Impertynent to człowiek, który mówi nam rzeczy niebędące kompromisem między tym, co chciałby powiedzieć, a tym, co chcielibyśmy od niego usłyszeć.

U innych żywych stworzeń nieznajomość siebie jest naturą. U człowieka jest występkiem.

Co dzieje się w procesie psychoterapeutycznym? Poddawana psychoanalizie osoba czuje po raz pierwszy, że jest próżna, że jest przestraszona, że nienawidzi, podczas gdy świadomie była przekonana, że jest skromna, dzielna i kochająca. Ten nowy wgląd może ją zranić, lecz otwiera drzwi: pozwala jej przestać projektować na innych to, co tłumi w sobie.

Zakochanie rozkwita pragnieniem, miłość wolą. Jako zakochani myślimy: „Jestem od ciebie zależny, a ty ode mnie, nie możemy bez siebie żyć. Razem znajdujemy czy też odkrywamy na nowo pięć elementów miłości, których zawsze szukaliśmy. Zawsze chciałem być kochany w ten sposób. Teraz, kiedy znalazłem to, czego szukałem, pragnę, aby było tak wiecznie. Wierzę, że tak zawsze będzie, ponieważ czuję, jak mocno to uczucie rozkwita między nami. Jest takie intensywne, że musi być prawdziwe, i nigdy się nie zmieni”. Tak naprawdę sedno złudzenia tkwi właśnie w ostatnim zdaniu: intensywność nie oznacza stałości, lecz dobitność.

Głupcy głupców zawsze lepiej zrozumieją i prędzej im uwierzą, bo mają w umyśle gotowe ramki do przyjęcia i przyswojenia sobie ich myśli, stąd wzajemnie sobie sprzyjając, nigdy z siebie nie szydzą, wszystkie ich pociski bywają wymierzone na ludzi światłych lub rozsądnych, których z instynktu nie cierpią. Mając rozum niedomagający, nie idą za jego natchnieniem, lecz się chuciom i namiętnościom ślepo powodować zwykli.