Proza

Pragnęła, żeby jej marzenia miały odwagę odbić się, by mierzyć niekoniecznie wysoko, lecz bliżej serca, które nauczy czym jest radość chwili. To tak, jak gdyby delikatny dotyk gładził twarz, aby nieustannie zapewniać o przywiązaniu i odrzuceniu tym samym chęci krzywdy. Chciała. Pożądała. I odnalazła....

Śledzę (od jakiegoś czasu nieco bardziej beznamiętnie) rosnące bezlitośnie statystyki. Padają kolejne rekordy, jeśli chodzi o liczbę zakażeń i zgonów. Dowiaduję się o nakładaniu nowych restrykcji. Z początku bardzo mnie to smuciło, teraz jednak nabrałam dystansu. Kiedy słyszę słowo „koronawirus”, zbiera mi się na mdłości. Nie oglądam telewizji tak namiętnie, jak na początku pandemii.

Wydaje mi się, że świat podąża stopniowo ku samozagładzie. Że tak wygląda powolna apokalipsa. Tak, Miłosz miał rację, [...]

Lubię przebywać w odosobnieniu. Jestem rasową samotniczką. Od zawsze stroniłam od ludzi. Nie cierpię jednak z tego powodu. To jest mój dobrowolny wybór. Nikt mnie do tego nie przekonuje ani nie zmusza. Tak mi dyktuje moje serducho.

Już w podstawówce byłam niezwykle ostrożna podczas zawierania nowych znajomości. Wolałam trzymać się na uboczu. Właściwie nie miałam koleżanek, a co dopiero mówić o przyjaciołach. Zwyczajnie ich nie potrzebowałam. Nie brakowało mi ich do pełni szczęścia. Chadzałam na lekcje tylko po to, [...]

Już jako bardzo małe dziecko kochałam Boże Narodzenie. Nie mogłam się doczekać, aż nadejdzie ten magiczny czas. Z niecierpliwością oczekiwałam na przedświąteczną atmosferę. Parę dni przed Wigilią ubierałam z moją mamą choinkę. Uwielbiałam zapach i smak świątecznych potraw, które przygotowywała mama (z moją niewielką pomocą). Z przyjemnością piekłam ciasteczka cynamonowe, których apetyczny zapach rozchodził się po całym mieszkaniu. Wigilię lubiliśmy spędzać w kameralnym gronie. Nigdy nie zapomnę tej [...]

12.11.2020
Czwartek

Skradzione chwile
Oddech wstrzymany
Błękitne motyle
Kadr zatrzymany
Na serca dnie
Oceanem mknie
Czerwonych wzruszeń
A Ty?
Gdzie teraz jesteś?

Jak długo jeszcze?
Dzień...Tydzień... Rok...
Tysiąc lat?

My znowu na ławce tej samej, naszej. Niecierpliwie ścieramy naskórek o jej brzeg.
Przybliżasz się, z czułością rozplatasz warkocze, niesforne, lazurowe wstążki.
Ja wpatrzona w szafiru głębię, zamknięta bazaltem twoich rąk. Jeszcze czuję jak pachną wokół pierwsze kwiaty, pęcznieją ich pączki. Nabrzmiewam i ja. Pod palcami, na ustach. Rubinowo. Jak piasek w klepsydrze ucieka nam czas...
Dziś na policzku perli się łza. Pocałunki kruche jak kryształy, brzęczą ciszą. Ściskam w ręku zielony kamyk, czekając aż nadjedzie mój spóźniony pociąg do tamtych chwil.

Sylwia Pryga

Życie jest piękne, a świat cudowny! Tak, piszę to ja, zawodowa melancholiczka, profesjonalna pesymistka. Choć kocham wszechświat, nie może być jednak zbyt cukierkowo. To byłoby za proste. Nie powinno wciąż być z górki.

