Menu
Gildia Pióra na Patronite

Chciałbym umrzeć z miłości

Albert Jarus

Albert Jarus

- Wyrzuty sumienia. Kiedyś wgryzały się jak mały potwór. Nie dawały spać, jeść, myśleć- mówił dławiący, chropowaty głos. Zacznijmy od tego, że kiedyś jeszcze miałeś jakieś sumienie. Może nie wybitne, ale zawsze… Broniłeś swoich wartości, prawd i innych bzdur za które gotów byłbyś walczyć do końca. Dziś przed wszystkim uciekasz. Błędy zwalasz na XXI wiek, postęp, technologie, zacieranie granic moralnych. Usprawiedliwiasz się porównując swoje zachowanie do mas, a przecież chcesz być taki wyjątkowy- z szyderczym śmiechem powiedział głos.

Samochód jechał coraz szybciej. W lusterku zawieszały się białe plamki reflektorów innych aut. Nie zwalniał. Ręce drżały coraz mocniej. „Uspokój się Czarek… uspokój”- powtarzał do siebie. Na czole gromadziły się błyszczące krople rosy. Wzrok wbity jakby w jeden punkt. I znów spośród szumu wynurzył się głos.
- Nie uda ci się. Słaby jesteś. Tchórzliwy…
- Przestań!- wrzasnął wreszcie.- Jestem spokojny, zdążę – powtarzał do siebie.
Dojeżdżał już do szpitala. Szybko zaparkował i wbiegł na korytarz. Siedziała spokojna, wzrok wbity w podłogę.
- Jesteś! – powiedział zdyszanym głosem.
- Cezary? Co ty tu robisz?
- Powiedzieli mi, że miałaś wypadek.
- Tak, ale to nic poważnego. Mam parę stłuczeń, siniaków i rękę w gipsie jak widzisz. Czekam na męża.
- No tak... masz męża… - szepnął.- Nie ważne.
- Co właściwie się stało? Dlaczego tu jesteś? Nie widzieliśmy się... Boże ile to już będzie…?- zaczęła się zastanawiać.
- Nie ważne. Na pewno za długo.
- O czym ty mówisz?
- Wiem, że źle zrobiłem. Wiem! To wszystko moja wina.
- Przestań. Proszę przestań – powiedziała zaciskając usta. – jest już za późno.
- Nie mów tak. Kocham cię. Przecież wiesz do cholery jak bardzo cię kocham.
Na korytarzu nie było żywej duszy. Echo odbijało się od ściany do ściany. Zrozpaczony patrzył w jej migdałowe oczy. Chciał żeby zobaczyła w nim to co on dostrzegał w niej.
- Ciebie już nie ma. Nie ma was. Spieprzyłeś – szepnął głos.
Nie widzieli się dziewięć lat. Dziewięć cholernie długich lat. Ona czekała, tak długo czekała. Kochała go jak nikogo na świecie. On wyjechał. Zerwał kontakt. Szukała go wszędzie. Nikt nic o nim nie wiedział. Zniknął. Teraz było tylko jasne światło szpitala.
- Gdzie jestem?- pomyślał.
Wiedział, że gdzieś leży. Było zbyt jasno by mógł cokolwiek dostrzec. Słyszał jakieś rozmowy, dźwięki… ale nie był w stanie uzmysłowić sobie co się z nim dzieje. Przerażająca biel.
- Wystarczy tego dobrego. Zobaczyłeś ją, na więcej nie licz. Musimy iść – szepnął głos.
- Zaczekaj chwilę jeszcze tylko jedno pytanie. Pozwól.
- Co z tego będę miał.
- Masz przecież mnie, to chyba dość wysoka cena.
- Niech będzie.. człowieczku - zaśmiał się głos.
Znów pusty korytarz. Klękną przed nią i chwycił za ręce. Takiego ciepła nie czuł nigdy. Łzy napływały mu do oczu. Chciał tak spędzić wieczność. Ach! Gdyby tylko mógł. Gdyby ktoś dał mu szanse, choć jedną…
- Ukochana… wybacz mi wszystko. Wybacz, że cię zostawiłem. Wybacz każda samotną noc, każdą łzę. Wybacz moją głupotę. Nie ma takich słów, które opisałyby jak bardzo cierpiałem wiedząc, że cię skrzywdziłem. Ale proszę wybacz.
- Przecież wiesz, że nie mogłabym się na ciebie gniewać. Nie na ciebie. Zawsze będziesz dla mnie kimś ważnym… Zawsze…- zamilkła na chwilę.- Zawsze będę cię kochać.
- Kochana! Nawet nie wiesz jakim byłem głupcem. Wiem... już za późno. Nawet nie mam czasu... Boże! Powiedz mi tylko jak ci jest? Jesteś szczęśliwa?
- Bez ciebie…?
- Masz męża. Czy jesteś z nim szczęśliwa?
- Jestem. To dobry człowiek... kocham go.
Łzy spłynęły po policzku. W jednej chwili dłonie, które trzymał w swych rękach rozpłynęły się. Zaczęła znikać… rozpływał się korytarz i cały on. Znów była oślepiająca biel. Znów nie wiedział gdzie jest i co się z nim dziej. Słychać było tylko szmery i jakieś tykanie, jakby zegarka, ale bardziej piszczące.
- Idziemy. Nie mam zamiaru bardziej cię dręczyć. Życie z tobą było wystarczająco zabawne – powiedział głos.
- Gdzie jestem? Co z Anią?
- Nie myśl o tym. To już koniec.
Zapadła cisza. W jednej chili tykanie przemieniło się w przeraźliwy pisk. Wszystko wokół nabrało niewyobrażalnego blasku. Blasku, na który nie sposób było patrzeć. Który przeszywał każda komórkę ciała. Skończyło się. Chwila trwała zbyt krótko by poczuć wszystko dokładania. Zapanowała pusta i nieprzenikniona ciemność.

Dwa tygodnie później. Cmentarz.

Stała nad jego grobem niewzruszona. Położyła pęk czerwonych róż. Nie wiedziała, że zginął. Nie była na pogrzebie. Nie czuła. Pusty wzrok wbił się w zdjęcie nagrobkowe. Stala jak posąg już ponad pół godziny.
- Wracamy ? – spytał mężczyzna stojący tuż za nią.
- Tak – spokojnie odpowiedziała. Chwyciła męża pod ramię i odeszła.
Nie płakała. Nie mogła. Proszki działały zbyt silnie. Wiadomość o jego śmierci była ostatnią rzeczą w życiu jaką chciałaby usłyszeć.
„Teraz powinnam być spokojna. Nie będę jego, on nie będzie mój. Nigdy już. Strzeż go Boże. Jedyne o co mogę cię dziś prosić. Pilnuj go” –pomyślała ocierając łzy.

7031 wyświetleń
113 tekstów
103 obserwujących
  • słoneczniki

    27 February 2013, 23:07

    Pomilczę...
    Bo cóż tu więcej dodać...?

  • R.A.K.

    17 October 2011, 15:19

    Mój ulubiony klimacik... bardzo mi się podoba !
    Pozdrawiam :)

  • Sheldonia

    12 October 2011, 16:56

    Zauważyłam, że mogę już oceniać, więc... :)

  • Sheldonia

    12 October 2011, 16:51

    Ująłeś mnie już samym tytułem, bo kojarzy mi się z moim ulubionym zespołem, opowiadanie bardzo mnie wzruszyło. Każdy chciałby umrzeć z miłości.