Miejsce dla Twoich myśli

Pod moimi powiekami
Twoje oczy
Zapatrzone za horyzont
Tęskniąc
Proszą
O sny wczorajsze
Jutro

Głębokość bólu na szerokość horyzontu myśli
Mierzona była krokami Twoich kłamstw
Dlaczego mężczyźni kochają 'zołzy'
Uczciwość, lojalność (nie)popłaca?
Moja ciężka praca - na marne poszła
Oszczędność w prawdzie Twoja -
cierniem serca mego...Nic z tego
Kobiety kochają zimnych drani?
Nie wszystkie...
Nóż w plecy, kolejny raz już nie zrani ?
Krew powoli się sączy - ucieka ze mnie życie [...]

Śpisz ukochany ?Prześpij te zimy ,
na wiosnę nowe życie wzbudzimy
stracimy się w zapachu bzu
w deszczu majowych dni.
Z promieni słońca gniazdko ulepimy,
nocą zapalimy gwiazdy naszych dusz .
Śpisz ukochany?
To nic ...ja poczekam ,
aż moje oczy zamkną się już.

wpatruję się w otaczającą mnie ciemność
z pustą poduszką po przeciwnej stronie łóżka
wciąż wyczuwam resztki twojego zapachu
na rozpalonej jak ogień skórze

i kiedy łzy stopniowo zaczynają
wypełniać moje powieki
bezskutecznie próbując ugasić
ten żar co się jeszcze we mnie tli

ośmielam się zapytać
czy ten ból kiedykolwiek minie

ale on przecież
nigdy nie mija

Zamknięty świat, kurczy się powoli,
jakby we dłoni zmieścić się miał,
samolubny czas, pochłonął nas,
a my powoli, bezwiednie,
chowamy go w swojej dłoni.

Podzielony tłum, z każdej strony cios,
jakby w jedności nie była siła
i z kąta w kąt, wśród czterech ścian my,
i zaledwie, odosobniony,
nasz stłumiony głos.

Upłynie rok,
a po nim kolejne popłyną dni,
jakby na dobre ten świat miał pozostać,
na szali świat, waży się nasz los,
więc być może to najwyższy czas
skontrować...

To miło czytać znów twoje słowa
Trochę odległe, pachnące zimą.
To już nie nasza, lecz powieść nowa
Inny już chłopiec, z dziewczyną inną.

Lecz coś zostało – wczorajsze piętno...
Przecież piszesz list za moim listem,
Czytając – komu gna serca tętno?
Aż wstyd się przyznać, nawet przed pismem.

Jest źle i będzie niedobrze zawsze,
Aż ktoś porzuci samotność pierwszy.
„Dyga spłoszona świeca...” bo właśnie
To „Smutny Ktoś i biedny Nikt” cierpi.

Świst szabel
odwiecznej walki serca z rozumem,
szczególnie dzisiaj donośny jest.
Pytanie tylko, czy rozum to rozum?
A serce? Czy ono zdało z miłości test ?
Czy szable dźwięczą dla niepoznaki,
by udać swej waleczności gest?
Czy zimnym głazem stało się serce,
a rozum dawno skradziony jest?

Wyjdę do parku
pooglądać zmartwione drzewa
zajrzę im w gęby
rozdziawione
w oczy bukom spojrzę
koszmarne
i porozmawiamy o ciszy
banalnej
z nietrzeźwym na ławce czasem

Park mojego dzieciństwa
ma inny wymiar twarzy
pijackie sylwetki na ławkach
inne
i szczątki ludzkie
nie te same
pod nogami

Jesienią lipy i dęby
na tle kamienic są szare
ruch na ulicy większy
jak przed laty...

Obserwowałem ich oparty o drzewo,
udających się w ciszy do przystani,
bez pieśni podróżnych i muzyki,
zostawiających za plecami koniec lata,
ściganych przez nadchodzącą jesień,
pogodzonych z upływającym czasem.