nauczył mnie śmiać się gdy chmury
rozświetlają wyblakłą łąkę
czekania gdy noce przychodzą w jego cieniu
odpocząć

nauczyła mnie słuchać szeptu
milczenia aksamitem układać
w dotyku jasnych pocałunków

koją mnie liście spadające jesienią
po palcach mokrą muzyką skrzypiec
kiedy mrok echem prześwietla między drzewami
jego postać

koją mnie jej dłonie którymi sennie zanurza
ostatnie tchnienia we włosach
ten lęk który otwiera jej wargi
błagalnie bym został

ciszą

przez ciebie ciągle żywa
zrywam rosę z łąki
robię kawę z mlekiem
czekam aż zapadnie zmrok

oddycham mieszaniną twoich szeptów
nawet gdy ich nie ma
filigranowym marzeniem
potrafię odtworzyć każde słowo
najciszej

wstydzę się mojej tęsknoty
ukrytej w twoim ciele
we włosach
palcach
wierzchołkach skroni

gdy wracasz

gdzie kurczy się koniec
a zaczyna prawda
utkwiłam na zawsze

krople gestów
iskry wspomnień
niewidzialny świat

zanim płomień nocy zdławi
ostatni ślad twoich dłoni
a blask księżyca zmyje
twój szept

zostań
opowiem ci moje serce
zaparzę herbatę
oddam płaszcz
na chwilę

za późno mnie kochasz

ostatnie słowo
wstęgi rosy

przyłożył do skroni
śmiertelnym półgłosem jutra
zeszklone obawy rozbił
spokojnie

szklanką gorzkiego strachu
związał ręce
smutne kurczy dla niej
biją natchnieniem
ciszej

chodź ze mną