Ludzie, którzy doświadczyli w życiu nieco więcej niż pozostali, wiedzą doskonale, że nasze istnienie bywa bardzo kapryśne, a los przewrotny. Nikt nie ma pojęcia, kiedy kochane, słodkie życie odbierze nam marzenia. W jednej chwili możemy utracić wszystko, co posiadamy. Wszystkie nasze dalekosiężne [...]

Boję się ludzi. Przerażają mnie. A jednocześnie… bardzo ich kocham. Tak, to jest możliwe. Stanowię tego niezbity dowód.

Teraz, kiedy w Polsce panują tak srogie obostrzenia, zaczęło brakować mi kontaktu z innymi. Zanim wprowadzono restrykcje, lubiłam wychodzić z moich ciasnych czterech ścian i zanurzać się w tłumie. Sam kontakt z drugim człowiekiem, choćby przelotny, poprawiał mi nastrój. Często uśmiechałam się niemądrze do przechodniów. Czasem znajdowałam w sobie odwagę, by zagadać do ekspedientki czy [...]

" Pragnę i cierpię "

Dostrzec Boga w każdej twarzy...
Wiele Osób o tym marzy...
Widzę Boga w każdej twarzy
W swojej też dostrzegam.
I jeszcze widzę ogrom cierpienia.
Czuję miłość, która płynie
Pokój, spokój we mnie...chwilowy
Jednak....jest...przy mnie...
Że Ona jeszcze we mnie żyje.
Nie umarła póki krew we mnie płynie
Polska.....Żyje

20:42
...
Siedemnasty wpis dzisiaj...
Twórczy dzień...
Wiele myśli, wiele życzeń...
Niechaj spełnia się...

Mój wyrodny ząb trzonowy zaczął dokazywać! Nakarmiłam go proszkami przeciwbólowymi, więc na razie się uspokoił. Nie wiem, czy nie będę zmuszona zaprowadzić go do dentysty…

Kto z Was tęskni już za zimą? Ja przepadam za tą porą roku. Głównie dlatego, że kojarzy mi się z moimi wspaniałymi świętami Bożego Narodzenia i sylwestrem. Jestem bardzo ciekawa, czy w tym roku zobaczymy choć odrobinę śniegu. Niestety, prawdziwe, śnieżne zimy powoli przechodzą do lamusa. Przez ostatnie lata zimą spadało zaledwie kilka centymetrów białego puchu. Kiedy byłam dzieckiem, w święta lepiło się bałwana i urządzało bitwy na śnieżki. Teraz musielibyśmy chyba użyć do tego błota. No cóż, pozostaje wierzyć, że Matka Natura przestanie się dąsać i sypnie odrobiną śniegu. Hm, może mąż i ja wybralibyśmy się na sanki? ;)

Mocno się niepokoję o tegoroczne Boże Narodzenie. Nie pozwolę odebrać sobie Świąt! Czekam na ten magiczny czas przez cały rok… Nie zgadzam się, aby koronawirus skradł mi te szczęśliwe chwile. Pragnę, by Wigilia wyglądała tak samo jak przez ostatnie lata, odkąd poznałam Radka. Sylwestra może nie być, bo Radek i ja zawsze spędzamy go w domu, oglądając TV i popijając Piccolo. ;) Ale Boże Narodzenie ma być, koniec i kropka!

Nie ukrywam, że wiele lat temu pragnęłam (i usiłowałam) umrzeć. Dziś jednak, z perspektywy czasu, uważam, że musiałam być mocno chora, bo tego typu myśli nie dotyczą zdrowych psychicznie ludzi. Człowiek, który usiłuje popełnić samobójstwo, nie może być zdrowy! Tak, dziesięć lat temu potrzebowałam pomocy. Na szczęście, nim było za późno, Radek pomógł mi wydostać się z sideł depresji. Nie, nie miałam chwilowego dołka, a przedłużający się brak sensu życia. Nie, nie myślałam wtedy zdrowo. Dlaczego tak [...]