Carla Montero to hiszpańska pisarka, której już debiut otrzymał prestiżową nagrodę. Jej książki stały się bestsellerami na świecie, jak również w Polsce. A ja mam przyjemność trzymać w ręce jej najnowszą powieść „Ogród kobiet”, po której dużo sobie obiecuję.
Gianna jest architektką i odnosi sukcesy w pracy. Ma romans z przystojnym aktorem, który od kilku lat obiecuje, że odejdzie od żony. Przy porządkowaniu restauracji po śmierci babci Gianna znajduje tajemniczy pamiętnik. W jej życiu osobistym nie układ [...]

Wspaniała książka, która pozwoliła mi podczas jej czytania być bardzo daleko i blisko jednocześnie. Daleko, bo w historycznych czasach, w których po ziemi chodził Budda. Daleko też w sensie geograficznym, ponieważ za historią Siddharthy musimy udać się aż do Indii. Z drugiej zaś strony byłem blisko - we własnej wyobraźni.

Hermann Hesse stworzył opowieść, która potrafi przynieść tlen w naszych cyfrowo-pośpiesznych czasach. W tej przemokniętej współczesnością atmosferze dobrze jest zanurzyć się w tak odległym świecie i znaleźć tyle pięknych analogii i metafor.

Trudno mi pisać o tym, o czym jest akcja książki. Tutaj warto sięgnąć po książkę w intencji samego czytania. Jakiekolwiek streszczenie spłaszczy tę opowieść zupełnie niepotrzebnie. Gorąco polecam jej lekturę.

Nie sądziłem, że tyle możemy nauczyć się od kotów, dopóki nie przeczytałem tej książki. Dla mnie była wspaniała podróżą przez zakamarki kociego podejścia do życia. Jak się okazało, podejścia, z którego mogę czerpać garściami w swoim własnym życiu.

Inspirująca i ciekawa formuła wyłuskania najważniejszych kilkudziesięciu punktów sprawia, że zrozumienie kociego punktu widzenia jest łatwe. A w sumie o taką łatwość jest paradoksalnie moim zdaniem trudno. Koty zawsze jawiły mi się jako odległe i skomplikowane zwierzęta. Wygląda na to, że to tylko mój ludzki, odległy i skomplikowany sposób patrzenia na nie.

Gorąco polecam każdemu, kto ma problem z tym, by skupić się na sobie, dostrzec, że jest się najważniejszą osobą w swoim życiu. Każdemu, kto goni ponad swoje siły. A także każdemu, kto nie boi się, że po lekturze tej książki zechce zaprosić kota do swojego domu.

Jakich słów użyć, by oddać klimat i charakter tej książki... nie wiem.
Powieść ukazuje, jaki wpływ na czlowieka ma samotność, która jest jedynym przyjacielem i jedynym drogowskazem.
Mokradła ich rytm pulsujący życiem. Światło i cień przeplatają się niczym zmieniajace się pory dnia.
Olśniewa i przeraża jednocześnie, obnażając ludzką małostkowość.

Takich listów dzisiaj już się nie pisze.
Można przenieść się w inne czasy.
W książce odnajdujemy oryginalne zdjęcia pocztówek, listów, zdjęć które do siebie wysyłali W. Szymborska i K. Filipowicz.
Pieknie się czyta uczucia tych dwoje.
"Nawet jeśli stali do siebie plecami, cały czas patrzyli sobie w oczy"

Miłość za woalką ciszy. Poetycka i kobieca, trochę egiistyczna. Jak bohaterka. Próżno szukać tu typowego romansu.
Właściwie na tym można byłoby zakończyć opis. Aczkolwiek kilka jeszcze słów dodam.
Książka specyficzna. Nieoczywista. W stylu M. Gretkowskiej nie dla każdego.
Książka godna przeczytania chociażby, ze względu na osoby, które przewijają się przez całe życie A. Osieckiej. Intelektualiści lat 50-tych.

Tę książkę Horsta czytałem wyjątkowo długo, jeśli zmierzyć czas od momentu przeczytania pierwszej strony do ostatniej. Ale jak już miałem te kilkadziesiąt minut na lekturę, czas biegł niesamowicie szybko. Oznacza to, że inne sprawunki skutecznie nie pozwalały mi na sięgnięcie po „Psy gończe” (łącznie z lekturą pozostałych książek), a z drugiej – gdy już los nam sprzyjał – historia była wciągająca.

Jørn Lier Horst stworzył kolejny raz rozbudowaną, wielowymiarową powieść wokół swojego flagowego [...]

Właśnie miałem okazję obejrzeć film na podstawie powieści Sir Williama Goldinga.

Film jest z 1990 roku, zatem wkrótce osiągnie pełnoletność, co sprawia, że sięgnięcie po ten tytuł jest wyciąganiem ręki w zamierzchłą przeszłość dziedziny kinematografii. Ale nie zamierzam na siłę poświęcać czasu obecnym propozycjom Hollywood i rodzimego podwórka, jeśli przeszłość oferuje wiele. Co prawda nigdy nie zdecydowałbym się na obejrzenie tego filmu, gdybym nie przeczytał książki, jednak nawet bez wiedzy o akcji z [...]

