Gdy tak siedzę
Na mym łóżku
I rozmyślam
O przeszłości
Pojawiają się
Błędy młodości
Wiek młodzieńczy
Niczym klatka
Zamieniła się
W posrańca.
Wróg dla siebie
Jest też wrogiem
Wiec już powiem
Sam dla siebie
Jestem wrogiem.

Pogrążony w tunelu
Biegnę w kierunku
Światła, które
Oddalać się zdaje
Przez szczeliny
W ścianie widzę
Słońce przyblakłe
Przez ściany
Słyszę
Wierteł parę
Mówię ognisko rozpalę
Rozpaliłem,
Lecz gdy usnąłem
Zgasł mój ogień...

Jestem labiryntem, którego przejść nie potrafię.
Każda ścieżka, każdy zaułek mnie zmienia,
zmienia w potwora, który gdzieś w tym labiryncie
drzemie i tylko czeka by mnie całkowicie
przemienić w siebie.

Jakie to życie jest krótkie...
Jedno tchnienie
a potem pustka- w sercu,
w domu, w powietrzu
a nawet jest w Twoim grobie...
To była chwila, sekunda, moment...
Jak Bóg odebrał Ci mowę...
Jak przestałaś widzieć i słyszeć
piękny szum marznącej pogody...
Ten las był Twoim lasem,
Ten dom był Twoim domem...
A teraz...
ślady zostały...
Twoich i naszych dróg,
zakrętów i mrugnięć...