ono rośnie i rośnie, i rośnie. rozwala moje wnętrzności, rozpycha mój brzuch żeby jeszcze choć ciutkę zmieścić. a ciutka zamienia się w kolejne sterty żarcia, kolejne rozpadliny moich ud chłoną to, co zjadłam. rozpala mnie strach pożerania, a jednak nie umiem przestać. co mi zostaje ? płacz. śmierć. może tylko sen, aby zapomnieć o strachu. zapomnieć o głupocie, którą się karmię. nie rozniecać już tego, co mogłabym tylko wyrzygać. nie umiem rzygać. umiem za to jeść. a szkoda ...

brzydko tak
swą łapą dementora przysuwać moją twarz
bruzdy i liszaje po nocach mi śnią się
chcą nie odejść
brzydki wzrok
wystarczy by
w majtki pociekł ciepły mocz
w kłopocie
jestem posikana jestem
a twój brzydki wzrok po udzie moim cieknie
aj!
potorze potorze potorze. przez most
uciekam. daleko tam gdzie twój brzydki wzrok
nie sięga
a księga
otwarta
zbiera łzy
nic więcej nie potrzeba mi.

prawda, że mi już na niczym nie zależy
i równie prawda co do srok trzymanych za ogon
pokochałaby sztuczny dym, światła, mgły
i ten różowy dżin, lecz niestety umarła
a promocja, moi drodzy nieocenieni obejmuje żywych,
wyłącznie! bo promocja też ma regulamin
nie ma rozpaczy, z której nie można by zakpić.
chociaż któż by nazwał rozpaczą to,
co nieuniknione i przez to znajome jak kadry.
nie możesz napisać trzeciej, napisz czwartą.
ot, filozofia, pomiń, co uwiera
tak nieznośnie, że ciągnie cię wręcz do kościoła,
kiedy stworzona jesteś mówić, nie odmawiać.

z tomiku "Solistki"