...a przecież wczoraj nie stało się nic
tylko Twoje usta na moich
spoczęły
i wszedłeś we mnie
jednym słowem
kocham

"Wiesz, jestem jak zepsuty wazon, można skleić ignorując piekielnie bolące ręce, nalać wodę i wstawić kwiatek, ale co z tego, skoro woda i tak się rozleje. Szczerze mówiąc jesteś jedyną osobą, która się tego podjęła i aby zaradzić rozlaniu chciała owinąć wazon taśmą izolacyjną.... Szkoda, że to było zbyt słabe, bym mogła zatrzymać Cię przy sobie. Proszę pamiętaj zawsze, nawet po moim odejściu, że nie jesteś beznadziejna. Jesteś najlepszym, co mnie spotkało, jedyną, która motywowała mnie do próby pozbierania się. Zawsze chciałaś mi pomóc, szkło wbijało Ci się w palce, a Ty i tak to robiłaś i za to Cię podziwiam. Bardzo chcę być taka jak Ty, chcę być dla Ciebie wsparciem tak samo jak Ty byłaś dla mnie. Ale gubię się we mgle własnych czarnych myśli i emocji, których nie rozumiem.... one ciągną mnie w dół, a Ty nie możesz pozwolić sobie upaść razem ze mną."

Każda droga, którą wybierzemy bedzie właściwa, jeśli pozostawimy na niej dobre ślady.

Ostatnie 6 lat było naprawdę ciężkie...
Dzisiaj oddycham, jakby swobodniej,
Uśmiecham się, trochę częściej.
Jeszcze boli... jednak czuję ulgę.

Wprawdzie niechętnie się do tego przyznajemy ale ów niefortunny układ z diabłem to najczęściej rezygnacja z mądrego, głębokiego, solidnego życia. Na rzecz czegoś złudnego i nietrwałego pozbywamy się kłów i pazurów, zmysłu powonienia i dotyku, tracimy dziką naturę za obietnicę czegoś, co wydaje się skarbem a w rzeczywistości jest pustką.

Brak Ciebie...
Wiosną, Latem, Jesienią i Zimą.
Wiosną w soczystej zieleni traw i drzew...
Latem w barwach lata i słońca promieniach...
Jesienią w liści szeleście, w deszczu i wietrze...
Zimą w zamieci śnieżnej i białych płatkach śniegu...
Przez cztery pory roku odczuwam brak Ciebie...
Chroniczny brak.