Proza

Dziś
długa droga
przez korytarz pełen snów i wspomnień

jadę po kamienistym podłożu
na kierownicy mam jej zdjęcie
w oddali pojawia się zakręt
pokonuję go
wracam do początku
znów jadę tą samą drogą

na niebie nie ma gwiazd
są wiadra z wodą
która wylewana tworzy nieboskłon.

W cieniu wiktoriańskiego Londynu, gdzie mgła kryje tajemnice, a ulice szepczą opowieści, narodziła się historia o medalionie Rosemary – symbolu miłości, zdrady i nadprzyrodzonej sprawiedliwości

Rosemary, córka zegarmistrza, była jak klejnot w koronie Whispering Alley. Jej uśmiech rozświetlał mroki, a serce było pełne marzeń. Thomas, o złotych oczach, przysięgał jej miłość przy każdym spotkaniu, aż do dnia, gdy wręczył jej medalion – małe cudo zegarmistrzowskiej sztuki, z misternie wygrawerowanym sercem i kroplą krwi, zamkniętą w jego wnętrzu.

Lecz Thomas skrywał mroczną tajemnicę. Był mistrzem iluzji, złodziejem serc i dusz, których życia gasły w cieniu jego obietnic. Kiedy prawda wyszła na jaw, Rosemary, z sercem złamanym, oddała się wody Tamizy, a medalion zaginął w jej falach.

Sto lat po tragicznej śmierci Rosemary, detektyw Edward, znawca okultyzmu, odnalazł medalion podczas śledztwa w sprawie serii tajemniczych zgonów, które okazały się być dziełem Thomasa. Znając legendę, którą odkrył w zapomnianych kronikach miasta, postanowił wywołać ducha Rosemary.

Rytuał odbył się w Whispering Alley, przy świetle pełni i dźwiękach starych zegarów. Edward, używając zaklęć zapisanych w starożytnym manuskrypcie, uwięził ducha Thomasa, który po śmierci stał się czarnoksiężnikiem, w medalionie, zamykając tym samym mroczny rozdział historii.

Legenda o medalionie Rosemary przypomina, że choć miłość może być ślepa, a zdrada gorzka, to prawda zawsze znajdzie drogę do światła. I choć duchy przeszłości mogą nas nawiedzać, sprawiedliwość zawsze ma ostatnie słowo. Czas nie leczy ran, które zadaje zdrada, lecz sprawiedliwość, choć bywa opóźniona, zawsze znajdzie sposób, by przywrócić spokój tym, którzy zostali skrzywdzeni.

Dziś
tylko krew
ma w sobie misje
które czekają
aż zostaną wypełnione

przejaśnienie jak sen wiruje
posadzone na niebie
ciepło rozdaje

lekko serce bije
niczym niezmącone
trudy pokonuje.

W zamierzchłych czasach, Prusowie, lud osiadły nad Bałtykiem, znany był z posłuszeństwa własnym bogom. Gdy zostali podbici przez Krzyzaków, nadal czcili swoje bóstwa: Słońce, Księżyc, Gwiazdy, Ziemię... Najświętszym dla nich miejscem była świątynia w Romowe, w której zamieszkiwali Perkun, bóg gromu i Ugnis, bóg ognia. Pewnego dnia właśnie ci dwaj bogowie postanowili przemierzyć pruskie ziemie przebrani za wędrowców. Chcieli sprawdzić, czy starszyzna plemienna właściwie dba o oddawanie czci wszystkim bogom i czy czuwa nad świętym ogniem w gajach. Gdy przemierzali rozległe, pruskie ziemie, Perkun z satysfakcją zauważył, że nadal wiara przodków broni się przed religią zakonników- rycerzy. Natomiast Ugnis nie przejawiał aż takiego zadowolenia, ponieważ w niektórych świętych gajach, jak zauważył, nie dbano o ogień tak, jak należy.
W międzyczasie [...]

Witaj książę
Otrzymałam wyraźne polecenie od Litawora , dlatego zdecydowałam się do Ciebie napisać ,
aby tym sposobem móc wprowadzić ,Ciebie książę , w arkana wiedzy zakazanej , stosowanej nagminnie , w ramach tak zwanej klauzuli sumienia , u
słynnych bogów z Olimpu , łamiących prawo etyki , w cieniu wysokiej góry .
Wiem że ten temat spędza Tobie sen z powiek .
Wyobraź sobie ,że od teraz to już bogowie z Olimpu
nie muszą nawet diagnoz stawiać , tym samym , porody przy rozwarciu na dwa palce , mogą odbierać bez problemu , a nawet seriale oglądać ,tak jak kiedyś Tereska i nikt im nie ma prawa przerywać .
W imieniu bogów diagnozy to teraz stawia "sztuczna " inteligencja [...]

Przestała lubić telefony. Nie czekała już na ich dźwięk. Odbierała jednak mechanicznie, bez emocji. Również tego dnia.

