Tonę w złocie, zieleni i miedzi.
Między palcami mam puch niebieskiej pościeli.
Ziemia dotyka nieba, niebo dotyka ziemi,
daję się porwać magii i słońcu,
już wiruję w tańcu marzycieli.

Dlaczego nikt mnie nie słyszy?
Dlaczego nikt nie dostrzega maski?
Nie jestem cyniczna, nie jestem twarda,
Nie jestem wojownikiem życia ani śmierci.
Upadam, by powstać inna.
W otchłani śmiechu, biegu, ironii i złości
Już nie wiem kim jestem.
To maska czy ja?
Boże, to już?
Już się zaczęło? To właśnie jest życie?

Ostatnio myślę o Tobie częściej niż sama tego chcę.
Więc wyrzucam Cię z mojej głowy,
zatrzaskuję drzwi.
Juz nawet wymieniłam zamki...
A Ty?
Spisz na wycieraczce uczuć.
Ukradkiem patrzę przez wizjer,
odwracam się wstecz.
Chociaż tak bardzo tego nie chcę,powracam.
Ale nie...
To pomyłka,
to tylko wiatr, to tylko deszcz, to nie Twoje kroki w korytarzu, to zwykły dzień, zajrzał do mnie, chciał poplotkować o wczoraj ale ja z nadzieją czekałam na jutro.

Nie wołam o pomoc.
Nie krzycze z rozpaczy.
Nie gram nikogo, bo co to znaczy?
Grac... Udawać kogoś kim się jest, tylko trochę inaczej.
Ja się chowam w zakamarkach życia.
Nie uciekam, nie gonię.
Nie chcę cofnąć czasu, bo co byłoby inaczej?
Nic.
Może szybciej, może pewniej, może inaczej.
A jednak tak samo.
Tak samo głupio, tak samo naiwnie, szukałabym szczęscia a przecież jest.
Tylko sama jeszcze nie wiem gdzie.