Bardzo dobra książka.

Ekstremalne warunki są punktem wyjścia do przemyśleń nad człowiekiem w niejednej dobrej książce. Tutaj mamy obraz społeczności, którą tworzą chłopcy - rozbitkowie na wyspie. Najmłodsi mają po 6 lat. Starsi to nastolatkowie.

Okazuje się, że ta grupa dzieciaków staje się zwierciadłem (może nawet nieco krzywym) świata dorosłych. Beztroska i niewinność są znakami szczególnymi dzieciństwa. Co jeśli zostaną one usunięte z ich świata? Pojawi się coś w zamian. Coś, co musi przybliżyć ich [...]

Hm, przeczytanie książki zajęło mi miesiąc... mimo że można uwinąć się z nią w tydzień, a nawet w jeden dzień przy braku innych zajęć. :)

Muszę przyznać, że to b. dobra książka, warta tego miesiąca. Zresztą, niech recenzją będą słowa Stephena Kinga:
Czułem się tak, jakbym czytał "Buszującego w zbożu", który wyszedł spod pióra C. S. Lewisa.
Pożarłem tę powieść co do literki.

Lekka lektura, dla lubiących klimaty Dana Browna wręcz niesamowita.

Polecam szczególnie astrofizykom, geologom, astronomom, pracownikom NASA oraz agentom tajnych wywiadów, by zweryfikowali, czy Pan Brown w swoich książkach przypadkiem za dużo nie czaruje.

Najpierw czytałem Kod... i muszę przyznać, że Dan Brown raczej nie wyrzeknie się swoich książek. Ten sam styl, analogiczna sytuacja (agentka-córka słynnej osoby i znany szerszemu gronu mężczyzna rozkręcają się uczuciowo w ekstramalnych warunkach), nie wiem, czy zgrzeszyłbym bardzo, twierdząc: ten sam schemat.

Ale nawet jeśli schemat, uważam, że można autorowi to wybaczyć, skoro to schemat poczytny, kupowany, pożądany i doceniony. :)

"Małego Księcia" chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Jak się chodziło do podstawówki, a nawet do liceum, skwapliwie maglowało się tę lekturę pod okiem czujnych polonistów.

Moim zdaniem dużym sukcesem autora bajki jest jej objętość. Zawarł "jakąś" treść na stosunkowo niewielu stronach. Jak sam pisze, zmierzyć się z jej ilością może nawet dziecko... Wyszło na to, że jest to często atut i dla dorosłych. :P

Kiedyś (choć nie było to tak dawno, mam wrażenie, że działo się p.n.e.) byłem pewien, że będzie to moja ulubiona lektura, książka, bajka. Teraz jest nieco inaczej: jestem pewien, że być może była przez jakiś czas, teraz już nie jest - nawet najsmaczniejszy cukierek ma prawo się przejeść.

Pewnie wrócę do "Małego Księcia", gdy przyjdzie mi czytać bajki jakiemuś dziecku do snu... :)

To moja kolejna lektura książki Jo Nesbø w ostatnim półroczu. Mając w pamięci poprzednie ksiażki z serii o Harrym Hole oraz serię Krew na śniegu mogę śmiało przyznać, że z dotychczasowych książek ta stanowi mocne TOP3, tuż obok Trzeciego klucza i I tomu Krwi na śniegu.

Autor snuje opowieść wokół tajemniczych morderstw w Oslo. Jednak mimo że stolica Norwegii stanowi centrum wydarzeń, wykraczamy daleko poza nią - do Pragi, w daleką przeszłość, a nawet w umysł zabójcy. Nesbø puszcza oko do czytelników, którzy znają poprzednie tomy serii, ale z drugiej strony pozwala także nowemu czytelnikowi zorientować się w sytuacji wprowadzając każdą nową postać. Szczęśliwie dla wierniejszych fanów nie ma mowy o dłużyznach przy tych opisach.

Jestem zadowolony z czasu, który poświęciłem na przeczytanie Pentagramu. Jest kilka wątków, które pozostawiają niedosyt lub stanowią zagadkę, ale może to celowy zabieg autora... by prędko sięgnąć po kolejną część.

Bez zastanowienia jestem w stanie zostawić najwyższą możliwą ocenę po przeczytaniu tej książki. Na zapoznanie się z tą historią poświęciłem 3 podejścia do lektury, mimo że ma ona prawie 400 stron. To chyba najlepiej świadczy o tym, jak bardzo jest wciągająca.

Jørn Lier Horst dał się poznać jako rzeczowy, profesjonalny, konkretny i interesujący pisarz. Rytm książki jest niezwykle odpowiedni, szybki i budzący ciekawość, tak jak lubię. Za pomocą kilkudziesięciu krótkich, zaledwie kilkustronicowych rozdziałów, [...]