie mogę w nocy spać.
Ciemność i demony, wciąż je widzę przed sobą.
Szepczą mi do ucha, szydzą ze mnie, i nie jestem już tą samą osobą.
Zgubiłam siebie i nie mogę znaleźć,
Chociaż wołam rozpaczliwie.
Gdzie jestem? Gdzie ma ścieżka? Nie ma drogowskazu.

Jak rozbite szkło próbuję zbierać dni i układać w całość... Ostrożnie, delikatnie, kawałek po kawałku układam w ciszy biało - czarny witraż ... Głowa ciąży od nadmiaru myśli. Gardło boli ściśnięte tysiącami słów. Serce - nie czuje...bo zastyga w bezruchu by potem walić jak oszalałe... Byłeś, jesteś?...czy mi się tylko coś wydawało? Jawa czy już sen?...chyba poplątałam... Dobrej nocy i jeszcze lepszego dnia....

Kiedy będę stara
założę kolorową sukienkę
wianek z koniczyny uplotę
i pójdę na długi spacer.

Kiedy będę stara
będę tańczyć w deszczu
przy koncercie świerszczy
i jeść truskawki na liściu łopianu.

Będę budzić konwalie [...]