Kontynuacja przygód dedektywa na emeryturze Billa Hodgesa jest opowieścią z jednej strony zupełnie inną niż „Pan Mercedes”. Z drugiej zaś można znaleźć szereg analogii.

Podobieństwa to na pewno:
- zły bohater, który zabija na poczatku powieści, a później poznajemy jego dalsze losy aż do wielkiego finału,
- postać Billa Hodgesa, który pojawia się razem z przyjaciółmi Holly i Jerome jako dobrzy bohaterowie.

Są też różnice:
- w „Znalezione nie kradzione” poznajemy historię z lat siedemdziesiątych i z lat [...]

Cieszę się, że sięgnąłem po tę książkę, mimo że zjawiłem się w biblotece po coś krótkiego i szybkiego. Cóż, mercedesy to szybkie samochody, a "Pan Mercedes" S. Kinga na pewno nie jest krótki. Tak czy owak - było warto!

"Pan Mercedes" to kryminał, a więc obszar dla mistrza grozy nowy. Sam autor w przyznaje, że to zupełnie nowe doświadczenie, które kosztowało go wiele wysiłku. Mistrzu, powtórzę się: było warto!

Książka rozpoczyna cykl, a raczej trylogię książek o emerytowanym dedektywie. Zupełnie się nie [...]

Chciałbym móc pisać piękne recenzje tylko w tym celu, aby oddać to, jak trudno oderwać się od tej książki. Chciałbym też być wielkim erudytą jedynie po to, żeby móc wykryć wszystkie nawiązania do innych dzieł literatury i kultury w ogóle, które w tej książce się znajdują. Poza oczywistym nawiązaniem tytułu do dzieła Szekspira.

Niestety nie umiem tego, zatem napiszę tę recenzję jak potrafię.
Od lektury "W skorupce orzecha" nie da się oderwać. Sposób narracji, nieustanne wyobrażanie sobie tego, w jakiej [...]

Jest to jedna z tych książek, które zaczyna się czytać i nie można przestać. Nawet gdy życie zmusi nas do odłożenia jej na chwilę na półkę, tkwi w nas głęboko i ciągle daje o sobie znać. Wspomnienie ostatnich przeczytanych słów, zapamiętany cytat, refleksja, wokół której kręcą się wciąż nasze myśli.

Dobrze, że nie jest lekturą szkolną, ponieważ każdy powinien ją przeczytać z własnej woli, nieprzymuszony. Na pewno nie można przejść obok tej historii obojętnie.

To moje pierwsze spotkanie z fryzjerem-dedektywem, postacią niezwykle barwną, ironicznie opisującą rzeczywistość, chociaż wcale nie zjadliwą czy cyniczną. Wręcz przeciwnie, budzącą pozytywne emocje, ciekawą.

Eduardo Mendoza opowiada nam historię nie z tej ziemi, choć z drugiej strony bardzo mocno osadzoną na gruncie naszej planety. Znajdziemy w niej wiele aktualnych problemów: natury psychiatrycznej, ekonomicznej w skali mikro (osobiste fundusze) i makro (kryzys europejski). Jest tutaj miejsce na problem terroryzmu, trudnych [...]

Wzruszająca i oryginalnie przedstawiona historia, którą czyta się tak szybko, jak wolno rośnie las. Głównymi bohaterami tej opowieści są drzewa, jako jednostki i rodzina drzewa, jako społeczność. Autor, który jest leśnikiem, wprowadza nas w świat, który doskonale zna z codziennej pracy.

Niezwykle podoba mi się przedstawienie kolejnych bohaterów w postaci gatunku drzew z cechami ludzkimi. Dęby są mimozami, buki zaś są przebiegłe. O ile prościej zrozumieć procesy, które zachodzą w lesie, gdy są one opisane takim językiem.

Mam przyjemność mieszkać niedaleko parku leśnego, który - gdy wybrać się na dłuższy spacer - zamienia się w puszczę. Odkąd przeczytałem tę książkę, każdy spacer dostarcza mi dodatkowej przyjemności, która wynika z obserwacji i zestawiania historii z książki z rzeczywistością.

Gorąco polecam. Jakże inna jest to lektura, rześka, inspirująca, bliska naturze. Naturze każdego, kto kocha przyrodę.

Pamiętam „Lorda Jima” z czasów licealnych. To była książka, która mogła sprawić, że moje życie wyglądałoby dziś zupełnie inaczej. Właśnie za sprawą „Lorda Jima” odwiedziłem Wydział Nawigacyjny w Szczecinie podczas dni otwartych, aby sprawdzić, czy swoje życie powinienem związać z morzem. Cóż, mój los potoczył się inaczej, a kolejna lektura J. Conrada, którą miałem zamiar przeczytać, „Jądro ciemności”, czekała na swoją kolej ponad 15 lat...

Dlaczego tak długo? Podświadomie oddalałem ten [...]

„Idealną” Magdy Stachuli czytałem na 3 razy. Pierwsze podejście to rosnące zaciekawienie pomysłem na historię. Tak samo jak smutną i nieszczęśliwą, tak bardzo wciągającą. Czytelnik został zatem zaproszony do świata z powieści i znalazł w nim swoje miejsce. Nieidealne, acz własne, ciśnie się na usta.

