Walka z Życiem.

Nie wolno lekceważyć Życia.
Nim zdążyłbyś chociażby mrugnąć, bo ono już kontratakuje, pierwszym ciosem kompletnie rozkładając twoją obronę. Próbujesz odparować atak, odskakujesz, ale ono wciąż napiera i po chwili słaniasz się na nogach, by przyjąć najbardziej bolesny cios i paść na ziemię.
Niektórzy już się nie podnoszą, poddają, zamykając się w kokonie swojej rozpaczy. Ale są też tacy, którzy zbierają się w sobie i wstają, ciężko, z mozołem prostują, gotowi na dalszą walkę.
A ty, do których należysz?
Bo ja chyba przegrałam. Cios, który posłało w moją stronę życie, mogłabym nazwać niszczycielem marzeń. Bezwzględnym mordercą moich naiwnych snów i fantazyjnych urojeń, które snułam, zdając sobie szczątkową sprawę jak wygląda rzeczywistość.
Cios nie musiał wiele robić, by ugodzić mnie w najczulsze miejsce. Nawet nie kiwnął palcem, choć ja z bólu straciłam dech w piersiach. I gdy oczy napełniły się łzami, w głowie rozbrzmiewało echo słów, odbijając się od ścianek czaszki i przytłaczając każą inną myśl.
Nie powinnaś pisać, nie wychodzi ci to. Skup się lepiej na czymś innym.
Jedynym, co mogłam zrobić było pokiwanie głową. Przytaknięcie, wzorem pieska, jakiego umieszcza się w samochodach, by zabawiał dzieci swoim poruszaniem łepka.
Nigdy nie łudziłam się, że pisząc coś osiągnę. Nie po to brałam do ręki długopis, nie po to siadałam przed laptopem, włączając notatnik. Dla mnie od zawsze była to prób oderwania się od rzeczywistości, bądź oczyszczenie duszy poprzez wylanie gorzkich łez, ubranych w ładnie brzmiące dla mnie słowa. Pisząc, pokazywałam siebie, palcem wskazywałam ten skrawek serca, który bolał mnie w tej chwili najbardziej, odkrywałam się niemal do negliżu.
Pisząc, mogłam obudzić drzemiące we mnie dziecko, które z takim zafascynowaniem zwraca uwagę na kolor listków na drzewach.
I w końcu pisząc, przekraczałam granice, do których nigdy nie zbliżę się w rzeczywistości. Tworzyłam bohaterów lepszych, szczęśliwszych, odważnych, nadając im cząstki siebie i ożywiając, by stanowiły ze mną jakąś całość. Mogę wymienić każdą postać, jaką w życiu stworzyłam, opisać jej przeżycia, nadzieje, miłości, powody wylanych łez i uśmiechu na ustach. I gdy łącze je ze sobą, zlewam ich najbardziej wyraziste, najlepiej rozwinięte cechy, widzę osobę, jaką zawsze chciałabym być.
Oczywiście, lubię wyobrażać sobie, że kiedyś przechodząc obok księgarni, ujrzę książkę, na której imię i nazwisko autora będą pokrywały się z moimi, że będę mogła zostawić po sobie coś wyraźnego, namacalnego, czego nikt po mnie nie zmaże nawet gdy ja sama zniknę.
Ale przecież to tylko marzenia. Nie jestem żadną pisarką, tylko zwykłą dziewczyną, którą cieszy łączenie literek w słowa, której sklecanie paru śmiesznych zdań daje niesamowitą satysfakcję i pozwala jej podnieść swoją samoocenę.
Ciężko mi. Palce ledwo odnajdują odpowiedni klawisz, koślawo kreślę literki w brudnopisie i zaraz zamazuje je, odrzucając zeszyt na bok. A gdy umysł podsyła jakiś pomysł, gdy wena szepce słodkie słówka prosto do mojego ucha, pieszcząc moją szyję swoim ciepłym oddechem, ja muszę ją zignorować, bo gdy tylko wyciągnę dłoń po długopis uderza we mnie Cios.
I pomogłaby mi myśl o tym, że nie powinnam sobie brać do serca cudzej opinii, gdybym tylko potrafiła się do niej dostosować. Bo dla mnie ważna jest ocena osoby, która ma o pisaniu większe pojęcie od zwykłej nastolatki.
Nie ruszyłabym pisania. Moja porażka byłaby oczywista, gdyby nie wsparcie osób, które mimo stronniczości, dają niesamowitą siłę.
Nie chciałabym się poddawać. Jak moi bohaterzy, chcę mieć odwagę, by ponownie podnieść się, nim wybije ostatni gong. By ponownie zmierzyć się z Życiem, po tym jak już przetrawię ten nieszczęsny Cios, który patrzył na mnie z taką pogardą.
Oddam. I to zaboli. Obiecuję.

_____
Serdecznie pozdrawiam jedną z moich polonistek, która próbowała bezskutecznie zniechęcić mnie do wzięcia udziału w konkursie na opowiadanie! Jestem wdzięczna za Pani wiarę w moje siły.