Popatrz.
Potrafimy przecież
tak pięknie patrzeć.
Na śmierć
I życie.

My.
Niewolnicy oczekiwania
na cud.

Popatrz.
Tak pięknie
giniemy.

My.
Błękitne niezapominajki przeszłości
Mimowie z baśni
Więźniowie dawnych upadków
Boimy się.
Tak bardzo boimy się
miłości.

Zamknięci w głębi spojrzeń
Bez okien
Bez drzwi
Na zawsze.

My.
Ludzie tęsknoty
za nienazwanym.
Płonący wstydem
Na myśl
o czułości.

Popatrz, co z nas zostało.
Wychudły szkielet
I coś jeszcze.

Dziś miejscy biegacze
Maratończycy wykuci z kamienia
Mali tchórze
Zimni zdobywcy.
My. Uliczni błaźni.

Lecz
Gdy już jesteśmy sami, a
Lampka nocna świeci jakby mniej
Chwytamy kurczowo gorzkie fotografie i
Bladymi
Przekrwionymi dłońmi
Ostatkiem sił
Zszywamy przepaść.

My.
Żywe mury
Chodzące granice
Oczekiwanie.

Chorzy
Połamani
Wykrzywieni z miłości.

Popatrz
Tutaj. Dziś.
W księżycowym mieście tęsknoty
Bal marionetek.

Popchnij mnie.

Przecież i tak
Tylko czekamy.

Spokojnie
Bezszelestnie
Chłodno czekamy
Na śmierć
I życie
. 

Jestem ciszą.

Między pustką
A
Natchnieniem.
Wygasła
Niczym wulkan.
Tak.
Kiedyś nim byłam.

Lecz jeden dzień
Wystarczył
By zapanowała cisza

Martwa cisza
We mnie

Jestem
Niczym
Szklana
Krucha
Filigranowa
Laleczka
Lecz może
Nie tak piękna

Tak
Połamana
I
Przezroczysta

Tonę…

Wśród piękna
Melodii samotności

Rany
Jawią się tylko
Zapisane
W głębi spojrzeń

Lecz
Wciąż
Duszę
Przeraźliwy
Samotny
Niemy

Krzyk

Lecz może właśnie tak
Powstała we mnie
Prawdziwa muzyka?

Artysta…

Smutny wzrok…
Przeszyty tęsknotą
W blasku
Pasji…

Pod powiekami
Kryje się
Inny świat…
Własny pejzaż
Spojrzeń
I chwil

Dłonie…
Obolałe
Porysowane
Kruche
Lecz zawsze…
Czułe

Każdy
Oddech wiatru
Jesień słońca
Dotyk piękna…
Czuję
Jakby mocniej…

Dźwięki muzyki
Niczym
Deszczowa
Kołysanka serc…
Niewidzialnym tchnieniem
Wiąże symfonię
Mej
Małej duszy

Zagubionej
Samotnej

Miłość
Niczym powietrze
Dla prawdziwej sztuki

Tworzy
Artystę

Lecz czy nim jestem?
Nie wiem

Zewsząd być napadanym przez słowa "bądź sobą", kiedy kim się jest pojęcia się nie ma
- ot i udręka...