Wolnym krokiem przemierza jeszcze mokre od deszczu ulice. To jej miejsce. Tu nic nie musi udowadniać, czy udawać, grać i fałszować, obłuda nie ma tu wstępu.
Każdy swój krok stawia uważnie, mimo iż drogę tę zna już na pamięć. Wie, że ten świat w mgnieniu oka może rozpaść się na kawałeczki - więc nie mruga za wiele.
Chłonie wszystko co wokół każdym zmysłem. Co dzień przewija się przed nią ten sam obraz, choć zawsze tak inny od poprzednich.
W tych chwilach, jedynych, wyjątkowych, tylko dla niej stworzonych czuje, iż w swej bezsilności może wszystko. Wiatr, jak dobry duch, otula ją chłodem nocy i już wie że żyje, że żyć musi...
I gdy tylko spogląda w górę, na niebo obsypane gwiazdami, a wzrok utkwi w rysie przecinającej nieskazitelny granat, bezgłośnie błaga...
"by przeżyć jutrzejszy dzień lepiej niż dziś".
Autor
31 December 2010, 16:40
Dziękuję Ilonko:) A ta "lekkość w pisaniu" to kpina.? ;D
Mercy Tobie także dziękuję bardzo miło mi czytać tak pochlebne opinie;) a błąd już poprawiam:)
29 December 2010, 16:03
Dobre opowiadanie. Krótkie, ale dobre.
"Wie, że tan świat w mgnieniu..." - Mały błąd, powinno być "ten".
Pozdrawiam.29 December 2010, 13:27
Czemu ostatnie ? Nie lubię krótkich tekstów, a jednak ten mnie zaciekawił ;) Bez wątpienia masz tą "lekkość" w pisaniu. Z niecierpliwością czekam na więcej ;)
