Proza

19.09.2020
Sobota

Wartością dla tego dnia - spotkanie.
Myśli wymiana.
Wartość z odmiennego zdania.
Nauka słuchania.
Próba przekazania swojego zdania.
Miły czas, jak zwykle - zbyt krótki.
Sobotni wieczór...można topić smutki w atramencie...zdobiąc biel karty życia
To nie są żarty....tak siedziałyśmy i rozmyślałyśmy...o....hmmm...zostawię to dla siebie. [...]

...Podobno jedno z bardziej stresujących wydarzeń w życiu człowieka. To tak jakby wszystko, co do tej pory się zgromadziło podrzucić do góry. Najlepiej aby od razu wpadło we właściwe, nowe miejsce. Czasem może przytłaczać ilość rzeczy jaka człowieka oblepiła, gdyż lepiej widać ile tego jest, kiedy powyciąga się to wszystko, co trzeba przenieść. Najgorzej chyba jeśli z większej przestrzeni do mniejszej.

Mieszkanie jest małe w porównaniu z domem, gdzie zakamarków bez liku. Meble w kuchni i łazience robione na [...]

"Był pewien człowiek - rodzaj informacji, bogaty, zasobny w produkty rodzajów informacji, który się przyodziewał, okrywał w szkarłatne szaty, ciemnoczerwona barwa otaczająca rodzaj informacji z destrukcyjnymi falowymi nośnikami informacji o całości rodzaju informacji (Iz. 1,18; J 14,17) I kosztowne, duża wartość tkaniny, produkty z rodzajów informacji i co dzień, od zachodu do zachodu słońca wystawnie ucztował, nadmiar produktów z rodzajów informacji" "Był też pewien żebrak, najuboższa grupa społeczna, imieniem [...]

Wsiada mężczyzna z koszem pełnym grzybów do autobusu. Ja się pytam: "Panie, gdzieś pan zebrał tyle grzybów?" On z uśmiechem odpowiada: "W lesie". Na tę wyczerpującą odpowiedź poczęłam "przenosić moją duszę utęsknioną do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych".

Myślami cofam się do przeszłości (ale takiej niedalekiej). Idzie mężczyzna z koszykiem przez las (koszyk jest taki, jaki mają w supermarketach). Jeszcze nic nie znalazł. Jeszcze nie wierzy, że coś znajdzie. Aż tu nagle błyszczy borowik [...]

A znikam zamkniętymi powiekami.
Spadam schodami do góry.
Pędzę przed siebie ciągle zerkając pod nogi.
Nogi, spod których unosi się gwiezdny pył.
Gwiezdny pył, gdy biegnę po nocnym
niebie.
Roztańczony pył, gdy pędzę po nocnym
niebie.
Moja świadomość tańczy.
Moja j(ego)mość kłania się
z elegancją Dobrej Nocy
mówiąc jej
dzień dobry, gdy w miejsce
słońca wstaje z zapuchniętymi
ok(n)ami.

18.09.2020

Nie obiecuję
Blasku gwiazd
Bo ich brak
Nie obiecuję
Tęczowych snów
Mogę dać:
Puchu biel
Pościeli róż
Dotyk ciepła
Myśli Mych
Dla Ciebie
Jeszcze dziś
A Ty?
- Pewnie śpisz.....

Tyle myśli mam...byś wiedział, że nie jesteś sam........

Dziadek umarł dwadzieścia lat przed nią. Była mieszaniną dumy i uporu, wzorem pracowitości, wręcz heroicznej dzisiaj, która z czasem nieuchronnie stała się bezużyteczną, destrukcyjną siłą. Była też jedyną osobą wśród znanych mi, która nie umiała czytać i pisać. Przetrwała nazizm, komunizm, socjaldemokrację. W późnej starości cierpiała na demencję, traciła przede wszystkim pamięć. Pamiętała czasy wojenne i przedwojenne, a nie pamiętała, co wydarzyło się wczoraj, czy godzinę temu. Opowiadała, używając [...]