Drugi etap czytania „Idealnej” to totalne zaprzeczenie tego, co w historii małżeńswa Anity i Adama się dzieje. Myślałem sobie: nie, to niemożliwe, żeby ludzie tak do siebie się zwracali. Żeby byli wobec siebie [...]

Tę książkę mogą dobrze zrozumieć jedynie dojrzali ludzie. Ta dojrzałość nie ma nic wspólnego z wiekiem. Ona wymaga zrozumienia kwestii kruchego i cennego życia oraz okrutnej, lecz nieraz pożądanej, słodkiej śmierci. Bardzo przeżywałam każdy moment trylogii. Zrozumiałam, jak łatwo wybryki losu mogą wymienić nasze szczęście na strach. A najbardziej przerażające jest to, że na ten targ nie mamy żadnego wpływu...

Kiedyś czytałem książkę pt. "Stary człowiek i morze. Ta oto książka opowiada o sile charakteru, determinacji. Po przeczytaniu jej w gimnazjum dowiedziałem się, że 'człowieka można zniszczyć ale nie pokonać'. Teraz zrozumiałem, że ludzie są jak mosty, pod nimi jest głęboka woda, czyli klęska. Przenoszą na nim różne ciężary. Muszą je przenieść, ale jak dadzą rady to mogą zrzucić 'ładunek' do wody. Najgorsze wyjście jest wtedy, gdy most się złamie. Oznacza to ostatnią klęskę w życiu, która nigdy nie jest dobrym wyjściem. Czytałem ją tylko raz, (na początku tylko wiedziałem co opowieść niesie lecz nie czułem tego) dopiero po kilku latach, gdy budował się mój charakter i siła psychiczna wbiłem sobie w łeb bardzo znaną zasadę - nie poddawaj się. Na koniec powiem, że ta książka jest świetna dla wszystkich. Nie nauczy teraz to później a jak nie to zrobi to życie.

Kolejna część Jeżycjady lat dziewięćdziesiątych. To oczywiście książka dla młodzieży i o rodzącej się miłości dwojga nastolatków. Małgorzata Musierowicz jest konsekwentna, więc jest to miłość heteroseksualna i mądra. Konrad i Aurelia odkrywają dopiero swoje uczucia i płomień w nich narasta stopniowo, przez wspólne działanie, rozmowy. Są pokrewnymi duszami artystycznymi. Powoli się poznają i zaczynają rozumieć, a nie najpierw idą do łóżka, po kilku piwach. Są to tacy młodzi ludzie, jacy powinni być. Nie [...]

Kochać kobietę, to znaczy przyzwyczaić do niej cały swój system tkanek mózgowych, tak że nie mógłby on pracować bez niej.

Wydawnictwo Czytelnik prezentując niewielką książkę pt. "Saga o Karim, synu Gunnara", autor Gulia Gieorgij, aby przyciągnąć uwagę potencjalnych jej nabywców, zarekomendowało ją m. in. zwrotem „z epoki Wikingów”.
Dla mnie, po przeczytaniu jej, to przede wszystkim, pozycja o przesłaniu jak najbardziej WSPÓŁCZESNYM.
Historia niewymyślona. Młody chłopak Kari, dziewczyna o pięknym imieniu Gudrid, oboje zakochani pierwszą czystą miłością, napotykają od swoich rówieśników różnego rodzaju ataki zła: kpiny, zniewagi, pobicia a nawet śmiertelnie sytuacje (dokładnie tak jak to bywa z nami tu i teraz). Wychodzą jednak z tego wszystkiego zwycięsko. Jakim sposobem?
Pozycja warta przeczytania, warta pomimo początkowych trudności w zrozumieniu tam, kto jest kim (wiele niepolskich imion).

Czytałam dwie pierwsze części tej książki, wydały mi się fascynującymi opowieściami o miłości. Te zranionej, jak i tej dokonanej. Po przeczytaniu jednak ostatniej części jestem niemile zaskoczona. Książka jest dosyć monotonna i ni jak nie pasuje do swoich zachwycających poprzedniczek. Życiowe problemy Bleri i Rusha owszem są przejmujące, ale jakże zwykłe. Jeśli ktoś przeczytał pierwsza 2 części to absolutnie polecam lekturę tej książki, mimo iż z pewnością czeka was rozczarowanie. W skali od jednego do dziesięciu, daję cztery i pół.

Pierwsza część - Sen o Niczym - to zaledwie wstęp i to wstęp ryzykowny: nie ma bitew, na które przyjdzie pora w drugiej części; jest objaśnienie świata, które trzeba sobie przyswoić, by wszystko stało się klarowne; występują kontrowersyjne sceny (w pewnej rozmowie wyszedł taki opis odnośnie niektórych scen Snu o Niczym: "Człowiek ma kompletny odpał z bohaterami, dużo łażą i gadają, czytelnik łazi z nimi, zachwycony, ślina mu skapuje, a za chwilę czuje się kompletnie zażenowany. Niektóre [...]