"Reklama, jak powiedział kiedyś George Orwell, „to bełtanie kijem w wiadrze z pomyjami”."

Tego się nie da czytać! Za dużo, dużo za dużo dla zwykłego człowieka! Około 500 stron o reklamie, niemożliwe, o czym tu tyle pisać. Takie odczucia przyszły po przeczytaniu pierwszych stu stron. Być może dlatego, że nie czuję się zupełnie wciągnięta w wir marek, metek, aplikacji dających jakieś tam zniżki czy coś, promocji, łowców okazji itp. Więcej czasu spędzam na odludziu z plecakiem swojego jedzenia niż w centrach [...]

„Pamięć nieulotna”, Edward Snowden – 5/5

1) Język

Książka jest dość gruba i napisana drobnym, męczącym druczkiem, ale nadrabia językiem, który pozwala przyjemnie wsiąknąć na długie godziny. Czytałem przeważnie zmęczony, a mimo to potrafiła mnie zaciekawić oraz inicjować myślowy ferment. Ostatnie sto stron przeczytałem bodaj w rekordowym tempie.

Co by nie przesłodzić, pewnym utrudnieniem dla czytelnika mogą być fragmenty, w których roi się od pojęć związanych z informatyką. Autor stara się omówić [...]

Jeżeli czujesz, że nie możesz wyłączyć swojego myślenia, widzisz wszystko zbyt wyraźnie i nie możesz przestać widzieć, nawet jak nie chcesz - analizujesz nieustannie. Nadmiernie wyczuwasz smaki, zapachy, dotyk... Do tego nie możesz pogodzić się ze złem, głupotą, bezdusznością... Zadajesz sobie pytanie, "czy wszystko ze mną w porządku ?"... Polecam tę książkę.
Adam Miauczyński, pomijając fakt, że miał nerwice natręctw, moim zdaniem również był nadwydajny mentalnie.
Myślę, że gdyby Autorka oglądała "Dzień Świra" mogłaby w głównym bohaterze zaobserwować wiele z opisywanych przez siebie problemów.
Książka pomogła mi jeszcze bardziej zrozumieć siebie. Raz jeszcze polecam zainteresowanym.

Wierszy autora tomiku "Zdążyć" nie da się czytać pospiesznie, nie można przelecieć po nich wzrokiem. Jeśli spróbujesz chwycić kubek herbaty i idąc korytarzem zaczniesz je czytać, jestem pewien, że natychmiast się zatrzymasz lub odłożysz tomik na dogodniejszą chwilę.

Lubię tego rodzaju poezję, choć nie jest łatwa w odbiorze, a tematyka porusza do głębi. Aby przeczytać kolejny wiersz, trzeba zebrać się na odwagę. Bo już po pierwszych kilku stronach wiadomo, że każda kolejna strofa trafi w [...]

Duch Miasta to książka dla mnie wyjątkowa, bo po pierwsze: znam jej autora osobiście, a po drugie: jestem jednym z autorów zdjęć, które zostały użyte w książce.

Tytułowy Duch to chłopak z oszpeconą twarzą, który jednocześnie jest narratorem opowieści. Styl narracji zresztą zmienia się z czasem i jest bardzo interesujący i nowatorski. Duch odnosił sukcesy, był bogaty i prowadził zorganizowane, zdrowe i pełne spotkań oraz wyzwań życie. Realizował swoje pasje, robił piękne fotografie, jeździł na wystawy [...]

Nie jestem do końca pewna, co myśleć o tej książce. Po pierwsze, przeczytanie zajęło mi całą wieczność. Był to prezent od mojej mamy, więc czułam się zobowiązana przeczytać do końca, chociaż gdyby nie był to prezent, mogłabym zatrzymać się w połowie. Cieszę się, że dotrwałam, bo koniec całkiem mi się podobał.

Runaway toczy się między 1965 a 2015 rokiem i na pierwszy rzut oka ta rozbieżność jest dość irytująca. Dopiero około w połowie książki, gdy fabuła się rozwija, a przeszłość i teraźniejszość zaczynają łączyć się ze sobą, czytanie staje się o wiele przyjemniejsze.

Wszystkie postacie są całkiem sympatyczne. Każdą z nich mogłam w jakiś sposób porównywałam do własnych nastoletnich doświadczeń. Sposób, w jaki rozmawiają ze sobą, ich działania i procesy myślowe sprawiają, że tak łatwo im uwierzyć. Chociaż daleko mi do emerytury, czułam smutek wiedząc, że starsi ludzie wyruszają w nową podróż dopiero w 2015 roku, 50 lat po pierwszym gigancie.

