Gdy do mnie dzwoni, mam wrażenie, że robi to z jakiegoś przymusu. Stara się być promienna, lecz nie potrafi nie brzmieć smutno. I nawet jeśli wtedy mam dobry dzień, jej telefon zmienia mój punkt patrzenia. Jak mogę być szczęśliwy, skoro ona nie jest? Wtedy zapraszam ją na kawę, spacer. I tak trwam z nią od telefonu do telefonu, od spotkania do spotkania, od kawy do kawy.
Choroba, która każdego dnia odbiera jej życie jest nieuleczalna. Ale nie dlatego, że nie ma na nią lekarstwa. Jest. Tylko ona nie chce być wyleczona.
Tamtego dnia kiedy straciła męża, straciła i siebie. On zabrał ją ze sobą. To przy nim rozkwitała. Była niczym pączek róży przyozdobiony wstążką. Każdego dnia po jego śmierci wypala się.
Kiedyś mi się zwierzyła. To był pierwszy raz kiedy rozmawialiśmy otwarcie o tym, co ją spotkało, co czuła...
Dzień po wypadku samochodowym, chciała się zabić. Odczuła potrzebę bycia z nim. Gdziekolwiek. Byleby znów go mogła zobaczyć, usłyszeć, dotknąć… Była o krok od samobójstwa. O cholerny mały krok, którego nie zrobiła. Dlaczego? Sama nie umiała mi tego wytłumaczyć. Po prostu odłożyła tabletki na półkę i zaczęła żyć z przekonaniem, że to Bóg ją stąd zabierze.
I teraz ta rozkwitnięta róża więdnie na moich oczach. A ja nie potrafię jej pomóc.

...bo ona sama nie chce wyjść z tego stanu.