Głupcy głupców zawsze lepiej zrozumieją i prędzej im uwierzą, bo mają w umyśle gotowe ramki do przyjęcia i przyswojenia sobie ich myśli, stąd wzajemnie sobie sprzyjając, nigdy z siebie nie szydzą, wszystkie ich pociski bywają wymierzone na ludzi światłych lub rozsądnych, których z instynktu nie cierpią. Mając rozum niedomagający, nie idą za jego natchnieniem, lecz się chuciom i namiętnościom ślepo powodować zwykli.

Wszelkie luki w prawdziwej wiedzy ciągle jeszcze są wypełniane przez projekcje. Ciągle jeszcze jesteśmy bez mała pewni, że wiemy, co myślą inni ludzie i jaki jest ich prawdziwy charakter. Jesteśmy przekonani, że niektórzy mają wszystkie te złe cechy, których nie znajdujemy u siebie, lub że popełniają występki, które, rzecz jasna, nigdy nie mogłyby nas obciążyć. Ciągle jeszcze powinniśmy mieć się na baczności, bezwstydnie nie rzutować naszych cieni, ciągle jeszcze zalewają nas iluzje rzutowane przez nas na [...]

Irytuje mnie szczęście tych wszystkich ludzi, którzy nie wiedzą, że są nieszczęśliwi. Ich ludzkie życie pełne jest tego wszystkiego, co dla prawdziwej wrażliwości mogłoby stanowić pokaźny zestaw lęków. Ale z racji tego, że ich właściwe życie jest życiem roślin, cierpienia tych osób przenikają przez nie, nie dotykając duszy; ich życie można porównać tylko do życia kogoś, kogo bolą zęby i kto zostaje obdarzony wielkim bogactwem – autentycznym bogactwem życia bez świadomości, największym darem, jaki mogą zesłać bogowie [...]. .