Jakich słów użyć, by oddać klimat i charakter tej książki... nie wiem.
Powieść ukazuje, jaki wpływ na czlowieka ma samotność, która jest jedynym przyjacielem i jedynym drogowskazem.
Mokradła ich rytm pulsujący życiem. Światło i cień przeplatają się niczym zmieniajace się pory dnia.
Olśniewa i przeraża jednocześnie, obnażając ludzką małostkowość.

Takich listów dzisiaj już się nie pisze.
Można przenieść się w inne czasy.
W książce odnajdujemy oryginalne zdjęcia pocztówek, listów, zdjęć które do siebie wysyłali W. Szymborska i K. Filipowicz.
Pieknie się czyta uczucia tych dwoje.
"Nawet jeśli stali do siebie plecami, cały czas patrzyli sobie w oczy"

Miłość za woalką ciszy. Poetycka i kobieca, trochę egiistyczna. Jak bohaterka. Próżno szukać tu typowego romansu.
Właściwie na tym można byłoby zakończyć opis. Aczkolwiek kilka jeszcze słów dodam.
Książka specyficzna. Nieoczywista. W stylu M. Gretkowskiej nie dla każdego.
Książka godna przeczytania chociażby, ze względu na osoby, które przewijają się przez całe życie A. Osieckiej. Intelektualiści lat 50-tych.

Tę książkę Horsta czytałem wyjątkowo długo, jeśli zmierzyć czas od momentu przeczytania pierwszej strony do ostatniej. Ale jak już miałem te kilkadziesiąt minut na lekturę, czas biegł niesamowicie szybko. Oznacza to, że inne sprawunki skutecznie nie pozwalały mi na sięgnięcie po „Psy gończe” (łącznie z lekturą pozostałych książek), a z drugiej – gdy już los nam sprzyjał – historia była wciągająca.

Jørn Lier Horst stworzył kolejny raz rozbudowaną, wielowymiarową powieść wokół swojego flagowego [...]

Właśnie miałem okazję obejrzeć film na podstawie powieści Sir Williama Goldinga.

Film jest z 1990 roku, zatem wkrótce osiągnie pełnoletność, co sprawia, że sięgnięcie po ten tytuł jest wyciąganiem ręki w zamierzchłą przeszłość dziedziny kinematografii. Ale nie zamierzam na siłę poświęcać czasu obecnym propozycjom Hollywood i rodzimego podwórka, jeśli przeszłość oferuje wiele. Co prawda nigdy nie zdecydowałbym się na obejrzenie tego filmu, gdybym nie przeczytał książki, jednak nawet bez wiedzy o akcji z [...]

Bardzo dobra książka.

Ekstremalne warunki są punktem wyjścia do przemyśleń nad człowiekiem w niejednej dobrej książce. Tutaj mamy obraz społeczności, którą tworzą chłopcy - rozbitkowie na wyspie. Najmłodsi mają po 6 lat. Starsi to nastolatkowie.

Okazuje się, że ta grupa dzieciaków staje się zwierciadłem (może nawet nieco krzywym) świata dorosłych. Beztroska i niewinność są znakami szczególnymi dzieciństwa. Co jeśli zostaną one usunięte z ich świata? Pojawi się coś w zamian. Coś, co musi przybliżyć ich [...]

Hm, przeczytanie książki zajęło mi miesiąc... mimo że można uwinąć się z nią w tydzień, a nawet w jeden dzień przy braku innych zajęć. :)

Muszę przyznać, że to b. dobra książka, warta tego miesiąca. Zresztą, niech recenzją będą słowa Stephena Kinga:
Czułem się tak, jakbym czytał "Buszującego w zbożu", który wyszedł spod pióra C. S. Lewisa.
Pożarłem tę powieść co do literki.

Lekka lektura, dla lubiących klimaty Dana Browna wręcz niesamowita.

Polecam szczególnie astrofizykom, geologom, astronomom, pracownikom NASA oraz agentom tajnych wywiadów, by zweryfikowali, czy Pan Brown w swoich książkach przypadkiem za dużo nie czaruje.

Najpierw czytałem Kod... i muszę przyznać, że Dan Brown raczej nie wyrzeknie się swoich książek. Ten sam styl, analogiczna sytuacja (agentka-córka słynnej osoby i znany szerszemu gronu mężczyzna rozkręcają się uczuciowo w ekstramalnych warunkach), nie wiem, czy zgrzeszyłbym bardzo, twierdząc: ten sam schemat.

Ale nawet jeśli schemat, uważam, że można autorowi to wybaczyć, skoro to schemat poczytny, kupowany, pożądany i doceniony. :)

"Małego Księcia" chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Jak się chodziło do podstawówki, a nawet do liceum, skwapliwie maglowało się tę lekturę pod okiem czujnych polonistów.

