Maleńka, kochana biedroneczka.
Jest i ulatuje w dal spokojnie,
jak serduszko z anielskimi skrzydły.

Jedna jest miłość co nie uleci,
piękna, ogromna, bez denka i wieka
miłość Boga do swego dziecka-człowieka.

Jedna mała chwila mija,
malutka, większa, ogromna.
A życie niepozornie, też mija.

Weny brak, wali się.
Mroku blask.
Promyk nadziei rozjaśnia mrok ponurej codzienności.

Jest ktoś.
Gdy jej brak-monotonia.

Ja chcę, nie mogę
zbyt daleko, tak blisko,
w mym sercu, na dnie, jej miejsce,
na wieki,w pamięci zostanie.

Uczuć kryć nie chcę, nie umiem, potrafię!
Nadziei brak, życia ciężka droga.

Oczka jej-czarne perły na tle gwiazd codzienności.

Kręty włos głowę zdobi. Kruczo-czarny. Piękny.
To się ślicznie chyba nadzieją zwie.

I ten jej słodki uśmiech,
za którym tak bardzo tęsknię...

Kolejny piękny dzioneczek wstał,
człowieczku kochany, Boga swego chwal.
Bo gdyby nie On to by nas tu nie było.