Popchnij swój los
W objęcia czułego serca
Ulżyj w swej wędrówce
Podczas której nosisz płaszcz
Cierpkiej samotności
Niechże skończy się
Spacerowanie samotne
Gdy ciszę rozrywają twoje kroki
Daj się ponieść uczuciom
A być może moment wahania
Zniknie bezpowrotnie
Aby przerodzić się w miłość
Drugiego człowieka
Do ciebie

GDY CIEBIE ZE MNĄ NIE BYŁO, BYŁO ŹLE ...
GDY CIEBIE ZE MNĄ NIE BYŁO, BAŁEM SIĘ ...
GDY CIEBIE ZE MNA NIE BYŁO, MYŚLAŁEM ŻE
ME ŻYCIE JUŻ SIĘ SKOŃCZYŁO I NIE BĘDZIE MNIE ...

I WTEDY PRZYSZEDŁEŚ TY,
MÓWIĄC ŻE BYŁEŚ, LECZ BYM
MÓGŁ CIĘ ODNALEŹĆ ME ŁZY MUSIAŁY POPŁYNĄĆ ...
MUSIAŁY POPŁYNĄĆ.

MYŚLAŁEM, ŻE CIĘ NIE BYŁO I JESTEM SAM ... [...]

Pytasz... Co u mnie?
Wiesz, że zazwyczaj w porządku.
Jednak dziś... Dziś ptaki,
cała chmara czarnych, wrzeszczących ptaków
przesłoniła niebo.
Słońce zgasło, tylko czarne skrzydła szybowały nad miastem i ten wrzask...
Trwało to tylko chwilę,
ale chwilą wystarczyła, by zauważyć różnicę.
Nastała cisza i pojawiła się jasność.
A ja patrząc w niebo
zastanawiałam się...
Czy to ptaki przesłoniły niebo?
Czy może jasność nieba rozproszyła ptaki?
I wtedy właśnie pomyślałam o Tobie.
Art_emida

żaden odcień ani barwa
nie odzwierciedli zarysu
jak jest w niej cudownie
biel nie jest niewinnością

trudno oprzeć się pokusie
gdy się zerka i dotyka atłasu
żadnych koronek broń Boże
drapią jak niesforne pazurki

fiszbiny i plastyk
odpadają powiem cicho
uwierają tu i ówdzie
torturują gładką skórę

czerwień jest podnietą
w poście od rozpusty
wyzwala dzikie żądze
najlepszy odcień nocy

czarny na ciele kobiety
magnesem przyciąga sekret
biustonosz i figi w komplecie
nie zastąpionym atrybutem

W tafli błękitnego jeziora
Purpurowe odbicie perłowych serc
Wodna toń zatrzymana w uścisku
Przezroczystym widokiem wzruszenia
Wiatrem malachitowych nadziei
Akwatyczne zroszenie uczuć
Rozświetlone marzenia przywiązania
Nurtem płynącej zmysłowości
Odwzorowane wnętrze szczęścia
Drobinowym blaskiem brokatu
Wodny cień zakochanych
Ukazuje głębinową miłość.

Grab ze starości
pamięć stracił.
Nie wie kim jest
i po co.
W lustrze ogląda
swą koronę,
boi się jej nocą.
Pień gruby, pełen
zmarszczek,
fale jeziora dodają
mu grozy. [...]

szukałam tylko
zapachu
twoich słów

nie wiedziałam
że będą
o smaku poziomek