Stoisz w zastygłym tornadzie.
Złoty kurz zasypiającego dnia
Aksamitnie na ustach się kładł,
Posypując piersi nagie.

Życie pędzi na ślepym ośle .
Chwyć się wiatru!
Leć wyżej kukieł teatru.
To naprawdę proste.

Pominięty śmiech nie wróci.
Smak skóry stanie się smakiem.
Dni bylejakie
I bylejak ludzie zatruci.

A wystarczy polecieć
Wybuchnąć śmiechem w jaskini
Opalać się w zamieci,
Nim życie minie.
Chłopak szepcze dziewczynie.

Quid Quidem

...
Zmysły Twoje dotykam...
tak cicho uściskiem trwamy
szepty nasze słyszę czy to igra cisza...
w ramionach pieści czas szeptaniem...

mówisz... lecz proszę Cię zamilcz
świt daleki jest brzegiem
dłoni szelest żłobi skóry ciepło... wzniesieniem... gdy idę do Ciebie...

zanim noc zniknie piór czarnych strumieniem... [...]

Przyszyta z góry łatka
za winę Bogu ducha
Nic nie jest w stanie
zmienić nastawienia

Kiedy już zakodowane
wypaczony światopogląd
Zawzięte potępienie
bez dojścia do sedna

Prawda nie przekrzyczy
fałszywego akordu
W hurmie hardości
by odzyskać dobre imię

pod pałacem nadgryzam dzień
pierwszy kęs o smaku deszczu
przykryty chmurą
ociemniałym spojrzeniem miasta

marzenia
gdzieś na kolejnej stronie
we wstępie kilka uwag
o życiu i raju zakochanym w Bogu

zero pragnień zero cukru
dbam o każdą pulsującą chwilę
odmawiam piwa o smaku dzielnicy
i nowennę pompejańską z zagubionym

tylko pozostały rowery
mknące ku zielonym światłom
powiewają majowe flagi
cień kwiatu przebija się przez kamień

Z krótkich chwil
utkane jest życie

czasem odrywam
od siebie

dawną część
fragment tego

o czym chciałabym zapomnieć
namiastkę spokoju

i wyrywam ze snu
mroczne ćmy

co spać nie dają
i rzucam na wiatr

słowa co przyległy
do serca

Zaplatam wspomnienia w warkocze snu
Spoglądam tam - spoglądam i tu
Pragnę żyć teraźniejszością z łagodnością
Serce kobiety kruche jest stety niestety
Dźwigam swój krzyż ciężko jest mi
O tym cicho - sza - kochana Ja przez Boga
Zaplątałam się w zeznaniach w sercu trwoga
Która drogą kroczyć mam - zapytania znak
Skrzyżowanie na mej drodze
Dobry Panie Boże - niechaj usłyszę muzykę
Moje ocalenie - więź z Tobą [...]

Jak róża z pustyni
ożywiona kroplą
rozkwita
pod jego spojrzeniem

jakaż
ilość płatków
bogactwo odcieni

tylko miłość
czuły cierpliwy ogrodnik
umie wyhodować
taki cud

Prawdziwe życie motyla zaczyna
się dopiero w wierszach!
jego życie w realu to ledwie
dni kilka ...
co innego gdy może do woli bujać
na falach wyobraźni!
ozdabiać każdy tkliwy kwiatek
i poić się jego nektarem!
nie bać się deszczu łez,
a nawet wichury targającej
namiętnościami!
schować się w poplątanych
myślach!
i wprost przepada trzepotać się
w ciemnej jamie brzucha!
Niech zatem nas nie zmyli pozorna
kruchość motylka, bo to heros siły
tkwiącej w poetyckiej wyobraźni!