Myślę, że jestem przeciętnym malarzem. Za genialne uważam jedynie moje własne wizje, a nie to, co tworzę.

Tylko idioci mówią prawdę. Ja jestem inteligentny, więc nie mówię prawdy.

W wieku sześciu lat chciałem zostać kucharką. Kiedy miałem siedem ? Napoleonem. Odtąd moja ambicja nie przestawała rosnąć, podobnie jak moja mania wielkości. Gdy miałem lat piętnaście, chciałem być Dalim i zostałem nim.

Jedyną rzeczą jakiej świat nigdy nie będzie miał dość, jest przesada.

Czy jestem pyszny? Pysznię się paradą pychy, którą urządza we mnie geniusz.

Już od najmłodszych lat mój spaczony charakter mówi mi, że jestem inny niż ogół śmiertelników. Tu również odnoszę sukcesy.

Lubię laski, bo są symbolem niemocy. Tylko wielcy ludzie zdają sobie sprawę z tego, że sensacyjne osiągnięcia cechuje niemoc.

Gdy maluję - szemrze ocean. Inni malarze pluskają się w wodzie fryzejskiej.

Jedyna różnica między mną a surrealistami jest taka, że to właśnie ja jestem prawdziwym surrealistą.

Mogę udowodnić, że zdolny jestem w tej chwili bez mrugnięcia przyjąć pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

Jeśli nie macie zamiaru studiować anatomii, sztuki rysunku i perspektywy, matematyki i estetyki oraz nauki o barwach, pozwólcie, że powiem wam, iż jest to bardziej objaw lenistwa niż geniuszu.