Zaplątana - cz.2.

-Dobranoc. –rzuciła do siedzących za ladą ochroniarzy. Nigdy z nikim z redakcji nie zamieniła więcej niż kilku zdań chyba, że miały one związek z pracą. I oczywiście wyjątkiem był Szef. Współpracownicy znali ją jako poważną, chłodną i opanowaną dziewczynę, która nie zachowywała się tak jak inne dwudziestodwulatki. Szybkim krokiem przeszła przez parking i wsiadła do zaparkowanego w samym rogu samochodu. Zielony garbusek z niebieskim wzorem na masce był jedną z naprawdę niewielu rzeczy, które zabrała z sobą do Sopotu. A to raczej on zabrał ją i jej bagaże spakowane w pośpiechu tamtego letniego wieczora. Uśmiechnęła się opierając głowę o zagłówek, a potem przekręciła kluczyk w stacyjce i wsłuchała się w swój ulubiony dźwięk – miarowy pomruk silnika. Nacisnęła na pedał gazu i ruszyła przed siebie. Uwielbiała takie samotne podróże. W ogóle od jakiegoś czasu była outsiderką. Wszystko robiła w samotności i jedynie czasami jej to przeszkadzało. Miała już pogłośnić radio, gdy rozległ się dzwonek jej komórki. Zerknęła na wyświetlacz i westchnęła. Czwartek. Czas na cotygodniową rozmowę z domem. –Cześć. –starała się brzmieć wesoło mimo, że przywykła do chłodnego tonu.
-Myślałem, że nie odbierzesz.
-Wiesz, że nie zrobiłabym tego.
-Ja już nic nie wiem. Nie mam pojęcia jak się za chwilę zachowasz i czy przypadkiem się nie rozłączysz.
-Nie dramatyzuj. –prychnęła. –Jak egzamin?
-W porządku.
-Na ile zdałeś?
-Cztery. A jak twoje studia?
-Teraz mam przerwę od zajęć, więc mogę się w pełni skupić na pracy. –wyjaśniła zatrzymując się na światłach. Po pasach powoli przeszła przytulająca się para. Pokręciła jedynie głową. –A co u ciebie więcej?
-W porządku. Przyjedziesz na urodziny mamy?
-Młody, jest dopiero marzec.
-Nim się obejrzysz będzie kwiecień. Tęskni za tobą.
-Jak się czuje? –w jej głosie zabrzmiała troska mimo, że po chwili znowu powróciła do swojego chłodnego tonu. Już nie udawała wesołej. Nie było takiej potrzeby.
-Raz lepiej, a raz gorzej. Przyjedź.
-Mam dużo pracy, a poza tym jest rok akademicki.
-Natala, czy ty jeszcze masz serce? –spytał nagle. –Bo zachowujesz się jak bezuczuciowy głaz! Co się z tobą stało?!
-Tak właśnie zawsze zaczynają się nasze kłótnie. –mruknęła pod nosem wjeżdżając na parking pod swoim blokiem.
-Sama do nich doprowadzasz, więc mi się nie dziw!
-Dziękuję, że zadzwoniłeś. Było mi bardzo miło, że poświęciłeś mojej osobie te kilka minut swojego jakże cennego czasu. Pozdrów mamę. –a potem zatrzasnęła klapkę i zamknęła samochód. Weszła do klatki, która była oświetlona przez mrugającą co chwilę żarówkę i wbiegła po schodach na piąte piętro. W bloku nie było windy i nie panowały tutaj żadne luksusy, ale jednak polubiła to miejsce. Jej mieszkanko było małe. Składało się z pokoju połączonego z kuchnią i łazienki, ale dla niej to było wystarczające. Nie miała żadnych wygórowanych wymagań. Zapaliła lampkę przy oknie i rozejrzała się po swoim gniazdku. Na lewo od okna koło ściany stało łóżko. Obok niego był fotel, z którego doskonale było widać miasto. Naprzeciwko było przejście do kuchni oddzielone jedynie barkiem. W kuchni szafki i stół, który znalazła na jednej z wyprzedaży. Chwiał się odrobinę, ale przypominał jej dzieciństwo i wakacje u dziadków. Pod blatem miał szufladę, która kojarzyła jej się z ukochanym dziadkiem, który w takim miejscu zawsze chował swoje karty, które zabierała mu babcia. Na lewo od okna stała szafa z jej ubraniami. Zegar wiszący nad drzwiami wskazał godzinę dziewiętnastą. Zdjęła płaszcz i zajrzała do lodówki. Pustki. –Czas na wycieczkę do sklepu. –westchnęła i do kieszeni sukienki schowała pięćdziesiąt złotych.

