Kroczysz w deszczu, zimno, cicho,
Późna pora.
Zastanawiasz się czy kochać kogoś
Jeszcze zdołasz.
Bo właśnie prysły twe marzenia
O lepszym jutrze.
Zastanawiasz się, czy zamiast żyć,
Nie lepiej umrzeć?

Krople deszczu uderzają
Głucho o ziemię.
Czujesz tylko bicie serca
I jego drżenie.
Świat zamienił się w dziewiąty Krąg
Piekła Dantego.
Nie chcesz widzieć, nie chcesz czuć,
Nie chcesz niczego…

Nagle słyszysz w uszach pisk opon
Czyjegoś wozu.
Uświadamiasz sobie, że
Nie jesteś gotów.
Ktoś w ciemności krzyczy:
„Wezwij karetkę!”
Słysząc Śmierci głośny śmiech
Szepczesz: „Nie chciałem. Nie chcę…”

To był krok, jeden błąd
Droga donikąd.
Ktoś podbiega do twych zwłok
Jest już cicho…

Ciemność nieprzejrzysta przesłoni twe oczy,
Przeszyje cię każdy lęk, jaki znasz.
Wyrwiesz serce, niech krwią broczy,
Gdy Miłość znów splunie ci w twarz.

Spalisz niebo, do którego twe serce ucieka,
Gdy w cierpieniu i strachu, szuka rozwiązania.
Zabierzesz miecz rozpaczy i popłynie rzeka
Krwi strażników wspomnień, pełna zakłamania.

Wszystko co masz, to nienawiść i żal.
I w kałuży swej krwi upadniesz.
Nie chcesz pamiętać jej serca, jak stal.
Więc zabijesz swoje. Tak chyba łatwiej…