(...) piękność jest formą geniuszu, piękność jest czymś więcej niż geniusz, gdyż nie potrzebuje komentarza.

Sztuka nie ma wpływu na czyny. Niweczy ona pragnienie czynu. Jest dostojnie niepłodna.

Płytki żal i płytka miłość żyją długo. Wielka miłość i wielki ból niweczą się same przez swą pełnię.

Każde wrażenie, jakie się sprawia, stwarza nowego nieprzyjaciela. Aby być popularnym, trzeba być przeciętnym.

Aby zbadać rzeczywistość, trzeba jej kazać tańczyć na linie. Gdy prawdy stają się akrobatami, można je sądzić.

Ale piękność, prawdziwa piękność kończy się tam właśnie, gdzie się zaczyna uduchowienie. Uduchowienie jest rodzajem przesady i niweczy harmonię każdej twarzy. Gdy się człowiek zamyśla, staje się cały nosem lub cały czołem, albo czymś innym brzydkim.

Artysta powinien stwarzać piękno, ale nie wkładać w to nic z własnego życia. Żyjemy w epoce, gdy ludzie traktują sztukę, jakby miała ona być rodzajem autobiografii. Zatraciliśmy abstrakcyjny zmysł piękna.

Powiedziano, że największe zdarzenia świata odgrywają się w mózgu.

Tylko zmysły uleczyć mogą duszę, tak jak dusza tylko uleczyć może zmysły.