-Nati, nie zimno ci? –odetchnęła rozpoznając głos stojącego przy trzepaku dresiarza. Był dużo wyższy od niej. Gdy podszedł w świetle latarni zobaczyła jego roześmiane oczy.
-Land, w końcu ci się udało. –wypuściła głośno powietrze patrząc na sąsiada.
-Mówiłem, że kiedyś cię wystraszę. –zaśmiał się opierając o ścianę. –Gdzie to się wybrałaś Księżniczko w tym stroju?
-Do sklepu. Lodówka świeci pustkami. –chciała ruszyć dalej, gdy złapał ją za łokieć.
-Lepiej będzie, gdy ci potowarzyszę. –ściągnął kaptur z głowy. Był przystojnym chłopakiem o krótko ściętych blond włosach i zielonych oczach.
-Sklep jest naprzeciwko.
-I tak miałem w planie zakupy, bo mama już dzwoniła. –wcisnął ręce do kieszeni. –O, właśnie. Nat, czy ty jedziesz na święta tam do siebie?
-Nie wiem, a co? –spytała ostrożnie przeskakując przez kałużę.
-Bo jakbyś jednak zostawała w Sopocie to zapraszamy do siebie. Wiesz, śniadanie i te całe świąteczne obchody.
-Podziękuj mamie i w ogóle dziękuję, ale...
-Obiecaj, że się nad tym chociaż zastanowisz. –zmusił szatynkę, aby popatrzyła mu w oczy.
-Dobrze. Obiecuję. –zgodziła się po chwili, bo wiedziała, że nie popuści. Land był jedną z niewielu osób, z którymi miała kontakt tutaj w Sopocie. Poznali się w dniu jej przeprowadzki do mieszkanka na piątym piętrze. Wpadła na niego, gdy zbiegała po schodach, aby z samochodu zabrać ostatnie pudełko. Był pierwszą osobą, którą poznała w nowym miejscu, i która od razu nadała jej przydomek – Natija.
-I tak jeszcze z kilka razy spytam cię o te święta. –zapewnił otwierając przed szatynką drzwi. Mały sklepik osiedlowy świecił pustkami, więc mogli spokojnie chodzić pomiędzy półkami poszukując produktów ze swoich list ułożonych w głowach. Od czasu do czasu zerkali na siebie, a potem szturchali się jak starzy dobrzy znajomi. Nikomu, kto patrzył na nich z boku nawet przez myśl nie przeszło, że ta dwójka zna się zaledwie osiem miesięcy.

-Natija, co robisz w sobotę?
-Ty to dzisiaj strasznie wypytujesz o moje plany. –próbowała jakoś osłonić się przed chłodnym powiewem wiatru otulając się ramionami.
-Na następny raz ubierz się porządnie. –burknął zarzucając dziewczynie bluzę na plecy. –To jak? Masz plany na sobotę?
-Tak. Będę siedzieć w domu i pisać artykuł. Może w końcu mi się uda i go opublikują.
-A nie mogłabyś napisać go w niedzielę? Gryfin ma urodziny.
-Gryfin to twój, a nie mój kumpel. –zapięła zamek i chciała podnieść swoje zakupy z chodnika, ale uprzedził ją blondyn. –Potrafię nieść siatkę.
-Ale nie wypada żeby dziewczyna idąc ze mną taszczyła zakupy. –wytłumaczył uchylając drzwi na klatkę.
-Dlaczego ty nie możesz być zwyczajnym dresiarzem stojącym pod trzepakiem ze szlugiem w zębach? –odwróciła się na schodach i popatrzyła na rozbawionego chłopaka. Zawsze bawiło go, gdy tak mówiła.
-Bo gdybym był takim dresiarzem to nie rozmawiałabyś ze mną teraz.
-Dresiarz.
-Redaktorka.
-Zauważyłeś, że redaktorka brzmi lepiej niż dresiarz?
-Aż dziwne, że tak cię lubię. –oparł się o framugę, gdy dotarli już na piąte piętro. Pochylił się nad poważną szatynką i mrugnął do niej wesoło. –Pójdziesz ze mną na te urodziny?
-Nie możesz zabrać z sobą jakiejś koleżanki?
-Nie, bo tylko ty w miarę dogadujesz się z moimi kumplami.
-Jasne. –prychnęła przewracając oczami. –Gryfina to ja dwa czy trzy razy na oczy widziałam. O reszcie nawet nie wspomnę.
-Przyjdę po ciebie o dwudziestej w sobotę. –stwierdził robiąc śmieszną minkę.
-Bastek, ale ja już powiedziałam, że mam plany.
-W niedzielę napiszesz artykuł, który wstrząśnie światem pismaków. Do zobaczenia. –powiedział jeszcze i zniknął za drzwiami mieszkania naprzeciwko. Uśmiechnęła się pod nosem i przekręciła klucz w zamku. Otworzyła szafę i przejrzała ubrania zastanawiając się, co ma założyć na sobotnią imprezę. Wybrała krótką sukienkę do połowy ud w kolorze beżowym w czarne esy floresy. Do niej dobrała beżowe szpilki.
-Myślę, że to będzie w porządku.