Dom, jak zazwyczaj dzieci i dzieła nowej epoki, szybko się zużył, postarzał.

[...] czuł, że wszystko to, czego dokonują ludzie, nie charakteryzuje ich i o nich nie stanowi [...].

O literaturze myślał już wyłącznie tak, jak o jakimś dalekim kontynencie, który kiedyś, w młodości, zwiedził. Pragnął już tylko wspominać.

Człowiek jest wdzięczny, lecz człowiek jest też – chwała Bogu – niewdzięczny.

[...] myślał o życiu trochę tak, jak o jakimś procesie, którego przebieg został ustalony na każdą ewentualność [...].

[...] świat zawsze jest taki sam, ale czasem pojawia się na horyzoncie człowieka jakiś szczególny pochód gwiazd.

Co dawały książki? Doświadczanie. Lecz żadne doświadczanie nie pomagało. Teraz, u schyłku ostatniego etapu swego życia, niemal wrogo przyglądał się książkom, które zawsze odpowiadały jedynie na szczegóły. Na całość nie umiał odpowiedzieć nikt.

Wszyscy chcieli pełnego oddania, całego człowieka, praca, chorzy, rodzina. A życie było krótkie. Czasem, w godzinach zmęczenia, ze zdziwieniem obserwował, jak bardzo się już roztrwoniło, jak bardzo przeleciało życie.

[...] nie potrafili ustalić prawdy, która była tak nieprzyzwoicie prosta, a mimo to tak niesamowicie zagadkowa, jak każda prawda, która ujawnia wzajemny stosunek pomiędzy ludźmi.

[...] prastary krzyk, krzyk kobiety pełen przerażenia i dumy: przerażenia, ponieważ każda kobieta nienawidzi komplikacji, i dumy, bo każda kobieta jest szczęśliwa, gdy dwóch mężczyzn zabija się o nią.

Zawsze siedzę tutaj tak, jak ktoś, kto przez pomyłkę trafił na scenę i zmieszany czeka, żeby go wyproszono, bo zaraz podniosą kurtynę i rozpocznie się przedstawienie.

Mówił trochę w każdym europejskim języku, i w każdym języku najchętniej milczał.

Z ostatnim tchnieniem podziękuję losowi, że byłem człowiekiem, i iskra rozumu świeciła także w mojej mrocznej duszy. Widziałem ziemię, niebo, pory roku. Poznałem miłość, ułamki prawdy, żądze i rozczarowania. Żyłem na ziemi i powoli nabierałem wewnętrznej pogody. Pewnego dnia umrę; i to także jest cudownie zwyczajne i proste! Czy mogło zdarzyć się ze mną coś innego, lepszego, doskonalszego? Nie mogło. Przeżyłem coś największego i najwspanialszego, los człowieka. Nie mogło mi się przydarzyć nic innego i nic lepszego.