Menu
Gildia Pióra na Patronite

Egzamin

Za oknem zaczęło się powoli rozjaśniać, pierwsze promienie wschodzącego słońca przebijały się przez niezasunięte do końca rolety w oknie. W pokoju panował niesamowity bałagan, wszędzie porozrzucane kartki i książki mieszały się z butelkami po napojach energetycznych. Na stole stała dopiero co zaparzona kolejna kawa. Rachel nie spała ani nawet nie myślała o śnie od ponad czterdziestu ośmiu godzin. Nie wyglądała najlepiej, ale nie była tym zbyt przejęta. Zadowolona z siebie wstała od stołu i zapaliła papierosa w oknie. Czekała na ten dzień od kilku miesięcy. Całą noc obmyślała plan doskonały, na myśl którego sama dostawała ciarek na plecach. Zaśmiała się w duchu. Wypiła kawę i spojrzała w lustro. Uśmiechnęła się do siebie i powiedziała: „To twój dzień, Rachel, daj z siebie wszystko”.

Po wyjściu z mieszkania założyła słuchawki, włączyła ulubioną playlistę i powoli zmierzała na uczelnię. Po drodze co chwilę mijała zdenerwowanych studentów. Jedni na szybko powtarzali cały materiał, którego zdążyli się nauczyć, inni wyglądali, jakby byli na skraju załamania nerwowego i płaczu. Rachel zdawała się być jedyną osobą, która wyglądała na zrelaksowaną. Przed salą panował niesamowity chaos. Ponad sto osób ubranych w galowe stroje z kartkami i zeszytami w rękach próbowało przekrzyczeć siebie nawzajem. Kilku znajomych zapytało dziewczynę, czy jest przygotowana. Odpowiadała z uśmiechem: „Nigdy nie czułam się bardziej pewna siebie, niż teraz”. W końcu drzwi na salę otworzyły się, a w nich stanął profesor. Rachel nienawidziła go od pierwszego spotkania. Otyły, siwiejący już człowiek z niesamowitą pasją do matematyki. Studenci z jego wykładów nie wynosili żadnej wiedzy, jednak zawsze mieli o czym dyskutować godzinami. Zaczął wpuszczać ludzi na salę według listy i pokazywał miejsca, które mają zająć. Rachel modliła się o pierwszą ławkę. Nagle usłyszała swój numer indeksu. Podeszła do profesora z wyraźnie widoczną w jej oczach pogardą. Wskazał jej ławkę w pierwszym rzędzie, na środku, dokładnie przed biurkiem wykładowcy. Rachel uśmiechnęła się lekko, wzięła od niego kartkę z zadaniami, usiadła i, wpatrując się w biurko przed nią, czekała, aż wszyscy zajmą swoje miejsca. Spojrzała na kartkę. Nie rozumiała nic z tego, co czytała, więc nawet nie próbowała wyciągnąć długopisu z kieszeni. Usłyszała trzask zamykanych drzwi i przed nią zasiadł otyły prowadzący. Rachel zaczęła się lekko denerwować, ale wiedziała, że jej plan musi dojść do skutku. W myślach pomodliła się i postanowiła działać. Podniosła rękę do góry. Profesor spojrzał na nią z wyraźnym zdziwieniem, ale pozwolił jej powiedzieć, o co chodzi. „Czy mogę do profesora podejść? Mam pytanie”. Skinął głową na zgodę i mierzył ją wzrokiem całą drogę do biurka. Podeszła z kartką, położyła ją na stole i, wskazując palcem na zadanie trzecie, powiedziała, że nie do końca rozumie treść. Wykładowca podniósł się lekko i pochylił nad kartką. W tym momencie Rachel złapała go za tył głowy i z całej siły uderzyła o blat. Rozniósł się huk po całej sali rozpraszający piszących studentów. Nie wiedzieli, jak mają się w tym momencie zachować. Dziewczyna jednak nie skończyła. Lekko trzęsącymi się rękoma złapała go za tył głowy i odchyliła ją do tyłu. Nieprzytomny dotąd mężczyzna obudził się i zaczął powoli otwierać oczy, nie wiedząc, co się dzieje. Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni kawałek grubego szkła wyglądający jak odłamek okna. Złapała go mocno i wbiła w szyję znienawidzonemu profesorowi. Gdy ten zaczął się wyrywać, przeciągnęła ostrze wzdłuż szyi. Przestał się ruszać. Po sali rozniósł się krzyk zaskoczenia. Jednak nikt nie ruszył się z miejsca. Rachel wyjęła szkło, wyczyściła od krwi i schowała z powrotem do kieszeni. Wzięła swój test egzaminacyjny i podarła go. Zbliżając się do drzwi wyjściowych spojrzała na swoich znajomych, powiedziała: „Egzamin dobiegł końca” i wyszła.

2612 wyświetleń
36 tekstów
4 obserwujących
Nikt jeszcze nie skomentował tego tekstu. Bądź pierwszy!