Dwie historie w jednym, przeplatające się, jeden rozdział dotyczy historii prawdziwej, drugi zmyślonej. Ciekawe, że na początku losy obu bohaterów zlewały się w jedno. Przestałam usilnie zastanawiać się, którą wersję bohatera akurat czytam, tyrana czy Adolfa, który został malarzem. Jeśli rozróżniałam, to raczej po kręgu osób, z którymi miał kontakt, niż z opisu czy działania bohatera. Miałam wrażenie, że autor bawi się w kucharza, bierze składniki jakie ma dostępne, prawdziwe i dokłada zmyślone, z których [...]

„GRU”, Wiktor Suworow – 5/5⭐️

1. Pod względem formy należy przygotować się na łagodny typ podręcznikowy. Autor w przedmowie zamieszcza takie oto ostrzeżenie, które wyjaśnia to najlepiej: „Pierwotnie [książka] była pomyślana jako materiał instruktażowy dla wąskiego kręgu specjalistów, później poprawiłem ją tak, by nadawała się dla szerszego kręgu odbiorców. Poprawki ograniczyły się głównie do usunięcia definicji i szczegółów technicznych, które nie były czytelnikowi potrzebne, a zaciemniłyby [...]

Właściwie to chcę polecić książkę "Ewangelia według Piłata", ale na cytatach jej nie ma. Natomiast w książce "Moje Ewangelie" jest kontynuacja tego wątku. Ewangelia według Piłata jest w niej jedną z części, przedstawiona w formie rozpisanej na role (jak dla mnie nic nowego, nic ciekawego, po przeczytaniu "Ewangelii według Piłata").

Intrygującą zachętą do przeczytania "Ewangelii według Piłata" mogą być słowa autora z przedmowy:
Wolę gmatwać tajemnice, niż je wyjaśniać.
oraz
Lubię pytania, które [...]

1. Książkę czyta się jak kalejdoskop. Dzieje się tak za sprawą tego, że wygląda jakby narracja była prowadzona prze Kena i przez żonę Treyę. Dlaczego użyłam słowa >wygląda< dowiecie się z ostatniego rozdziału książki. Dzięki temu jedno wydarzenie ma światło z dwóch różnych stron, męskiej i żeńskiej. Oprócz tego wiele się dzieje: codzienne życie osoby chorej na raka, zmaganie z ciągłym podejmowaniem trudnych decyzji - co dalej, przeżyciami, rozterkami, bólem, cierpieniem. Radość z każdej kolejnej [...]

Książka jest poprzedzona korespondencją pomiędzy Khalilem Gibran a Mary Haskell. Zawsze interesujące jest dla mnie to, co sam autor ma do powiedzenia na temat swojego tekstu, książki, wiersza. W listach tych jest pewna wzmianka o pisanym Proroku. Ale listy są również wyrazem myśli autora ogólnie o życiu, adresatka jest nie tylko odbiorcą uczucia miłości, ale towarzyszem drogi głębokiego odkrywania duszy.

Listy trochę lepiej się czyta niż sam tekst Proroka, z powodu języka. W Proroku brzmi on archaicznie, przez co zdaje [...]

Cenię książki, których nie da się przeczytać jednym tchem, którymi należy się delektować, kontemplować, których przeczytanie niewielkiego fragmentu "wyrzuca na orbitę", powoduje, że człowiek nie jest w stanie wypowiedzieć opinii na temat przeczytanej treści, gdyż każda wypowiedź jest niepełna, zwracając uwagę na jedno umniejsza całość. Książki, w trakcie czytania których człowiek zawiera się w nich i jednocześnie zabiera ich treść do swojej rzeczywistości. To właśnie jedna z takich książek, poniżej kilka [...]

„Krew Elfów”, Andrzej Sapkowski – 5/5 ⭐️

1. Książka napisana jest bardzo dobrze – tak myślę dzisiaj. Poprzednie podejście miałem jakieś 15 lat temu i utwór zamęczył, zniechęcił do serii na lata. Dzisiaj rozumiem dlaczego. Słownictwo jest trudne, ze średniowiecza rodem. Komes, wams, minstrel, jarl, kord, nynie, knut, rajfurka, trzos, pośledni, obwieś, utyłać, zydel, sztych, tercja, odtroczyć, juki, łęk, setnik, mytnik, dziesiętnik – to tylko krótki pokaz pięknej staropolszczyzny, którą Sapkowski wplata [...]

Warto tę książkę mieć. I otworzyć czasem na moment, przeczytać myśl. Zastanowić się i ruszyć z miejsca...

„Maszyna do pisania” Katarzyna Bonda – 5/5 ⭐️

1. Książka jest dobrze napisana, językiem zrozumiałym, co istotne, bo to nie beletrystyka, a lekki podręcznik do nauki – nie jest do ogarnięcia na jeden raz. Autorka zwraca się do czytelnika w drugiej osobie, można odnieść wrażenie, że jest tuż obok.

2. Pod względem strukturalnym znajdziemy tu nie tylko doświadczenia i porady, podparte konkretnymi tytułami książek, ale i wykresy, ćwiczenia, wykaz książek do przeczytania, podsumowania, puentujące maksymy, [...]