[...] gdybym [...] miał sobie jakieś zwierzątko przypisać, nie byłby to rak, lecz borsuk. Biorę pod uwagę moją tendencję do siedzenia w norze i wychodzenia z niej tylko wtedy, kiedy już absolutnie muszę, silne związki rodzinne i klanowe – tak charakterystyczne dla borsuków. Plus umiłowanie porządku i mrukliwą introwersję.

Kot jest stworzeniem doskonale ziemskim. Nie ma duszy, bo cały mieści się w sobie. W niebo nie spogląda, bo nie ma na niebie nic dla kota ciekawego. Stać się kotem – to zrzucić z siebie skorupy człowieczeństwa, wysmyknąć się pętom sumienia. To jeść, kiedy się jest głodnym, to zabijać, gdy jest taka potrzeba, to brać samicę, gdy nadchodzi czas rui, to umrzeć, gdy nadchodzi śmierć, umrzeć dokładnie i nieodwołalnie, bo nie ma żadnego kociego nieba ani kociego piekła i jeśli ktoś sobie takie rzeczy wyobraża, to niczego o kocie nie zrozumiał.