Nie ma sposobu, który pozwoliłby zachować człowieka po tym, jak odejdzie, bo cokolwiek się o nim zanotuje, nie jest to prawda. Zapisujemy tylko jakąś historię.

Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem [...]. Śmialiśmy się tak jak ludzie u progu ciemnych i niebezpiecznych czasów, jak maleńkie zimne ognie w środku nocy.

Życie jest zbyt niepewne, byśmy mogli zostawiać rzeczy ważne w sferze niedopowiedzeń.

[...] na każdą sytuację składa się coś więcej niż tylko suche fakty.

Gdy ktoś zadaje pytanie znienacka, zawsze istnieje prawdopodobieństwo, że zaskoczy we śnie naszych umysłowych strażników. A gdy do tego dojdzie, mózg reaguje czasami, zanim jeszcze umysł zdoła zamknąć wszystkie bramy i wciągnąć na maszt zwykłą w takich razach flagę z napisem „Nie twój interes!”

Przekonanie, punkt widzenia, podejście do problemu to narzędzia, którymi można wiele zdziałać, jeśli się wie, jak ich używać.

Przeszłość i przyszłość to kwestia sposobu myślenia, a sposób myślenia można zmienić.

Nasza pamięć obejmuje nie tylko przeszłość, ale i przyszłość. Połowa pamięci poświęcona jest nie temu, co się już stało, tylko temu, co dopiero się wydarzy: umówionym spotkaniom, rocznicom, wyznaczonym wizytom, wszystkim zobowiązaniom i planom, nadziejom, marzeniom oraz ambicjom, z których stworzone jest ludzkie życie. Pamiętamy nie tylko to, co zrobiliśmy, ale także to, co dopiero zrobimy.

Niepewny i pusty siedziałem przez chwilę w fotelu z wygodnym oparciem, słuchając ciszy poustawianych pod ścianami książek.

Chciałem poznać całą prawdę. Chciałem własną ręką schwycić to wszystko za samo rozżarzone do czerwoności jądro, ścisnąć mocno i poczuć syczącą spaleniznę każdej jednej chwili. Niewiedza byłaby setki razy gorsza.

[...] języki mogą chorować i umierać. Zdarza się, że niektóre wymierają, a wtedy dochodzi do migracji.

Przyszło mi [...] na myśl, że gdzieś w ciemnych zakamarkach samych siebie myślowe maszyny, których nigdy nie będzie nam dane obejrzeć dokładnie, nieustannie tworzą rzeczy i potajemnie pracują według swoich tajemniczych programów. Czasem docierają do nas strzępy tego, co się tam dzieje, jak [...] fragment melodii, [...] albo jakaś fraza, albo obraz, a może tylko jakiś nastrój: obmywająca nas fala zadowolenia, albo smętna utrata humoru, która zalewa nam pierś i żołądek, nie dostając się zazwyczaj w zasięg błyszczącego halogenu naszych umysłów.

Pamiętajmy [...], że nie zawsze najgorsze rzeczy biorą się z najgorszych intencji.

Miejsca robią się trochę święte, gdy zostawia je się samym sobie, by mogły trochę pomyśleć. To chyba ma coś wspólnego z ciszą.