Genetycy odkryli niedawno, że genetyczne różnice DNA mężczyzn i kobiet wynoszą zaledwie nieco ponad trzy procent. To niewiele. Niemniej różnica ta dotyczy każdej komórki naszego ciała.

Ktoś wszakże, kto nigdy nie zejdzie do kuchni – nigdy nie pozna popiołów. Są tacy, co nie uciekają przed popiołem; można tu wymienić osobowości tak różne, jak Richard Pryor, John Cassavetes, James Baldwin, Reshad Field, C. EverettKoop, Woody Allen, Jimmy Carter ( od niedawna ), Cesar Chavez i inni. Wszyscy oni weszli na drogę znaczoną przez intensywność uczuć, świadomość istnienia rany, spontaniczność, możliwość upadku.

Dzikus jest pod wieloma względami lepszym przewodnikiem na tej drodze niż nasze wewnętrzne dziecko właśnie dlatego, że sam nie jest dzieckiem. Ponieważ Dzikus nie jest dzieckiem, jest wtajemniczony w tradycję i potrafi przeprowadzić nas przez osobiste cierpienia i wyprowadzić z nich.

Właściwości Dzikusa- takie jak spontaniczność, związek z dzikością, kult smutku i ryzyka-odstręczają wielu. Niektórzy, poczuwszy w sobie pierwszy poryw ryzykanctwa i uprzytomniwszy jego związek z siłami określanymi jako Dzikus, popadają w przestrach, kończąc z wszelkimi ekstrawagancjami i zaczynają zalecać na prawo i lewo powściągliwość i konformizm zbiorowy. Niektórzy z tych ludzi zostają dyrektorami gimnazjów, socjologami, inni – przedsiębiorcami, protestanckimi pastorami, urzędnikami, terapeutami; są i tacy, którzy zostają poetami i artystami.

Dzikus nie rozwinie się w pełni dzięki naszej „naturalności”, poddawaniu się biegowi wypadków, paleniu „trawki”, nieczytaniu niczego i ogólnemu konformizmowi i szablonowości. Uniesienie oznacza życie w zasięgu wysokiego napięcia złotych darów. Uniesienie można osiągnąć nie mimo, lecz dzięki myśleniu, dzięki narzuconej sobie dyscyplinie, dzięki smutkowi.