Z prowadzonych w Stanach Zjednoczonych badań podłużnych, w których obserwowano życie ludzi od 1920 roku aż do starości, wynika, że osoby, które były opisywane w czasach szkolnych jako bardzo wesołe, zmarły wcześniej niż ich mniej radośni rówieśnicy. Tendencja do permanentnego przeżywania pozytywnych emocji, spotykana na przykład w stanie manii, sprzyja podejmowaniu bardziej ryzykownych zachowań, takich jak szybsza jazda samochodem, przyjmowanie substancji psychoaktywnych czy wydawanie wszystkich oszczędności.

O ile w przypadku samego doświadczenia powinniśmy być nim pochłonięci, „wejść w nie”, by czerpać z niego naukę, o tyle w przypadku obserwacji właściwe są nie romantyczne czucie i wiara, lecz oświeceniowe szkiełko i oko mędrca. To wymaga wprawy.

Nieraz dopiero konkretny wstrząs sprawia, że zauważamy prawdziwość słów śpiewanych przez Stanisława Soykę: „Kariera, sławy blaski, oklaski, ach, oklaski - to tylko są obrazki”. Prawdziwym skarbem są – towarzyszący nam czasem przez całe lata i trochę po cichu – mąż, żona, rodzeństwo czy nawet osoby z sąsiedztwa. W trudnych momentach spontanicznie kształtują nieformalne relacje pomocowe i stają się jedynymi w swoim rodzaju „domowymi terapeutami”.

Stwierdzono pozytywną korelację pomiędzy perfekcjonizmem a lękiem przed porażką. Najsilniejszy związek zaobserwowano między perfekcjonizmem społecznym a przekonaniami o negatywnych reakcjach znaczących osób w przypadku niepowodzenia. dowiedziono także, że w kształtowaniu perfekcjonizmu, podobnie jak w przypadku lęku przed porażką, istotną rolę odgrywają rodzice. Niestety niedźwiedzią przysługę wyświadczają swoim pociechom ci dorośli, którzy kładą duży nacisk na dążenie do wygranej.