Mo­ja uliczka w tym świecie
mus­ka łagodne
cienie bla­dości w niemym cza­sie myśli,
uka­zuje sze­roki uśmiech
niczym mim na postumencie.
Dom wyodrębnia z nasze­go krajobrazu.
opływa fan­tazją wy­gięte ściany
kształtne­go widze­nie siebie.
Na białych rękach niesie,
i rzu­ca pod nogi
zmysłowe widze­nie od­na­lezionej drogi.
Tyl­ko to
spojrzenie,
mro­zi dźwięk rzu­conej monety.
zas­tygły czas w ciszy,
Po­kazując zasłonę
między na­mi a nimi...
między in­ny­mi zaułka­mi mo­jego czasu...
Liczę dni ,liczę godzi­ny i mi­nuty też
a ten czas i
tak nie płynie mą uliczką.....

Od wschodu do zachodu
dzień po dniu
tydzień za tygodniem
miesiąc po miesiącu
za rokiem rok
od narodzin po śmierć
coraz prędzej

a jednak warto

niepiękne
są tylko chwile

idę z wiarą do parku
posiedzę przy nadziei
przeczekam
jesień
za miłość