Na dzień dobry mówię ludziom „do widzenia”... a nawet więcej - „żegnaj”. Najadłam się przez oczy... jak kucharz węchem się syci.

Ciągle ze mną pogrywasz,
drażnisz mnie nieustannie.
To jesteś, to Cię nie ma,
choć wiem,
że zawsze gdzieś obok
muskasz moje pisanie
swoim pisaniem,
zdjęciem czy obrazem ...
Jeśli aż tak nie jestem Ci obojętna,
nie słowa do mnie rzuć,
nie obok ...
Wiesz, Twoje 666 to za mało!
Muszę mieć pewność, że to Ty!
Nikt mnie już zwodził nie będzie!
Zaczynam odpuszczać,
a to znak,
że obojętniejesz mi.
Tego chcesz?

Dzisiaj jest po prostu normalnie. Tak, jak powinno być w każdym związku, a w małżeństwie szczególnie. Jesteś chora. Oczywiste, że przejąłem przygotowanie posiłków, sprzątanie, zmywanie, podawanie leków, smarowanie wickiem, masowanie amolem, dokarmianie zwierząt domowych, nastawianie smartfona na mszę jedną, drugą, na interpretację czytań przez ojca Szustaka, operowanie płytami cd, podawanie ci, co w świecie i jeszcze sikorki trzeba nakarmić, napalić w piecu, wynieść śmieci, zrealizować e-wizytę u e-lekarza, [...]