Życie pędzi do przodu nie pytając nas, czy może jesteśmy już gotowi. Stojąc w tym samym miejscu, lecz w innym czasie nie jesteśmy w stanie zrobić już nic. Te krople spływające po szybie... Pamiętasz? Ja siadałam w oknie u siebie, a ty u siebie. Rozmawialiśmy przez telefon o skrytej w nich magii. Teraz, jedząc lody waniliowo-truskawkowe już nie śmiejesz się, że mam przyjechać i się z Tobą podzielić. Tęsknię. Tak, to chyba odpowiednie słowo - tęsknota. Zaraża ona swym gorzko-kwaśnym smakiem każdą, nawet najmniejszą namiastkę radości. Tęsknię za kłótniami, że z powodu deszczu masz wracać do domu i wypić gorącą herbatę z cytryną. Że skoro wychodzisz na dworze bez koszulki, masz użyć kremu z filtrem.
Co teraz pozostaje? Bezsensowna nadzieja, by istniało życie po śmierci.

Prawda jest taka, że człowiek nie powinien bać się zjaw, potworów, duchów zmarłych.
Człowiek powinien bać się innych ludzi.

...Tęsknię za ciepłem. Kiedyś towarzyszyło mi cały czas, pomimo, iż nie potrafiłam go jeszcze nazwać... Nie wiedziałam, co to jest szczęście, gdyż nie było mi dane zaznać rozpaczy. Jednak coś tam w środku szeptało mi, że do tego, co mam, ludzie dążą latami. Znakomite oceny, wspaniały kontakt z rodziną, zdrowie, uroda, odwzajemniona i szczęśliwa miłość, grono cudownych przyjaciół, pieniądze. Tak.
Mimo, że nie pamiętam, jaki był, co lubił i jakie emocje towarzyszyły wypowiadanym przez niego słowom "kocham cię", pamiętam, że przy każdej rozmowie z nim towarzyszyło mi jakieś irracjonalne poczucie bezpieczeństwa, wewnętrznego ciepła. Jakby stworzył dla mnie tarczę ochronną ze słów.