Dzieląc czas, nie można przenieść nawet jednej sekundy do kolejnej minuty.

Może to całkowicie naturalne, że pytania żyją dłużej niż odpowiedzi? A może odpowiedzi nie umierają, tylko po prostu łatwiej się gubią, bo są takie małe i takie szczegółowe.

[...] Góry Pennińskie [...]. Szczyty są za wysoko, a niebo za nisko.

Człowiek żyje przez wiele różnych odcinków czasu.
Człowiek jest wieloma odcinkami czasu.
Zmiana. Upadek. Ponowne odkrycie.

To cudowne, ale też bolesne, że nasze żarty potrafią nas przetrwać.

Podobno życie jest nieustępliwe. Wystarczy dać mu ledwie cień szansy, a rozwija się i istnieje wszędzie, nawet w miejscach najbardziej niegościnnych i kompletnie nieprawdopodobnych.

Nie wiem, czy wszystko co piszę, ma sens. Gdy docieram do środka czegoś, okazuje się, że nie panuję już nad tym, co się znajduje na którymś z końców. To jak próba rozwieszenia wielkiego prześcieradła, gdy wieje silny wiatr: nie da się utrzymać całości i ciągle coś się wymyka z rąk.

Byłem małym robotem, maszynką do produkowania egzystencji, wykonującą wciąż od początku programy, które sam dla siebie wymyśliłem. I niewiele ponad to.

Jak można ustalić swoje położenie, gdy widzi się wokół tylko płaski horyzont? Chyba się nie da. Chyba można tylko stać nieruchomo i czekać, aż coś się wydarzy.

Prawda [...] jest taka, że spokój i bezruch to tylko mrzonka, zwodniczy sen. To myśl, że w miejscu, które musieliśmy porzucić, wciąż jeszcze palą się przyjazne światła, które serdecznie nas powitają.

To brutalna prawda: umierając, zostawiamy niedojedzone herbatniki, niezaparzoną kawę [...]. Przedmioty codziennego użytku przeżyją nas, dowodząc, że nie byliśmy gotowi do odejścia. [...] Że byliśmy tylko zwierzętami, których zwierzęce ciała przestały pracować bez żadnego planu i bez naszej zgody.

W sytuacji, w której musimy pytać prawie o wszystko, często się okazuje, że nie ma o co zapytać: nie przychodziło do głowy ani jedno pytanie, które, zadane w pierwszej kolejności, nie wydałoby się idiotyczne.