Miłość
moja piękna
to, co znamy tylko z opowieści

spójrz w lustro wody
Słońce i narcyz
mają się ku sobie

miłość
moja miła
żyje chwilą

narcyz wnet przekwitnie
a Słońce
znajdziesz ją skaczącą z kwiatka na kwiatek wiśni

miłość
Amor zdziwiony
unosi łuk brwiowy.

na odwrocie księżyca
spisujesz ból
łzy odmawiają posłuszeństwa

piszesz jątrząc ranę zieloną
aż do uśmiechu
pękła któraś z twoich blizn

myśl o miłości przepadła
z niedokończonym dzieciństwem
chciałabym cię odnaleźć ale cóż
skoro słońce odwraca twarz
a tęsknota pęka na pół?

kocham twoją rzęsistą melancholię
umieram nigdy nie napotkawszy snu
w oczach
umieram po cichu na złość

mój miły wierzę
kiedyś jeszcze się wyśpisz
i obudzisz
by uratować moją tęsknotę

Spotkałem się ze śmiercią,
na łące, w połowie drogi.
Nie miała kosy i oczodołów,
nie dostałem palpitacji serca,
była piękna, jak u Malczewskiego,
z twarzą anioła, kogoś kochanego,
oczy miała spokojne, oczy samego Boga.
I gdy uklękłem żeby zamknęła moje,
jak sen wracający wcześnie o świcie
ona mi je otworzyła, i zobaczyłem życie.

Wszyscy tak samo zagubieni
Przez czas mijający zostali zmienieni
Czekamy ze wzrokiem wbitym w dal
W piękno rozbijających się o brzeg fal

Mijają lata gdy tak właśnie trwamy
Samotni choć razem, tylko to znamy
Ślady na pisku zostają zatarte
Jak wspomnienia minione, nie są już nic warte

Tacyśmy byli w czasach świetności [...]