mamy wielu naukowców
nauk trudnych i przeróżnych
tych zwyczajnych, nadzwyczajnych
tych medialnych i usłużnych

jest różnica jednak wielka
w ich tytułach i ich skrótach
ci, co tylko wykształceni
słomę ukrywają w butach

oby tylko słoma w butach
naukowe lżyła miano
raz posłuchasz i zrozumiesz
w butach słoma, w głowie siano

KOCHANA MA, JA TAK BARDZO
KOCHAM CIĘ, KOCHAM CIĘ ...
MAM DOSYĆ ZŁA, NIECH ZNIKNIE Z SERCA
TEN GNIEW, CO RANI MNIE
I RANI CIEBIE, JA W NIEBIE TAM Z TOBA BYĆ CHCĘ ...

PRZEPRASZAM ZA TO, CZEGO NIE MA JUŻ ...
POSTARAM SIĘ BY NIE WRÓCIŁO TU NIGDY JUŻ.

GITARA GRA A W POWIETRZU ROZBRZMIEWA
MÓJ GŁOS ... SPOKOJNY GŁOS ...
NIECH SPOKÓJ TRWA I NIECH
ZACZNIE NAM SPRZYJAĆ JUŻ LOS, BO JUŻ CZAS ...
KOCHANA MA, NIE PATRZMY TAM WSTECZ NIGDY JUŻ ...

Pierwszy jesienny deszcz
zmywa ze świata
letnią pozłotę
wyłazi spomiędzy zieleni
zrudziała melancholia
myślom przybywa zmarszczek
w objęciach koca
pochrapuje stoik kot
jesień szykuje ciepłe
brązy i czerwienie

Twoja obecność niczym talizman
Lubię gdy Jesteś bez przerwy obok
Jesteś blaskiem mrocznego bytu
Bez Ciebie tęcza na niebie traci kolory

Przed ścianą płaczu Ty Jesteś słońcem
Nie lubię tracić Cię z horyzontu widzenia
Rodzinny dom staje się ciemnym lochem
Bez Ciebie trudno znieść atmosferę chorą

Bez Ciebie nic nie znaczę w pył się zamieniam [...]

Pod gruszkowym drzewem
Zakochane serca
Oparte umiłowanie
Uśmiechy barwne
Spojrzenia zrozumienia
Dotykiem dłoni
Oplatam twoją szyję
Delikatnie przylegam
Przyjemne zadowolenie
Milimetry w bliskości
Oddechy gorących zbliżeń
Owocowe połączenie ust
Pocałunkiem witaminowym.

twarz przystroiła uśmiechem
kwiecistą suknię ubrała
ostatni łyk kawy
kolejny dzień rozpoczęła

nikt sie nie spodziewał

pod woalką ze słoneczników
pokiereszowaną duszę ukryła

bladoczerwony lęk pulsuje
szarym chodnikiem
między ludzimi

bezpieczne schronienie
gdzieś na odosobnieniu
z dala od gwaru

tam gdzie myśli swobodnie płyną
fontana milczenia tryska słowami