Idziemy, by upadać
Upadamy, by się podnosić
Podnosimy się, by znów iść.

Człowieku!
Człowieku jak woda...
Głęboki, jak ocean...
Niestały
Nieustępliwy, jak powódź
Wartko z nurtem...
Płyń!

Człowieku!
Człowieku jak ogień...
Nieugięty, jak płomień
Gniewny i okrutny
Gwałtowny, jak pośród nocy pożoga.
Płoń!

Człowieku!
Człowieku jak ziemia...
Twardy, jak skała
Nie do zatrzymania, niczym wstrząs
Stały, jakby podłoże, lecz równie niezmierzony
Trwaj nadal!

Człowieku!
Człowieku jak wiatr...
Szybki i nagły, jak huragan
Niosący nadzieję, niczym wiatr,
który burze rozwiewa.
Jak świst pośród jesiennych liści...
Rozbrzmiewaj!

W niestabilności, cierpieniu, brzemieniu i chwili... Trwaj!

Tniemy surowo więzy historii i przyszłości
Jesteśmy tym, na co zasługujemy,
Ale tworzymy i na zawsze...
Już na zawsze będziemy jedynie... i aż! Ludźmi!

Czarne chmury zajmują powoli niebo
Słaniam się na nogach w bólu
i wtedy uświadamia sobie, że nadal zrobię wszystko:

Za prawdę
Za braterstwo
Za siłę
Za to staję się niewolnikiem,

Za cierpienia
Za nienawiść
Za pogardę
Za to skomlę,

Za honor
Za łzy
Za jedność
Za to klęczę,

Za chwile
Za miłość
Za oddech
Za to umieram...

Uczucia czasami uciekają z nas, jak ciecz z rozbitego naczynia. My jak głupcy próbujemy je łapać, chociaż na dłuższą metę wiemy, że i tak przeciekną nam przez palce...