Recenzje

Książkę najlepiej zobrazują słowa samego autora. Poniżej dwa cytaty jako esencja treści.

"Dlaczego mistrz Mikołaj przyjmował wszystkie takie zamówienia? Dlaczego wysłuchiwał godzinami z łokciem w ręku tych rajców i proboszczów, gdy zamawiali u niego portal lub ambonę? Czynił to z dwóch powodów, z dwóch obmierzłych powodów: ponieważ zależało mu na tym, aby być słynnym artystą, zasypywanym zamówieniami, i ponieważ chciał gromadzić pieniądze, pieniądze nie na wszelkie przedsięwzięcia i rozrywki, ale pieniądze dla swojej córki, która dawno już była bogatą dziewczyną, pieniądze na jej wyprawę, na koronkowe kołnierzyki i brokatowe suknie i na łoże małżeńskie z orzechowego drzewa pełne kosztownych kołder i płóciennego powleczenia! Jak gdyby piękna dziewczyna nie mogła tak samo doświadczać miłości na stogu siana!"

"Bez matki nie można kochać. Bez matki nie można umrzeć."

„Dzieje Grzechu” Stefan Żeromski – 5/5 ⭐️

„Nie poddawaj się rozkoszy zmysłowej, dopóki nie poczujesz, że ona jest niższą od ciebie.” — Pitagoras

1. Powieść bardzo dobrze napisana. Narracja jest wręcz poetycka, rzucają się w oczy metafory przyrównujące niemal wszystko do zjawisk przyrodniczych. Czego się można spodziewać scharakteryzuje, myślę, ten fragment – „[...]prześliczna wistaria, wiosenna krasa Południa, błękitnymi sploty przesypująca się z wyżyny nagich murów na drogi bite, zwisająca, [...]

"Bracia Karamazow" to wierzchołek góry lodowej twórczości
F. Dostojewskiego. Połączenie wcześniejszej twórczości autora z jego osobistymi doświadczeniami u schyłku życia. Skarbnica uniwersalnych, niestarzejących się mądrości, a jednocześnie porywająca historia trójki, a w zasadzie czwórki zupełnie odmiennych od siebie braci i ich ojca, manipulatora. Powieść przybiera momentami obrót greckich komedii, zbrodni i kary. Ale "proces" oparty na dialogach i przemowach jest doskonałą próbą zajrzenia do ludzkiej świadomości i zrozumienia zachodzących tam zmian moralno-etycznych.

„Eugeniusz Oniegin” Aleksander Puszkin – 5/5⭐️

1. Utwór pisany jest wierszem. Widok ciągnących się kilometrami lirycznych opowieści, przywołuje pozostałości traumy po „Panu Tadeuszu” czy „Dziadach” z czasów szkolnych, kiedy tego typu literaturę wpychano w mój dziecinny umysł, niezdolny ogarnąć problematyki tak, czy inaczej. Sam widok przywołuje więc mimowolne skojarzenie z karą lub śmiertelną nudą. Do dziś liryka ogólnie jakoś niezbyt mnie przekonuje, kojarzy się raczej ze sztuką posługiwania [...]

„Wywiad z wampirem” Anne Rice – 5/5⭐️

1. Książka jest bardzo czytelna, pisana zrozumiałym językiem. Odczuwałem nawet relaksacyjną lekkość czytania, która umożliwiała wypoczynek. Odpoczynek czytając! Brak tu powalających na łopatki fragmentów, aż dech zapiera, przy których pisarczyk mógłby poczuć się malutki. Zwyczajność nad zwyczajności, jednak co pokazuje książka (i uczy przy okazji), to wcale nie znaczy źle.

2. Występuje tu spójny ciąg wydarzeń, co na mój gust bardzo ważne. O ile wnerwiało nieco, [...]

„Lolita” Vladimir Nabokov – 5/5⭐️

1. Mogę z czystym sumieniem podać niniejszą książkę za wzór literatury pięknej, tak pięknej, że aż mi wstyd. Bogate słownictwo, introspekcyjna dokładność, subtelna perwersja, soczyste zdania wielokrotnie złożone... Czuję wręcz pretensje do przeczytanych niedawno książek. Zdarzały się, rzecz jasna, lepsze i gorsze momenty narrarcji (część pierwsza jest lepsza), ale nie zatarło to ogólnego beletrystycznego odczucia. Jedyne czego mógłbym się przyczepić, to pompatyczna, [...]

„Nieznośna lekkość bytu” Milan Kundera – 3/5⭐️

1. Zaczynam recenzję od strony formy, czyli w tym przypadku od najcięższego zarzutu. Książka jest kiepsko zorganizowana, a być może wcale. Pierwszy rozdział pędzi jakby streszczał wydarzenia, fabuła płynie wartko, nie zwracając uwagi na scenografię. Reszta rozdziałów zaś funkcjonuje jak gigantyczne przypisy do streszczenia - tutaj dopiero zaczynają się detale. Skoki czasoprzestrzenne i tematyczne są nieznośne. Nie wiem czy tak miało być proszę państwa, ale [...]