Telefon dzwonił trzy razy, zanim podniosła słuchawkę. Znajomy szorstki głos rozpoczął rozmowę. Poruszał różne tematy, miał żal, że nic nie wie, że się nie spotykają, po czym zaczął rozprawiać na temat, który poruszyła wraz z mężem kilka dni temu. Cytował jego słowa. Mówił, jakie jej mąż ma zdanie.

Zapytała, skąd wie, czy mąż mu to mówił? Zaprzeczył. Zaczął chrząkać, bezładnie się tłumaczyć, zmieniać temat, oskarżać. Nie wiedział, jak logicznie wybrnąć z tej niekomfortowej sytuacji. Pożegnał się naprędce, jakby uciekał przed własną wpadką. Skompromitował się. Potwierdził, że umyślnie podłożył podsłuch. Przecież jedynie on był w mieszkaniu od śmierci jej syna.
Kobieta we łzach - Kompromitująca rozmowa

Autor: Emilia Ewa Szumiło
Kobieta we łzach - fragment
17.04.2024 r.

Perception vs. Reality
This video represents an idea that I experienced in the past, and this concept is related to perception. My experience was that I changed my perception and it correlation with reality when I watched different advertisements of various companies and products, which I did not know well, and at once after watching the ads, I had a particular perception of each ad, as well as opinions on some ads, especially longer ones. After that, I read some information regarding companies and products that were advertised and for some of them, my perception changed, as it was different from reality, i.e. I changed my perception of a fast-food company that promoted its foods as something positive but which [...]

1. Umysł racjonalny a umysł emocjonalny

Książki Greena charakteryzuje to, że sporo w nich przykładów z historii. Nie brakuje ich również tutaj. W "Prawach ludzkiej natury" co rusz przed Czytelnikiem pojawia się jakieś wydarzenie lub postać, które stanowią wyraźne tło dla tezy, czy myśli, którą autor pragnie przekazać w każdym rozdziale. Pierwszy dotyczy kwestii tak oczywistych, a jednocześnie kwestii, które ocierają się o enigmę ludzkiego życia - umysłu racjonalnego oraz umysłu emocjonalnego. Dlaczego te dwa aspekty dostajemy na dzień dobry? Z prostej przyczyny, jak sam autor mówi, nam - ludziom, zależy na tym, by mieć lub przynajmniej czuć kontrolę nad swoim życiem. I jest w tym pewna prawda. Każdy chce czuć, że kontroluje własne życie. Tym bardziej każdy człowiek w [...]

Dziś
dzień boli inaczej
rozkłada się jak ciało
i szarpie każdą struną
żeby wypłynęła melodia.

Serce pozbawione miłości
oddycha przez słomkę
i zanurza się głęboko.

Zadzwonił telefon. Ulubiona melodia rozległa się po pokoju. Podniosła słuchawkę, ciepłym głosem powiedziała "słucham". Nikt się nie odzywał. Cisza potwierdzała, że to kolejny "żart". Wiedziała, że musi odpuścić. Denerwowanie się problemami nie miało sensu. Cisza w słuchawce tak głośno krzyczała, że ona nie chciała nawet nic mówić.

Wróciła do kuchni. Robiła gulasz z ziemniakami. Chwilę postała, zastanawiając się co jeszcze, a następnie wyjęła z lodówki kolejne produkty. Kolorowe warzywa były idealne na letnią sałatkę. Znowu zadzwonił telefon. Już miała nie podchodzić, ale wycofała się z tego zamiaru. Przecież mógł dzwonić ktoś inny.

Odebrała. Ktoś charczał. Tak dziwnie, nieznajomo. Tylko charczał. Kilkakrotnie odezwała się. Setki myśli przebiegły jej głowę. Charczenie ustało, cisza spowiła przestrzeń. "Rozmowę" zakończył gromki śmiech grupy ludzi. Kobiece i męskie głosy mieszały się ze sobą. Jakiś odgłos kartek z biura, drukarki i... cisza. Rozłączono.

Gulasz się udał lepiej niż życie.

---
Kobieta we łzach - Telefon i gulasz
Autor: Emilia Ewa Szumiło
17.04.2024 r.

Projekt Takamoya, chwila 123

“Co za dzień! Dzisiaj spaliłam sobie d*psko i brzuch. Strasznie piecze! 😡

Paweł właśnie powiedział że wygrałam.
Nie wiem co takiego, ugryzłam go tylko w moje ulubione kości, tam gdzie biodro… :)) 😬”.

Słuchając jej słów Pierdziel pomyślał
“Słodko kwaśny, to smak, jaki czujemy, kiedy mija nas chwila, która mija.”

Dziś
spotkało mnie nic
którego nie rozumiem
było z randką
lecz bez echa
chciałem tylko jednej rzeczy
a tego nie ma.