Najbardziej intensywne konflikty, jeżeli zostaną rozwiązane, pozostawiają po sobie poczucie bezpieczeństwa i spokoju, który nie jest łatwy do zakłócenia. To tylko te intensywne konflikty i ich żar są potrzebne do osiągnięcia wartościowych i trwałych rezultatów.

Żadna droga w moim życiu nie była tak długa jak ta, która miała mnie zaprowadzić do mnie samej.

Poprzez film chcę się czegoś dowiedzieć. Nie tylko powiedzieć o czymś, co ja dobrze wiem. W związku z tym nie zakładam tezy, a aktorowi mówię: słuchaj, nie wiem, co znaczy twoja postać. Wiem wszystko o niej. O każdym jej kroku. Powiem ci, że wchodzisz do łazienki – co czujesz, jak widzisz przez kogoś niezakręconą tubkę od pasty? Czujesz furię – tyle ci mogę powiedzieć. Ale nie powiem ci, czy on jest w ogóle śmieszny, godny współczucia, czy zły – tego dowiemy się wspólnie od widza.

Wierzę, że to stało się jasne, dlaczego dla mnie przymiotniki takie jak: szczęśliwy, zadowolony, rozanielony, przyjemny nie wydają mi się właściwe do ogólnego opisu procesu, który nazywam “dobrym życiem”, nawet jeśli osoba w tym procesie doświadczałby każdego z nich w odpowiednim na to czasie. Ale przymiotniki, które wydają się ogólnie bardziej dopasowane, to: wzbogacony, podekscytowany, satysfakcjonujący, stanowiący wyzwanie, znaczący. Jestem przekonany, że proces dobrego życia nie jest życiem dla tchórzliwych. Zawiera on w sobie rozciąganie i wzrastanie ku korzystaniu bardziej i bardziej z potencjału danej osoby. Obejmuje odwagę do bycia. Oznacza, angażowanie siebie w pełni w strumień życia. Jednak dogłębnie ekscytującą rzeczą w byciu człowiekiem jest, że gdy jednostka jest wewnętrznie wolna, wybiera jako dobre życie ten proces stawania się.

Chcę móc cię kochać bez przywiązania, doceniać cię bez osądzania, znajdywać cię nie przytłaczając, zapraszać cię bez nacisku, zostawiać cię bez winy, krytykować bez cenzury, pomagać nie umniejszając. Jeśli chcesz dać mi to samo, wtedy naprawdę możemy się spotkać i razem rosnąć.

Wysłana wiadomość nie zawsze jest tą samą odebraną wiadomością.

Nie jest normalne wiedzieć, czego chcemy. To dziwne i trudne osiągnięcie psychologiczne.

Sam sobie zaprzeczam? No cóż, więc sam sobie zaprzeczam — jestem wielki, składam się z mnogości.