Nad nami noc, goreją gwiazdy,
dławiący, trupi nieba fiolet.
Zostanie po nas złom żelazny
i głuchy, drwiący śmiech pokoleń.

...i może trzeba przyszłym losom
dać się jak kamień z gór potoczyć
i widzieć świat, jak widzi posąg,
co ma kamienne, martwe oczy?

Uśmiecham się i myślę, że człowiek zawsze na nowo odnajduje człowieka -
przez miłość. I że to jest rzecz najważniejsza i najbardziej trwała w życiu ludzkim.

Nie ma piękna, jeśli w nim leży krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala.