"Zabić niewinność"

Scout Finch to sześciolatka, która mieszka razem ze starszym bratem i ojcem w małym, wymyślonym miasteczku w stanie Alabama. Ojciec o imieniu Atticus to wdowiec, który wykonuje zawód adwokata i jest niezwykle cenioną w lokalnej społeczności osobą.
Scout wraz z batem, Jemem wiodą swoje dzieciństwo pod czujnym i troskliwym okiem ojca. W którymś momencie do codzienności dwójki młodych ludzi dołącza się Dill, chłopiec w podobnym wieku, który okresowo, w czasie letnim, pomieszkuje w sąsiedztwie u swojej [...]

Bowaryzm w życiu. Czy i w twoim się zdarza?

Nie jest to klasyczny romans, jak podają niektóre źródła, ale raczej społeczno-obyczajowy dramat opowiadający historię pewnego małżeństwa. Powieść przedstawia wzloty i upadki dwójki ludzi starających się wieść normalne życie. Na podstawie przygód zawartych w ich codzienności dostrzec można niszczycielską moc rutyny, gdy ta dosięga osoby nieprzeciętnej lub nieumiejącej sobie z nią poradzić, jak również tę zwodniczą siłę marzeń i oczekiwań. Bardziej szczegółowy, [...]

Gdy dowiaduję się, że dany autor jest porównywany do Umberto Eco, bardziej mnie to zniechęca niż przekonuje do lektury. Jeśli serio miałaby to być zachęta, Umberto Eco musiałby być porównywany do tego autora...

"Cień wiatru" wpadł mi w ręcę zupełnie przez przypadek i ciężko mi ocenić, czy lubię takie przypadki. Niby lektura się podobała, czytało się prawie jednym tchem, a mimo to powrót do niej chwilami odbywał się na zasadzie przymusu - czytam dalej, bo skoro zacząłem, wypada skończyć.

W serwisie możecie zapoznać się z cytatami z poszczególnych postaci i już na podstawie tych fragmentów książki można nakreślić sobie obraz sympatycznego Fermina, nieco zagubionego Daniela czy tajemniczej, ale w końcu odsłaniającej karty, Nurii.

A. de Mello opowiada nam bajki, przeróżne - chrześcijańskie, buddyjskie, sufickie i chińskie. Kiedy uważa to za stosowne, dodaje do nich własny komentarz. Czasem bajka nie wymaga komentarza i tutaj najbardziej udaje się docenić kunszt pisarza. W końcu zrezygnować z pisania wtedy, kiedy komentarz narzuca się sam, jest sztuką niebywale trudną.

Książkę chętnie przeczytałem, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie każdemu będą towarzyszyć podobne wrażenia. Jest w niej coś specyficznego... :)

Jak podają Agnieszka Pałac i Mariusz Czaja w Posłowiu do "Portretu...", recenzent "Daily Chronicle" widział w nim książkę "zrodzoną z trędowatej literatury dekadenckiej Francji, książkę zatrutą, której atmosfera cuchnie duszącą wonią rozkładu intelektualnego i moralnego".

Zaprawdę nie wiem, czy taka recenzja bardziej pochlebia czy ma za zadanie dopiec. Zapewne jej autor liczył na to drugie, ale jak czytam te słowa dzisiaj, to można chyba zazdrościć Wilde'owi, że ktoś tak określił jego dzieło. To wielka sztuka [...]

Nie jestem zagorzałym entuzjastą tego typu literatury. Chodzące i gadające masło, lewitujące kobiety w ciąży czy mądry, biały i wielki niedźwiedź polarny siedzący na malutkim drewnianym stołku.

Na szczęście Szklana Zupa to nie tylko to, co nierealne. A jedynie posiłkując się takim światem, autor udziela nam kilku lekcji. Może je już przerobiliśmy w swoim życiu, może dopiero przerobimy - nie powinno jednak zaszkodzić utrwalanie wiadomości...

Ponadto na okładce można przeczytać, że Szklana Zupa „przynosi zaskakujące rozwiązanie konfliktów zarysowanych w poprzedniej, bestsellerowej powieści Jonathana Carrolla Białe jabłka, ale także zadaje kilka pytań, na które czytelnicy sami będą musieli sobie odpowiedzieć.” - niestety, nie czytałem (jeszcze) Białych jabłek, a jednak okazało się, że wcale nie trzeba ich czytać, aby te kilka pytań, które zadaje autor, potrafiło atrakcyjnie wypełnić czas poświęcony książce.

Kiedyś gdzieś wspomniałem, że "Poza ciszą" spodobałaby się niejednej gospodyni domowej... Trochę przesadziłem, bo w gruncie rzeczy i niczemu książka nie jest winna, i gospodni domowa takoż. :)

Wszystko wspaniale grało na samym początku i przez dłuższy czas utrzymywało się na wysokim poziomie. Bohater opowieści ma niespotykany, bo dosyć młody zawód - jest rysownikiem komiksów. Wchodzi w typową z pozoru relację z pewną kobietą i jej synem. Rodzina. Okazuje się być jednak nietypowa.

Mniej więcej w trzech czwartych [...]

Kolejna ciekawa książka Jonathana Carolla. Aż mam teraz ochotę przeczytać wreszcie książkę tego autora, o której nie będę mógł napisać, że była ciekawa.

Wyjaśniło się parę rzeczy, o których mowa w "Szklanej Zupie". Warto jednak przeczytać najpierw "Białe Jabłka", a dopiero później ich kontynuację. :)

"Szeptacz" Alex North, ocena 6

"Jesli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem.
Jeśli na dwór wyjdziesz sam, złego pana spotkasz tam.
Jeśli okno uchylisz choć trochę, pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem.
Jeśli jesteś sam i miewasz się źle, pan Szeptacz na pewno odwiedzi Cię."

Nie ma chyba osoby, która w Polsce nie słyszałaby o thrillerze, który został określony objawieniem roku 2019, mowa oczywiście o "Szeptaczu" Alexa Northa. Jego promocja w mediach społecznościowych była ogromna. [...]

„W pewnym sensie małżeństwo przypomina solidny złoty zegarek dziedziczony od pokoleń. Patrzy się na niego i się go po prostu ma, ale można mieć też zwyczajny, kupiony za 20 dolarów zegarek kwarcowy, zrobiony z gumy i plastiku, który nie wymaga ani czyszczenia, ani przechowywania w specjalny sposób, a przecież chodzi rewelacyjnie. Taką złotą piękność trzeba codziennie nakręcać, regulować, a raz po raz zanosić do zegarmistrza, żeby przeczyścił mechanizm… Taki piękny zegarek to oczywiście rzadkość, ale [...]

Książka ciekawa, ujmująca kilka aspektów w niespotykany i wyjątkowy sposób. Z pewnością można po jej przeczytaniu powiedzieć: "hm, faktycznie, tak mogło być". Nie chcę mówić o szczegółach, żeby nie psuć właśnie tej przyjemności z lektury.

Kilka innych kwestii zostało jednak poruszony w sposób mało oryginalny. Jeśli był on i ona, to się kochali. Jeśli umarli, to z miłością w sercu. Jeśli był proces, był też wyrok. I o ile w aspekcie historycznym opowieść potrafi zaskoczyć, to w zarysie postaci i relacji między nimi autor wbił się w utarte schematy. A szkoda.

Wspaniała książka, po lekturze której - jak wspomina sama autorka - nie spojrzymy na nasze psy tak samo. Mogę zgodzić się z tym założeniem. Wiele z opisanych wyjaśnień było mi znanych, niemniej dowiedziałem się też nowych rzeczy. Na przykład czy i jak psy się śmieją (i nie chodzi tu o merdanie ogonem).

Moim zdaniem książka "Oczami psa" to obowiązkowa lektura dla każdego szanującego się psiarza. Pani Alexandra Horowitz ma łatwość opisywania świata, jakim widzą go nasi czworonożni przyjaciele. Pozwala to lepiej zrozumieć psy.

Książka zawiera całkiem długą listę źródeł, skąd została zaczerpnięta wiedza, jeśli źródło jest inne niż badania autorki. To pozwala łatwo kontynuować wybrany temat po sięgnięciu po wskazane tytuły.

Jestem psiarzem. Widzę, jak dużo błędów popełniłem do tej pory. Liczę na to, że zrozumienie, do którego pomaga dojść lektura książki, sprawi, że tych błędów będzie coraz mniej.

Jo Nesbø znów skupia uwagę czytelnika na zdarzeniach, które dzieją się w Oslo. Mimo że to kolejna odsłona norweskiej stolicy jako miejsca akcji, Oslo się nie nudzi. Powiem więcej, dzięki lekturom książek tego autora mam coraz większa ochotę zwiedzić to miasto i spróbować odnaleźć ten niesamowity klimat, który z taką lekkością tworzony jest w serii książek o komisarzu Harrym Hole.

Oprócz Norwegii na chwilę przenosimy się do Chorwacji. Na przemian robi się więc chłodno i gorąco. Muszę przyznać, że to jedna z [...]

Niesamowity rollercoaster zwrotów akcji okraszony trudnym do przewidzenia rozwojem sytuacji opisany w taki sposób, że nie odłożyłem ani razu tej książki z myślą, że to zbyt niewiarygodne. Historia z ciekawym tłem - wkraczamy w świat head hunterów, którzy rekrutują ludzi na stanowiska managerskie w Norwegii. A konkretnie jednego łowcy głów. Niezwykłego, bo tylko o takich ludziach Jo Nesbø mógłby napisać książkę.

Każda postać w książce ma charakter i nawet jeśli jest już trupem, trudno odmówić jej tego [...]