Moim zdaniem dużym sukcesem autora bajki jest jej objętość. Zawarł "jakąś" treść na stosunkowo niewielu stronach. Jak sam pisze, zmierzyć się z jej ilością może nawet dziecko... Wyszło na to, że jest to często atut i dla dorosłych. :P

Kiedyś (choć nie było to tak dawno, mam wrażenie, że działo się p.n.e.) byłem pewien, że będzie to moja ulubiona lektura, książka, bajka. Teraz jest nieco inaczej: jestem pewien, że być może była przez jakiś czas, teraz już nie jest - nawet najsmaczniejszy cukierek ma prawo się przejeść.

Pewnie wrócę do "Małego Księcia", gdy przyjdzie mi czytać bajki jakiemuś dziecku do snu... :)

To moja kolejna lektura książki Jo Nesbø w ostatnim półroczu. Mając w pamięci poprzednie ksiażki z serii o Harrym Hole oraz serię Krew na śniegu mogę śmiało przyznać, że z dotychczasowych książek ta stanowi mocne TOP3, tuż obok Trzeciego klucza i I tomu Krwi na śniegu.

Autor snuje opowieść wokół tajemniczych morderstw w Oslo. Jednak mimo że stolica Norwegii stanowi centrum wydarzeń, wykraczamy daleko poza nią - do Pragi, w daleką przeszłość, a nawet w umysł zabójcy. Nesbø puszcza oko do czytelników, którzy znają poprzednie tomy serii, ale z drugiej strony pozwala także nowemu czytelnikowi zorientować się w sytuacji wprowadzając każdą nową postać. Szczęśliwie dla wierniejszych fanów nie ma mowy o dłużyznach przy tych opisach.

Jestem zadowolony z czasu, który poświęciłem na przeczytanie Pentagramu. Jest kilka wątków, które pozostawiają niedosyt lub stanowią zagadkę, ale może to celowy zabieg autora... by prędko sięgnąć po kolejną część.

Bez zastanowienia jestem w stanie zostawić najwyższą możliwą ocenę po przeczytaniu tej książki. Na zapoznanie się z tą historią poświęciłem 3 podejścia do lektury, mimo że ma ona prawie 400 stron. To chyba najlepiej świadczy o tym, jak bardzo jest wciągająca.

Jørn Lier Horst dał się poznać jako rzeczowy, profesjonalny, konkretny i interesujący pisarz. Rytm książki jest niezwykle odpowiedni, szybki i budzący ciekawość, tak jak lubię. Za pomocą kilkudziesięciu krótkich, zaledwie kilkustronicowych rozdziałów, [...]

Genialna książka,prawie tak cudowna jak jej autobiograficzna powieść poetycka "Opowieść dla Przyjaciela. Przez 652 dwie strony płyniemy na falach życia autorki i zanurzamy się w jej okresy życia,zainteresowania, naukę i przede wszystkim wielkie pragnienie miłości i otwartość na tę miłość oraz na bycie z mężczyzną przez ducha i ciało oraz rozum. Przecudne wiersze pisane prozą, przepiękne wiersze pisane białą poezją. Tyle w nich namiętności dla codziennego życia i tyle kochania miłości cielesnej. Wreszcie jest [...]

Człowiek zakochany uprawia miłość bez przerwy, nawet wtedy, gdy tego nie robi. To nie ma nic wspólnego z jedenastoma minutami.

To moja pierwsza książka autorstwa Michela Houellebecqa, którą przeczytałem.

Bardzo pesymistyczny obraz nowoczesnego człowieka. Człowieka, który doskonale zna współczesny świat, technologię, robi karierę w informatyce, pracuje w korporacji, a jednak nie jest szczęśliwy. Zatracił przy tym zdolność empatii, bezinteresowności, budowania relacji z innymi ludźmi. Relacji innej niż ta oparta na podejrzliwości, wrogości, konkurowaniu lub litości.

Z początku główny bohater wzbudzał we mnie zainteresowanie. Poznajemy go jako człowieka nie przebierającego w słowach i brutalnie nazywającego rzeczy po imieniu. Nieco później stał się dla mnie odpychający. Może podświadomie ujrzałem w nim odbicie świata, w którym żyję, może - niczym w krzywym zwierciadle - zobaczyłem też siebie.

Ostatecznie zamknąłem książkę ze współczuciem do głównego bohatera. Jak dla mnie - trudna, nieco zawiła, acz ciekawa i warta przeczytania lektura. Chętnie zapoznam się z innymi książkami Michela Houellebecqa.

To była pierwsza książka J. Ch. Grange'a, którą przeczytałem. Wcześniejsze opinie o tym autorze (ponoć jest to S. King z Francji), a także uwagi sąsiadki (że to niesmaczna lektura) mocno rzutowały na to, czego spodziewałem się po książce. W trakcie czytania miałem pewien niedosyt, a to że za mało stylu Kinga, a to że w przeważającej większości treść książki wcale nie jest niesmaczna, a raczej - zwykła, prozaiczna, choć historia wcale do takich nie należy.

Opowieść zaczyna się od mocnej informacji na temat [...]