„Mistrz i Małgorzata” Michał Bułhakow – recenzja 3/5⭐️

1. Na początek pozwolę sobie na małą dygresję. Zauważam, że ważniejszym elementem w książce jest to, jak się ją czyta, a potem dopiero o czym jest. Czy pojawia się to „wsiąkanie” w utwór, czy też nie. Bo i co z tego, że autor ma wspaniały pomysł, skoro nie może go przetłumaczyć z chaosu na dosadny ludzki język. Nie żeby to była akurat przypadłość „Mistrza i Małgorzaty”, bo czytałem po sto stron na podejście, co dla mnie jest bardzo [...]

„Konopielka” Edward Redliński – 5/5⭐️

1. Książka to w sporej części słownik staropolszczyzny, czy jakichś terminów wiejskich dla Podlasia. I co się dziwić? Cały świat przedstawiony jest umysłem chłopa - Kaziuka, wyjętego jakby z okresu dwudziestolecia międzywojennego (choć to niewłaściwe umiejscowienie fabuły w czasie). Trudno przebrnąć ową formułę tekstu pod względem płynności czytania, co chwilę grzęznąc w przypisach. Aczkolwiek traktuję to, jako element klimatyczny. Wszak do trudno dostępnych [...]

Carla Montero to hiszpańska pisarka, której już debiut otrzymał prestiżową nagrodę. Jej książki stały się bestsellerami na świecie, jak również w Polsce. A ja mam przyjemność trzymać w ręce jej najnowszą powieść „Ogród kobiet”, po której dużo sobie obiecuję.
Gianna jest architektką i odnosi sukcesy w pracy. Ma romans z przystojnym aktorem, który od kilku lat obiecuje, że odejdzie od żony. Przy porządkowaniu restauracji po śmierci babci Gianna znajduje tajemniczy pamiętnik. W jej życiu osobistym nie układ [...]

Wspaniała książka, która pozwoliła mi podczas jej czytania być bardzo daleko i blisko jednocześnie. Daleko, bo w historycznych czasach, w których po ziemi chodził Budda. Daleko też w sensie geograficznym, ponieważ za historią Siddharthy musimy udać się aż do Indii. Z drugiej zaś strony byłem blisko - we własnej wyobraźni.

Hermann Hesse stworzył opowieść, która potrafi przynieść tlen w naszych cyfrowo-pośpiesznych czasach. W tej przemokniętej współczesnością atmosferze dobrze jest zanurzyć się w tak odległym świecie i znaleźć tyle pięknych analogii i metafor.

Trudno mi pisać o tym, o czym jest akcja książki. Tutaj warto sięgnąć po książkę w intencji samego czytania. Jakiekolwiek streszczenie spłaszczy tę opowieść zupełnie niepotrzebnie. Gorąco polecam jej lekturę.

Nie sądziłem, że tyle możemy nauczyć się od kotów, dopóki nie przeczytałem tej książki. Dla mnie była wspaniała podróżą przez zakamarki kociego podejścia do życia. Jak się okazało, podejścia, z którego mogę czerpać garściami w swoim własnym życiu.

Inspirująca i ciekawa formuła wyłuskania najważniejszych kilkudziesięciu punktów sprawia, że zrozumienie kociego punktu widzenia jest łatwe. A w sumie o taką łatwość jest paradoksalnie moim zdaniem trudno. Koty zawsze jawiły mi się jako odległe i skomplikowane zwierzęta. Wygląda na to, że to tylko mój ludzki, odległy i skomplikowany sposób patrzenia na nie.

Gorąco polecam każdemu, kto ma problem z tym, by skupić się na sobie, dostrzec, że jest się najważniejszą osobą w swoim życiu. Każdemu, kto goni ponad swoje siły. A także każdemu, kto nie boi się, że po lekturze tej książki zechce zaprosić kota do swojego domu.

Jakich słów użyć, by oddać klimat i charakter tej książki... nie wiem.
Powieść ukazuje, jaki wpływ na czlowieka ma samotność, która jest jedynym przyjacielem i jedynym drogowskazem.
Mokradła ich rytm pulsujący życiem. Światło i cień przeplatają się niczym zmieniajace się pory dnia.
Olśniewa i przeraża jednocześnie, obnażając ludzką małostkowość.

Takich listów dzisiaj już się nie pisze.
Można przenieść się w inne czasy.
W książce odnajdujemy oryginalne zdjęcia pocztówek, listów, zdjęć które do siebie wysyłali W. Szymborska i K. Filipowicz.
Pieknie się czyta uczucia tych dwoje.
"Nawet jeśli stali do siebie plecami, cały czas patrzyli sobie w oczy"