Dzień dobry

Wrzesień. Właśnie rozpoczęła się jego druga połowa. A rozpoczęła się od bardzo kolorowego świtu, który w Beskidach postarał się na wschodnich pasmach górskich o prześliczne zorze, a potem o radosny, bardzo świetlisty wschód słońca. Trochę więc przysiadłem na tarasie i ofiarowałem to widowisko jako modlitwę. Potem zrobiłem kawę i znów oddałem się promienistej medytacji bezmyślnej, bezsłownej. Wyłączyłem się aż do Twojego telefonu. Słońce tymczasem uniosło się, a może ziemia oddaliła się [...]

Wieczór odchodzi w zapomnienie. "A jeszcze ułamek sekundy temu" - i nagle urywam w myślach. Coraz rzadziej widuję ptaki. Schowane na czubkach łysawego drzewa ostatnie promienie słońca kończą ten nudnawy dzionek suchym pocałunkiem w gałęzie. Może oblizują stare drzewo z resztek zapachu lata. "A jeszcze ułamek sekundy temu..." ta myśl powraca do mnie. Próbowałem napisać dzisiaj jakiś tekst, utwór, z motywem wieczoru ( w tle lub na pierwszym planie), ale zdałem sobie sprawę, że poezja przeplata w sobie prozę życia. Nie [...]

17.09.2020
Czwartek

Tyle chwil bez Ciebie
I z Tobą jednocześnie
Muzyką wypełniam
Nareszcie cisza
Czekałam cierpliwie
(Nie)cierpliwa ja
Może dziś będzie pełnia?
Zerkam w okno - nocy [...]

Były chyba wakacje. Udałem się na wizytę do przyjaciela. Miał na imię Bartosz. Siedzieliśmy u niego w pokoju, a jego zawsze uśmiechnięta matka, wdowa, przychylała nam nieba, przynosząc, to herbatę, to ciasteczka. Ot, typowa polska gościnność.

Odbywaliśmy naszą standardową, wielogodzinną wymianę poglądów – było tam trochę filozofii, którą traktowaliśmy serio, trochę poezji, bo każdy z nas coś pisał. Słuchaliśmy też muzyki, polskie ballady rockowe, na pewno Wilków i Perfect-u. Ale tak w ogóle to gadaliśmy [...]

Letni poranek u dziadków

Za oknem sypialni, wychodzącym na podwórze, kołyszące się liście wiekowego kasztanowca, pomiędzy którymi przebijają się ciepłe promienie słońca.
Słyszę odgłosy  gdaczących kur, piejącego koguta,
raz po raz szczekanie Szarika,
dźwięczny odgłos uderzanego młotem metalu.
To dziadek Stanisław naprawia uprząż dla Cygana. Gwizd wujka Zdzicha, wabiący gołębie,
bo "jest obcy".
Z kuchni dochodzi zapach  przesmacznych placków, które na śniadanie dla wnuczki Anusi smaży babcia Halina.
A [...]

Wrześniowym popołudniem pliszka leniuchowała na swojej ulubionej gałęzi świerka srebrnego i z nudów przyglądała się sprzeczce dwóch cukrówek na nieco niższej gałęzi. Poszło jak zwykle o płeć piękną. Cukrówki łupiły się po głowach w najlepsze, aż puch i łupież tryskał, że wiatr nie był przygotowany, aby je zwiewać, więc w krótkim czasie zrobiło się mglisto w miejscu kotełmaniny. Niestety w końcu wiatr powiał od spodu i cukrówek odpady poleciały na pliszkę. Nie bardzo chcąc, ale poderwała się do lotu [...]

...Od dzieciństwa przejawiał się we mnie spokój. Kiedy szłam na spacer z ciocią lub z mamą a one spotkały swoje znajome, z którymi musiały wymienić wszystkie historie świata, cierpliwie czekałam aż skończą, może słuchałam co mówią, może nie było to dla mnie kompletnie istotne. Z przedszkola do domu miałam bardzo blisko, jakieś dwa domy po tej samej stronie ulicy. Mogłam więc wychodzić sama, musiałam tylko powiedzieć wychowawczyni, że chcę już iść. Często byłam ostatnim dzieckiem wychodzącym z przedszkola. [...]