Pierwszą klasą
a może na gapę
według rozkładu
czy wsiadłeś w byle jaki
każda podróż wiedzie do
nie zawsze zakładanego
celu
po horyzont a czasem poza
między ludzi i w głąb siebie

wyprawa szybka jak po ogień
czy powolna włóczęga
uczysz się siebie i świata
od pierwszego do ostatniego
oddechu

każdy człowiek to
zadanie do rozwiązania

przecież podróże kształcą

Chciałabym być prawdą,
taką w którą mógłbyś uwierzyć,
lecz w moich oczach
ukryta jest rzeka kłamstw

I mogłabym być ciemnością,
która przytuli Cię samotnej nocy,
jednak Twoje serce rwie się
ku wchodzącemu słońcu

Swoje życie dzielisz z
cieniami przeszłości,
więc dlaczego nie chcesz
dzielić go również ze mną?

I cały ten czas zasypiam niespokojna,
przez wszystko co umiera dookoła mnie,
Stałam się tak zmęczona,
zbyt wyblakła byś mógł mnie zauważyć

Teraz jestem tylko niewyraźnym tłem
w Twojej pamięci, małą szarą plamką

Bez znaczenia.

Małe tchnienie mgło nicości sercu przykrości nie przegramy
stoimy sami w nas wspomnienia miłości paru nas pochłonął ziemi blask
gdzie magii subkultury Hip hopu czas staliśmy pod bramami klatkami miast
z góry skazani przegrani dzieci gorszego Boga za miedzę wygnani zapomniani niektórzy zostali swe życie w szarości zaplątali lecz co by się nie działo Biały Orzeł po niebie dryfuje w nas miłości do kraju rozsadza las
Lecz co by się nie działo on pozostanie w nas w czasie śmierci przyleci ostatni raz

tik tak to nie pan
to pani od muzyki poważnej
kręci jak z nut
piękna jak z obrazka
niekoniecznie święta

Witajcie, kiedyś już publikowałem ten utwór, ale teraz postanowiłempodzielić się klipem, który właśnie wypuściliśmy, pozdrawiam! :)

Może problem jest
A może go nie ma
Na innej witrynie
Ciekawa sukienka
Kotlet wegański ze soi
I piesek w wakacje porzucony

A ja krzyczę stop transplantologii
Bo jest czarny i przerażający
Rzeczywistości wymiar trzeci

Tam tną nożem dzieci

Demonie, który Al Kuhl się zwiesz ...
dzisiaj piszę do Ciebie pożegnalny wiersz
i choćbym chciał napisać rzeczy w nim same złe,
to patrząc na naszą przeszłość ... nie da się.

Tyś mą matkę pożarł i młodość
krwią i łzami zalałeś,
wtrąciłeś do cierpienia morza, ale ...
teraz czuję, że już przepłynąłem je całe
i dlatego właśnie teraz
możemy się na zawsze pożegnać ale wiedz,
że zawsze przegrać z Tobą się bałem.

Jednak teraz naszą znajomość
spostrzegam jako współpracę,
bo choć za każdym [...]

nie zapomnij mnie przytulić
gdy się zbudzisz
tego i ust twoich pragnę najbardziej
w szarej godzinie przedświtu
nie musimy wychodzić z łóżka
zostaniemy tak całując i zaglądając w oczy
zanim wejdziemy w dzień
wieczorem ja przytulam
taki plan marzenie zamiar
tęsknota za ciepłem ramion
oddechem smakiem ust
kiedy oboje drżymy śmiejąc się
i niecierpliwie czekając
na następny krok
dalej już tylko przepaść
której pragniemy oboje
lecz nie zapomnij przytulić

Nie chcieliśmy zmarnować ani jednej chwili,
lecz marnowaliśmy życie toczące się obok.
Zbyt pochłonięci sobą, mieliśmy siebie
coraz mniej.

Serce śmiertelne lecz jeszcze nie dziś.

Tylko rozczarowanie błądzi po zakamarkach twarzy.

Kiedyś wierzyliśmy, że rzeka nie przepuści burz,
dziś serce na łańcuchu świat zamienia w pustynię.

zakrapiam oczy by zwilgotniały
przesuszone zapatrzeniem w dal
widzę mgłę
zabłądziłam w niej

czasem nawet echo cichnie odpoczynkiem
po czym zrywa jak burza
w sercu rwie
choć przymknięte

niesie
miłości cień

© Krystyna Anna Szklarczyk
24.02.2018r.
wiersz z tomiku Chaos zamknięty w strofy

Zmarnowałam minuty, by Cię poznać.
Zmarnowałam godziny, by zaakceptować.
Zmarnowałam dni, by Cię przekonać.
Zmarnowałam tygodnie, by Cię pocieszać.
Zmarnowałam miesiące, by się zauroczyć.
Zmarnowałam rok... By Cię zapomnieć.