Proza

Odkąd moja dusza umarła, twarz nie liczy lat.

Patrzę czasem wokoło siebie, na stare zeszyty, porozrzucane notatki, na kilka twardych dysków, po których walają się jakieś zapiski nawet sprzed blisko dziesięciu lat. Wymawianie dat, liczb, określanie upływu czasu, zamknięci tego upływu pomiędzy dwoma punktami, to wszystko powoduje tak wiele emocji. Strach, frustrację, bezradność, kłamstwo. Kłamstwo to dziwna emocja, bardzo [...]

Niektórzy modlą się do Księżyca. Błagają go i marzą w jego kierunku. Robią tak poeci i zakochani. Na ich twarzach lśni kropla łzy oświetlona przez promienie Księżyca. "O, wielki niezwyciężony Apostole Nieba" - tak się zwracają do Luny. A łza kapie sobie i spada na Księżyc, gdzie jej ślad wyryty. To łzy ludzkie tak naprawdę wyryły kratery na ziemi księżycowej. Ludzie [...]

Ułożył długi płaszcz na jej ramionach, ciężarem przypominający dzień, w którym rozmawiał z nią po raz ostatni. Zadrżała. Ciepło kraciastej wełny wbiło przejmujący chłód głębiej, by po chwili dogonić go i zadusić. Poczuła na sobie jego zapach, ten sam, w którym jesienią było bliżej do kolejnej wiosny, a zima dawała ciepło z kominka. Trwała tak chwilę w zupełnej [...]

... "Mówi Pani do Pana:
- Kocham Cię, pamiętaj!
jesteś moją miłością i to się nigdy nie zmieni,
myślę o Tobie, martwię się, jestem ale nie możemy być razem.
Mówi Pan do Pani:
- Dlaczego, nie rozumiem tego, to absurdalne przecież?
Pani:
- po prostu nie mogę,
Pan:
- Jak mam dalej żyć, czekałem, ..... wiesz?
Pani:
- Wiem i zrobię wszystko byś mnie znienawidził i nie cierpiał."

/ fragment z "Piekło na Ziemi", by Rosa Thomson /

Idziemy nad brzegiem Morza Czarnego i chłoniemy jego szmaragdową toń, ale zauważamy też inne piękno, czyli żywopłot ukształtowany z kwitnących hibiskusów. Coś naprawdę wspaniałego i zatrzymującego. Nie mogę się oprzeć aby zrobić stosowne zdjęcie, które łączy cudowność tych kwiatów z przepięknością morskich fal.

Stary Nesbyr mieści na półwyspie. Prowadzi do niego [...]

Ten film, to takie islandzkie "My dzieci z dworca ZOO", Czyli obraz o tragedii jaką jest narkomania pośród islandzkich dzieci. Tragiczna, zbierająca śmiertelne żniwo patologia pojawiła się w tym narodzie liczącym do niedawna 360 tysięcy mieszkańców w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia i niestety Islandczycy nie umieją sobie z nim radzić. Szacuje się, że w każdym [...]

Było sobie pewne małżeństwo. Przemierzało ten dziwny świat. Po drodze do apteki, w której trzeba było wykupić leki, wstępowali oni do sklepu zielarskiego, aby kupić ziołową herbatkę. Para szła też do pobliskiego marketu czy do okulisty, bo już wzrok nie ten. Siedzieli zawsze na ławeczce na przystanku i czekali na autobus. Obładowani siatkami z zakupami, prowadzili rozmowy o tym [...]

Nie skonsultowała matka z córką obiadu, więc dostała tak zwaną burę, czyli słownego czadu.

Nie konsultując się, wybiera się siostra do siostry. Będzie radość,czy raczej spór będą toczyć ostry. Bo dziś w dobie nowomodnych sloganów, nie uświadczysz raczej spontanów.

Twardostoj, to imię bardzo zobowiązujące i nadać je męskiemu członkowi rodziny rzecz rzeczywiście [...]

Nasi siatkarze wygrali z Rosjanami i to jest takie miłe "dzień dobry". A poza tym? Monika Jaruzelska była gościem przed chwilą w programie pierwszym polskiego radia. Ojciec mówił jej, że prezydent Kwaśniewski zawsze jej pomoże. Nie pomógł ni raz od jego śmierci. Taki obrazek z lewicy w rozsypce.

Zastanawiałem się nad wczorajszą myślą dnia Juliana Tuwima. Z mojego doświadczenia [...]

To był pierwszy ranek z przymrozkiem, który był na tyle niszczący, że wymarzły aksamitki,cynie, nasturcje i dalie. Pomiędzy nimi wytrzymały lwie paszcze i astry, więc nie wszystkie barwy i kształty zostały utracone przez kwietną część ogrodu. Wszystko ma swój określony czas, dlatego też październik to czas przymrozków, które są końcem istnienia dla wielu kwiatów. Wraz z [...]

Do Ciebie
Czasami coś musi się w naszym życiu skończyć..
Czasami z oczu muszą opaść nam klapki lub też różowe okulary, żebyśmy zobaczyli że ta relacja w której byliśmy na dłuższą metę nie zakończyłaby się sukcesem..
Myślę, że nastał w moim życiu teraz czas na tworzenie pięknych chwil i wspomnień i wiesz co... Zaczyna mi to wychodzić..
Już nie trzymam przy sobie kurczowo ludzi, którzy zabierają mi radość i oczy pokrywają smutkiem..
Już ich nie trzymam, tylko puszczam ten sznur, który tak naprawdę tylko mnie ranił
Czasami jeszcze nie potrafię się odzwyczaić od tego rodzaju "pustki", ale uczę się tego..
I wiadomo, że popełniam błędy i wiadomo, że czasami jeszcze płaczę i może uczę się powoli...
Jednak ostatnio coraz częściej się uśmiecham i dalej tak samo nie ogarniam swojego życia
Ale jest mi z tym dobrze..
I wiem, że będzie jeszcze piękniej...

Tyle czasu mam, żeby opisać swoje dzisiejsze poklepywanie życia po plecach w założeniu, że tak musi być, a nerwy są bliżej wodzy, niż zazwyczaj.

Chciałbym już, żeby to był co najmniej tekst, który poukłada mi ten gruz spod psychiki, przekopany na bramce z trzepaka i przetrzepany jak skóra, gdy jeden był za wszystkich, a wszyscy za jednego.
Chętnie bym zdębiał, gdybym mógł opuścić jakieś liście trochę niżej niż jesień, teraz spadanie jest w modzie, a w głosie - łamliwość.
Pamiętam jak w słuchawkach można było zostawić dobre bicie, na które mało kto zasłużył... nie serce na dłoni, tylko kawałek kija i dłoni w mrowisko, które tak często kiedyś oblegało się wzrokiem.

Amba fatima, się było i nima.

Smutek to taki "gość", którego nikt nie chce, dlatego nas smuci...Może jak nazwiemy Go S.Mutek, to będzie mu łatwiej Nas znosić...